Słuchaj, dniu...

[Lucile]

Eka,
dziękuję, to było najprawdziwsze włoskie espresso - a nawet espresso corretto con grappa - pyszności
Następnym razem ja stawiam

Lucile

[skaranie boskie]

Tak naprawdę to jest tu tylko jedna dopełniaczówka, ale na tyle przemyślana i dobra, że nie będę się jej czepiał. Pozostałe są tylko domniemanymi metaforami.

zapach kawy

To nie jest metafora. Kawa rzeczywiście ma zapach, a nie da się tego nazwać inaczej, niż zapachem kawy właśnie.

stopy mroku

Myślę, że mrok jest tu spersonifikowany, określenie więc jego powolnego nadciągania stopami (w domyśle - powolnymi krokami) dalekie jest od nadętej metaforyki znanej z wielu grafomańskich arcydzieł.

ciemność dłuta

Jeśli uznamy, że dłuto jest ciemne, to wbijanie czegoś w tę ciemność ma sens. Tego też bym się nie czepiał.
Uważam, że to jest dobry wiersz, a jedyne, do czego mógłbym mieć zastrzeżenia, to interpunkcja w ostatniej strofie. Jest dość mocno zagmatwana.
Mimo wszystko wiersz mi się podoba.

[Alek Osiński]

"zapach kawy" to nie metafora, ale są jeszcze dwie inne - "chmura słów"
i "tępe zdanie", ale umiejętnie wkomponowane, widać, że Autor wie co robi.
niepokoi jednak coś innego

kawka kawką, ale przez jej czarne lustro przebija
kiepski stan psychiczny Peela

"pod stopy mroku
ścięgna przed skokiem"

może sugerować nawet rozmyślną możliwość
przekroczenia granicy...

[oskari valtteri]

Coraz ciężej.
Nad niebieską planetą
chmura słów
usypia las, zapach kawy,
pukanie do drzwi.

Myśl jak diament
od lat cięty tępym zdaniem;
już idź

pod stopy mroku,
ścięgno przed skokiem,
czujnie przy ciepłej krwi, głodzie
wbitym w ciemność dłuta,
drąż – chwilę ledwo uchyloną.

fajnie rozegrany. niby tak "wkoło macieju" ale fajnie rozciągnęłaś sytuację.

[iTuiTam]

Najpierw miejsce, usytuowanie rekwizytów: niebieska planeta, chmura, las, kawa, drzwi i mrok.

Rozmowa z dniem, uosobionym. Rozmowa z abstrakcją mierzoną ludzkim rozumieniem czasu: dniem, który zawsze ma inną postać. Tu, jak rozmowa z własną, wciąż zmieniającą się samotnością.
Nad niebieską planetą nie obłok, ale chmura. Metaforyczna różnica w obrazie. Przerzutnia sprawia, że nie wiadmo dokładnie, czy to chmura słów usypia las, czy las po prostu usypia.

Drążenie chwili, to nie to samo co jej rzeźbienie. To próba dojścia do sedna, środka, który ma zaspokoić głód.
Szlifowanie diamentu tępym narzędziem może trwać w nieskończoność. Przeczucie, że jest to do osiągnięcia wzmacnia wytrwałość, nadzieję, że może jednak się uda.

Słuchaj, dniu... i dzień słucha, jest cierpliwy...

Moje myślątka na temat, Eko

[eka]

interpunkcja w ostatniej strofie. Jest dość mocno zagmatwana.

Jakieś propozycje? Dzięki, Skaranie za obronę.

niepokoi jednak coś innego

Nie ma powodu, ale dziękuję w imieniu peela.

tak "wkoło macieju"

Wydawało mi się, że są tu dwa skontrastowane plany, ale może nie ogarniam.
Super, że jesteś.

Drążenie chwili, to nie to samo co jej rzeźbienie

O tak!
Trafiłaś.


Pozdrawiam wszystkich serdecznie i dziękuję.

[żakote]

Dzień dokonujący operacji na swoich uczuciach i myślach.

Świetny wiersz, Eko.

[eka]

My się dopełniaczówek nie boimy, a nawet widzimy ich niesamowity potencjał, zderzenie znaczeń i powstający nadrealizm.
Dzięki, Żakote.

[żakote]

Dopełniaczówki - co to znaczy? dla mnie bez znaczenia, kiedy czuję smak wiersza, jego świetność.

[Liliana]

dla mnie świetne, biorę w całości, eka,

pozdrawiam