Wieczór cudów

[Julka]

Wieczór cudów

Zjawisko nie z tej ziemi pochłonęło miasto.
Zatonęły wysokie domy jak w otchłani.
Pomyślałam, że może sądny dzień już nastał.
Niebo było zakryte białymi skrzydłami.

Kontury drzew widniały rozmazane w dali,
jakby senne majaki, wiatr nimi kołysał.
Tu i ówdzie światełka duch nocy rozpalił,
czerwone czy niebieskie, błyszczały jak kryształ.

Świerk wydzierał się szpicem, przebijając matnię,
rozerwał zwiewną szatę z siwego muślinu.
Ponad wszystkim kopuła Ratusza wydatniej
górowała wieżycą w mgielnej chmur krainie.

Poczułam martwy spokój w wyciszonym mieście.
Usypiało powoli, zastygłe w bezruchu.
Czarny kot szedł przez drogę - coś żywego wreszcie;
jednak bał się iść ze mną wśród zbłąkanych duchów.

[Ewa Włodek]

kot ma moc odganiania złych duchów...
A wiersz - cudnościowy, zupełnie, jak dla mnie; lubię takie wiersze i czasem - takie miasto...


I pozdrowieńka, pozdrowieńka
Ewa

[Leon Gutner]

Czarny kot szedł przez drogę - coś żywego wreszcie;
jednak bał się iść ze mną wśród zbłąkanych duchów.

Masz ogromny dar tworzenia nastrojów .
Leo nie boi się iść z tobą - nawet wśród duchów.

Z uszanowaniem L.G.