***(Sobota była, tak jak dzisiaj)

[Liliana]

Oleńce w 11. rocznicę

Sobota była. Tak jak dzisiaj.
W kryształkach szronu lśnił listopad.
Bielił się pierwszy śnieg na szczytach,
na Kamienistą wiodła droga.

W piersi radośnie biło serce,
a widok z góry dech zapierał.
I czegóż było pragnąć więcej?
Nad głową - niebo, u stóp – ziemia.

Ech, matko-ziemio, nie czuwałaś,
gdy się zmrożony płat osuwał.
Nie chciałaś ran mieć od czekana
i stałaś taka zimna, dumna.

I tylko jodła gdzieś na szczycie
żałobną skargą się zaniosła.
Na los, co bierze ludzkie życie,
nie patrząc, ile liczy wiosen.

Szum, jodło! Może w twoim szumie
odpowiedź znajdę i zrozumiem.

Sobota, 22 listopada 2014 r

[eka]

Ileż tu pokory, wyrozumiałości, spokoju nawet - może dlatego że minęło od tragedii zapewne wiele już lat.

Nie chciałaś ran mieć od czekana - ujmuje to tłumaczenie.

Podmiot chce zrozumieć los, znaleźć wytłumaczenie dla "sprawcy" śmierci, i sam jest częścią tego krajobrazu, czeka.

Ładnie zrytmizowany sylabik, delikatne rymy. Smutny i piękny wiersz.

[Leon Gutner]

Lili ostatnio w nastrojach i wersach przechodzisz samą siebie .
Dobrze że z tego " przejścia" trochę Leonowi oddajesz kiedy ten czyta .

Z największą przyjemnością L.G.

[coobus]

los, co bierze ludzkie życie,

Sobota, którą wspomina się po latach. Której nie można zapomnieć. Już wiemy dlaczego, już jesteśmy w środku tego dnia z całym emocjonalnym obciążeniem. Bo pięknie to przedstawiłaś. Jestem pełen uznania dla Twojego języka

[Liliana]

Ładnie zrytmizowany sylabik, delikatne rymy. Smutny i piękny wiersz.

bardzo dziękuję, eka

Dodano -- 25 lis 2014, 17:44 --

Lili ostatnio w nastrojach i wersach przechodzisz samą siebie .

tak uważasz, Leo? jeżeli tak, to dzięki Wam, wciąż się uczę

Dodano -- 25 lis 2014, 17:45 --

Jestem pełen uznania dla Twojego języka

niezmiernie cieszą mnie Twoje słowa,coobus, dziękuję

[Gloinnen]

Trudno o tym wierszu mówić podoba się/nie podoba. Skojarzył mi się z klimatami tetmajerowskimi. Opisana tragedia wpisywałaby się zgrabnie w tę stylistykę. Tekst jest bezpretensjonalny, pozbawiony niepotrzebnej wzniosłości. Dystans peelki do wydarzeń jak najbardziej zrozumiały, skoro opisuje ona wspomnienia, przeszłość, wciąż bolesne, ale chyba już nie przytłaczające. Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie "dlaczego" - pomaga chyba przezwyciężyć w sobie rozpacz. Zwrócenie się ze swoimi wątpliwościami do przyrody - która przecież stanowi emanację potężnej siły władającej światem - jest pewnego rodzaju pogodzeniem się, ufnością. Ten sam żywioł niszczy, rani, ten sam później przynosi ukojenie, rozwiewa zwątpienia. To mi uświadomiło, jak bardzo ambiwalentne relacje wiążą człowieka z naturą, z tajemnicą stworzenia. Z Bogiem (o ile się w niego wierzy).

Utwór oceniam na "tak".

Pozdrawiam,


Glo

[Liliana]

bardzo dziękuję, Glo, za dobre słowa pod moim wierszem,

serdecznie pozdrawiam

[anastazja]

Szum, jodło! Może w twoim szumie
odpowiedź znajdę i zrozumiem.

Jak cudnie Lili Urzekł mnie Twój smutek, który tak bardzo lubię w wierszach.Pozdrawiam serdecznie.

[atoja]

Jak proste wersy mogą zatrzymać i wzruszyć...udowodniłaś tym wierszem Liliano
Jedynie nieco mnie razi
Ech, matko-ziemio

[Liliana]

Urzekł mnie Twój smutek, który tak bardzo lubię w wierszach

dzięki, anastazjo,

Dodano -- 03 gru 2014, 20:51 --

Jak proste wersy mogą zatrzymać i wzruszyć...udowodniłaś tym wierszem Liliano
Jedynie nieco mnie razi
Ech, matko-ziemio

miło mi to czytać, atojo,
a co matki-ziemi - taki pomysł miałam, żeby odwołać się do niej jako naszej żywicielki, opiekunki,
jesteśmy w pewnym sensie jej dziećmi,

pozdrawiam