rok szczodrobliwy

[eka]

Jesień z pożądliwością pojednań,
pokusą wymiany nieprzekupnych doświadczeń,
jakże zdziwionych gorączką frontów i pokorą
białych flag.

A wiosną wypełznie chłód spod płaskowyżu porostów
i sen w cieniu komet, zimowych sarkofagów
mknących w całości tylko, gdy od lata
najdalej.

[Gloinnen]

Pory roku - jako obserwatorzy wydarzeń, ale też niejako ucieleśnienie siły sprawczej, która wciąż działa w ludzkim życiu.
Jesień wydaje się burzliwa, jak stan zawieszenia między wrogością a pokojem. Z tym, że cały środek ciężkości i ładunek emocjonalny usytuowany jest dokładnie na granicy tych przeciwieństw.
Wiosna nie przynosi rozkwitu życia, jest raczej zamknięciem pewnego rozdziału w życiu. W sarkofagach mknie w kosmiczną próżnię. Wobec tej powagi jesienne rozdarcia, rozdźwięki, wydają się już całkowicie nieważne.
Lato przyniesie całkowite zapomnienie.

Wiesz, napisałam kiedyś villanellę, która w jakimś sensie skojarzyła mi się z Twoim wierszem. Teraz ta stara villanella nie wydaje mi się poetycką rewelacją, ale jest w niej podobny motyw, dlatego może zajrzysz. Może odnajdziesz w niej coś bliskiego.

http://www.osme-pietro.pl/tradycyjne-fo ... 20z%20lodu

Pozdrawiam,


Glo.

[alchemik]

Tak przy okazji Glo, niezła villanella.
W tej formie, niestety trudniej jest upakować emocje, a może łatwiej?

Sorry, eka, nie lekceważę cię, gdzież bym mógł.
Tak mi się łatwiej zaczęło.

Fakt, ten wiersz mówi wiele, a jednocześnie powtarza.
Obrazowanie za pomocą pór roku.

Sam się na to skuszę pewnie, niejeden raz jeszcze.
Powtarzanie jest domeną cykliczności, co cię nieco usprawiedliwia.

Zapomnienie to przynosi ta pora roku z białą łachą, znaczy flagą.
Co to niby poddaje przyrodę, a tylko daje sobie czas na przeformowanie szyków.

Ta pożądliwość pojednań przy jesieni jest dla mnie zaskoczeniem.
Rozumiem to pojednanie raczej jako pojednanie z powodu wspólnej utraty.
Doświadczenia tak.
Mam parę.
Mogę się podzielić jak kto zechce.

Tyle że, mogą być nieco szokujące.

Alem homo sapiens, a więc homo sum...

Co mam ci powiedzieć, Eka?
Z lekka wtórny, choć ładny.

Te lodowe komety są fajne.
Jak najdalej od słońca, bo im się w warkoczach nie światło mieni, lecz śmierć.

Przepraszam za tę moją chaotyczną interpretację.
Wciąż cię przepraszam.

Muszę mieć tylko pewność, że nie muszę.

Powiem tylko, że napisane tak, że wszystko ci wybaczam.
Chodzi mi o tę wtórność tematu, oczywiście.

[Alek Osiński]

Jesień z pożądliwością pojednań,
pokusą wymiany nieprzekupnych doświadczeń,
zdziwionych gorączką swoich frontów i pokorą
białych flag.

myślę, że bez "swoich" zabrzmiałoby jeszcze lepiej,
ale dobrze brzmi

A wiosną wypełznie chłód spod płaskowyżu porostów
i sen w cieniu komet, zimowych sarkofagów
mknących w całości tylko, gdy od lata
najdalej.

tę cząstkę akurat bym jeszcze przepracował,
bo dwa miejsca wydają sie odrobinę przypadkowe
"płaskowyż porostów" i "w całości", ale to może
być oczywiście tylko wykrzywienie odbicia
przy odbiorze...

a tak nawiasem mówiąc, to co innego pory roku,
a co innego pory roku zachodzące w człowieku,
nie zawsze mają sobie wiele do powiedzenia...

Pozdrawiam:)

[eka]

Rok obdarza/obdarzy szczodrobliwie peela. Jest tak, jak być ma.
Taka refleksja prognostyczna.

Glo, bardzo dziękuję za analizę i interpretację, siła sprawcza - tak, w dużej mierze, na pewno jako zamysł konstrukcji;
pozwól, że to zacytuję z Twojej villanelli:

Wieczność czule kołysze obolały rozum,
Ufam śmierci jak siostrze i nie zdradzą słowa


---------------------------------------------------------------
Alchemiku, jeśli intuicja mnie nie myli, to homo sum - szczególnie, muszę sprostować, to nie ta sytuacja stworzyła impuls do napisania tych kilku wersów. Wiersz jest starszy od niej o ponad rok.
Wybaczyć sobie można wszystko, tzn. uważam że tylko ofiara może wybaczać a nie obserwatorzy. Takie zastrzeżenie.
Nie przypominam sobie sytuacji, w której wobec mnie zawiniłeś.
A jeśli ja... to wybacz.
-------------------
Wtórny... fakt. Od Owidiusza, a nawet archetypów starszej kultury. No co zrobić.
Dzięki za komentarz.


----------------------------------------------------------
Alku, też nie lubię zaimków w nadmiarze, ale tu ich potopu nie widzę, wręcz odwrotnie.
Ważne, że swoich a nie tych innych - poza jesiennych peela.

Co do płaskowyżu i akurat porostów - bo to czas bez wzniesień i kotlin, uboga jednostajność powierzchni. Dlatego zostawię.

Co do: w całości. Mogłyby krążyć na orbicie, ale co to za sen w cieniu fragmentów?
A słońce mogłoby je roztopić do kawałków.
Dziękuję za uważne czytanie, mam nadzieję, że uzasadniłam brak proponowanych korekt?

[iTuiTam]

Jesień z pożądliwością pojednań,
...
i sen w cieniu komet, zimowych sarkofagów
mknących w całości tylko, gdy od lata
najdalej.

Bo jesień jest do zamyśleń i wchodzenia w przeszłość. Niedokończone sprawy, rozmowy, sytuacje, jakie powinny były mieć inny koniec.

Zimowe komety przegrywają z wiosną, a na pewno z latem.

Jak dobrze mieć i znać cztery pory roku. Niektórzy nawet tego nie doznają.

[Fałszerz komunikatów]

Pierwsza strofa kojarzy mi się listopadową przedświąteczną gorączką. Przyśpieszonym kursem dla wciąż obcych dla siebie, choć bliskich ludzi.
Porosty skojarzyły mi się natomiast z niespełnionymi życzeniami, które zalegają gdzieś głęboo w pamięci i zarastają mchem. Ekhm, tylko czy mchy zaliczamy do porostów?
Komety natomiast skojarzyły mi się z tą jedyną kometą, czyli Pierwszą gwiazdką, której moc oddziaływuje jedynie w Święta.
Świetny wiersz, Ewuniu!

[eka]

Jak dobrze mieć i znać cztery pory roku.

O tak. Bywa, że ma się tę ulubioną.

Porosty skojarzyły mi się natomiast z niespełnionymi życzeniami, które zalegają gdzieś głęboo w pamięci i zarastają mchem.

Dobre skojarzenie, Piotr.


Dziękuję pięknie za poczytanie i komentarz.

[Fałszerz komunikatów]

Aha, czyli nie na darmo miałem tę dwóję z biologii zamiast jedynki
Cieszę się, że choć we fragmencie moja interpretacja jest zgodna z Twym zamysłem

[eka]

Mchy i porosty to rośliny zarodnikowe, nieco się różnią, ale na pewno są bardzo odporne na niekorzystne warunki klimatyczno-glebowe.
No też się cieszę, że trafiłeś.