Dziecko Robinsona

[Meltemi]

Zazdrości flisakom, że pływają
z prądem, rozświetlają nurty
trzymając w cuglach zmarszczki.
Popędza karawanę wątłą kiścią dłoni, odprowadza
myśli na sąsiedni peron. Brzaskiem

krzyczą sny o braku grawitacji. Uchylony dzień;
czas w zasięgu niżów, kręty
niczym serpentyna, i jak brzytwa - strzyże panoramy.
Pora trzepnąć z procy słońce. Zanim okrzepnie.

[Hosanna]

zazdrości popędza chce strzelać do słońca

jest mu bardzo źle

czy na wyspie ojca
byłby szczęśliwszy ?

[Alek Osiński]

Dobre. Widzę tu próbę uchwycenia oczywistości na gorącym uczynku,
przez to utrwala się i w pewien sposób pieczętuje własne wątpliwości,
składając i wiążąc trochę podobnym sposobem jak konstruuje
się tratwę...jednocześnie jakby stawiając pod znakiem zapytania
własny sens;)

[eka]

Zazdrości flisakom, że pływają
z prądem, rozświetlają nurty[,]
trzymając w cuglach zmarszczki.
Popędza karawanę wątłą kiścią dłoni, odprowadza
myśli na sąsiedni peron. Brzaskiem

krzyczą sny o braku grawitacji. Uchylony dzień;
czas w zasięgu niżów, kręty
niczym serpentyna, i jak brzytwa - strzyże panoramy.
Pora trzepnąć z procy słońce. Zanim okrzepnie.

Zachłanne wersy, czytam po raz drugi i trzeci, najbardziej podoba się:
Uchylony dzień;
czas w zasięgu niżów, kręty
niczym serpentyna, i jak brzytwa - strzyże panoramy.

Pointa niweczy nieśmiało rysującą się interpretację, zbudowaną przede wszystkim na powyżej cytowanym fragmencie. Samotność, jej wady i... paradoksalnie chęć utrzymania status quo peela.
Dobrze napisany wiersz.