Księżycowa przystań

[alchemik]

w czarnej poświacie księżyca
drań ukrył swoją twarz w nowiu
idę i wciąż się zachwycam
w bezdrożach znajduję drogi

ach kocham tę poniewierkę
przecież do łona powracam
już znam tajemnicę wielką
że potem wszystko wybaczasz

w końcu przyjąłem za żonę
na prawdę w cierpieniu czekam
wesele już odtrąbione
choć jesteś jeszcze za rzeką

w kieszeni trzymam obola
przeprawę trzeba opłacić
za mostkiem ostry ból kole
lecz mostu tu nie uświadczysz

od krańca czasu do płaczu
tak niedaleka jest droga
kiedyś myślałem inaczej
a teraz w bólu mam wroga

przeczystą bielą spętany
krew spijam jem pomarańcze
i cierpię wraz z aniołami
morfiną do snu mnie niańczą

chociaż niekiedy wzruszony
spoglądam w tył poprzez ramię
jej włosy na wietrze płoną
a ogień znów mnie ogarnia

więc skwierczę w popiół się zmieniam
wciąż jednak zżyty ze światem
gorączka płomienie i lśnienia
w słoiku uschnięty kwiatek

J.E.S.


Wersja II z interpunkcją, oraz świadomością uwag Glo.

W czarnej poświacie księżyca,
drań ukrył swoją twarz w nowiu,
idziesz i wciąż się zachwycasz,
w bezdrożach znajdujesz drogi.

Pląsasz ostatnim oberkiem.
Szepczą do łona powracasz.
Lecz trzniaj propagandę wszelką,
że ponoć Ona wybacza.

Zmuszony przyjąć za żonę,
na sufit spoglądasz, czekasz.
Wesele już odtrąbione,
choć jesteś jeszcze za rzeką.

W kieszeni trzymasz obola,
przeprawę trzeba opłacić.
Za mostkiem ostry ból kole,
lecz mostu tu nie uświadczysz.

Odpraną bielą spętany,
krew spijasz, jesz pomarańcze
i zrzędzisz wraz z aniołami.
Morfiną do snu cię niańczą.

Chociaż, niekiedy, wzruszony,
spoglądasz w tył poprzez ramię,
jej włosy na wietrze płoną,
a ogień znów cię ogarnia.

Więc skwierczysz, w popiół się zmieniasz,
wciąż jednak zżyty ze światem.
Gorączka, płomienie i lśnienia.
W słoiku uschnięty kwiatek.

[Leon Gutner]

Podoba mi się klimat tego wiersza .
Tu i tam ująłbym to czy tamto inaczej i z pewnością skrócił wiersz bo dobre momenty mieszają mi się z mniej dobrymi ale jako całość odbieram wiersz pozytywnie .

Z uszanowaniem L.G.

[alchemik]

Wiesz, LG, ja mam ambiwalentene odczucia co do tego wiersza.
Ale wrzucam tu wszystko jak leci.
Nie staram się selekcjonować.

Stąd pewno nierówności, po których brną i potykaja się komentatorzy.

To moja ciekawość.

I potrzebuję bardziej wymagających komentarzy.

Czegoś co zwróciłoby moją uwagę na niezręczności i błędy, które popełniłem.

O tym, że się rozwlekam wiem od dawna.

Ale ja opowiadam historie, mocno skrócone, do prawie punktu, wiersza.
Ale to jak sprężyna.

Trzeba mieć siłę, zeby to ścisnąć.

[Gloinnen]

Warto byłoby najpierw, abyś zdecydował się, o czym ma być wiersz.
Bo na razie bardziej przypomina gonitwę myśli, tu i ówdzie okraszoną bardzo zużytymi określeniami, patetycznymi aż do (sorry!) - śmieszności: "kocham tę poniewierkę", "cierpienie", "płacz", "ból", "przeczysta biel". "anioły", "wzruszenia". Czyli żelazny zestaw poetyckich antywzorców, których należy unikać jak diabeł święconej wody.

Z Twojej opowieści wyłania mi się obraz faceta po zawale, który leży w szpitalu i ma tzw. egzystencjalne refleksje. Tak mi się skojarzył ból za mostkiem, biel, jedzenie (przyniesionych) pomarańczy, usychający kwiatek w słoiku, morfina. Ok. Tylko teraz pozbądź się tej anachronicznej stylistyki i pozwól Twojemu podmiotowi lirycznemu przemówić po ludzku.

Rymy masz niezłe, to odnotowuję na plus, rytmika też ok. Pozostaje dobór odpowiedniej metaforyki i zejście z "wysokości". Bardziej skup się na elementach, które peel może zobaczyć wokół siebie, niż w sobie samym, bo to właśnie mówi najwięcej o człowieku. Skup się na opowiadanej historii, a nie na płaczach, krańcach i cierpieniach...
Czas na introspekcje jeszcze zdąży nadejść. Poezja to nie psychoanaliza, która ma wybebeszyć duszę, wszystko nazwać i opisać z detalami. Tu - wręcz przeciwnie - sprawdza się zasada, że im mniej (gadaniny), tym lepiej.

Pozdrawiam,


Glo.

[alchemik]

No i właśnie o to mi chodziło.

O taki komentarz.

Glo, dziekuję.

Przy czym od razu mówię i to nie jest żadne usprawiedliwienie, że tego wierszyka za cholerę nie wrzucałbym jako reprezentanta.

Tak jak mówiłem wrzucam jak leci wszelkie potworki.
Bowiem i z nich można wyciagnąć nauki.
Za bardzo upodmiotowiony.
Tak jak wiele moich.
To cenna nauka.

Zwrócić uwagę na otoczenie. Interakcja. Stylistyka.


Och, Glo.

Kocham.

Kocham poezję , czuję ją i rozumiem.

Żeby było jeszcze w odwrotną stronę.

Czasami zdarza mi się napisać dobry wiersz.
Nie uważam siebie za poetę, choć tęsknię do tego.
Czy to jest naturalne, że pisze się śmieci i czasem pojawia się w nich perełka?

Chciałbym się nauczyć.

Uważasz, Glo, że to możliwe?

Muszę się przyznać, że piszę od niedawna.
A czytam od zawsze.

Ale żeby się uczyć, potrzebuję takich komentarzy jak twój.


Jerzy

A za ten wiersz przepraszam.
Sam wiem, że to potworek niedorobiony.
Jest w nim tylko idea.

Jak to Eka zauważyła, lubuję się w słowach i umiem nimi żonglować, a one często przesłaniają mi treść.

Ciekawe, że na codzień jestem milczkiem.
Może to takie odreagowanie?

[Nicol]

A mnie przypadł do spodobania

[alchemik]

He he, no popatrz, Nicol.

Ale Glo ma rację.
Ten wiersz może być wyjściem do napisania dobrej poezji.
Trzeba tylko nad nim popracować.
Skrócić o połowę, uwspółcześnic symbolikę ( to znaczy nie mieszać za bardzo różnych rodzajów symboliki)

Wycofać się z form patetycznych.
Choćby to sformułowanie

przeczystą bielą spętany

Wydawało mi się dobre jako odniesienie do szpitalnej bieli.

Ale teraz na przykład chodzi mi po głowie

odpraną bielą spętany

i patos nagle znika.

Chciałoby się mieć taką Glo przy sobie podczas pisania wierszy.
Albo Ekę.
Takie kobiety kocham.

[alchemik]

Odgrzebałem i poprawiłem, ciekawy uwag.

Jurek