przechodząc przez bramę snu

[iTuiTam]

• • • • • przechodząc przez bramę snu
          
          
          moje dłonie tatuaże lat
          upadłe księżyce
          zwyciężone słowa
          skazane nadzieje
          
          przechodząc przez bramę snu
          nie dotyka się czasu
          grymasy pozostają nietknięte
          te same cienie gałązek
          ten sam szept kroków
          te same poranne mgły i rosa pajęczyn
          
          patykiem po płocie stuka słońce
          melodią dawno zapomnianą
          i wszystkie szmaciane lalki potraciły głowy
          a studni lustro połyka nowe odbicia przechodzenia
          
          powtarzam modlitwy
          jakby mnie ochronić miały przed
          powtarzam słowa
          jakby mnie ochronić miały przed
          powtarzam zaklęcia
          jakby mnie miały uchronić
          powtarzam siebie
          
          przechodząc przez bramę snu
          z obłoków jak zaprzeczenie przyciągania
          anioły sypią dojrzałe czereśnie
          wystarczy wyciągnąć dłoń
          i błyszczy okrągły smak
          te same cienie gałązek
          no wiesz, takie prowansalskie koronki z Koniakowa
          z supełkami gołębi
          
          przechodząc przez bramę snu
          zaprzeczam sobie
          z aniołem pod rękę z miseczką czereśni
          mija czas równoległy
          w studni pełnia rybich gwiazd
          okruchów chichotu
          zaspanych słów i samolotów krojących na pół
          bochenek błękitu trwoniącego
          wieczności
          
          moje dłonie pokazują lata
          zawstydzone płaczące po kątach
          zaplątane w prześcieradła
          głuche i nieme
          anioły przebiegają alejkę
          
          przechodząc przez bramę snu
          gubię lata
          zegary bez wskazówek
          klepsydry z przelewającym się piaskiem
          zwolnione tempo spirali pióra
          wiewiórka wiecznie szykująca się do skoku
          
          jak daleko jeszcze
          czy tylko jeden
          kontynent
          
          nienazwania
          
          
          © iTuiTam
          2003 - 1 I 2015

[Alek Osiński]

patykiem po płocie stuka słońce
melodią dawno zapomnianą
i wszystkie szmaciane lalki potraciły głowy
a studni lustro połyka nowe odbicia

najbardziej mnie wziął ten fragment,
bo góra z dołem łączy się tutaj najbardziej
namacalnie i czuje się, że nie można
tego uniknąć

[witek kiejrys]

W tych zamkniętych, a może właśnie otwartych na oścież i na nas, wrotach tego wiersza, dostrzegam ogromną przestrzeń, ogarniętą we fragmencie tego, co zwykliśmy określać czasem życia, w tym wypadku przekraczającego ramy zwykłej egzystencji.
- Obraz życia i obraz świata, czytany rysunkiem dłoni, gdy jeśli tylko się chce, odczyta się wszystko! To cudowne i takie mi bliskie.

Drobna dygresja: Jedenaście albo dwanaście lat temu zrobiłem fotografię wewnętrznej strony dłoni. Po przeniesieniu na ekran i lekkim zbliżeniu, po raz pierwszy (z przerażeniem, bo dla mnie to był szok!) ujrzałem siebie, jako człowieka starego. Od tego dnia, moje życie nabrało zupełnie innej wartości. Zadziwiające!


Elu, cudowny wiersz. Ogromnie przypadł mi do gustu.
Pozdrawiam serdecznie +1, kolejny raz, Dobrego Roku, życzę!
Witek

[coobus]

Że akurat ten wiersz dałaś bez obrazu... Aż się prosi. Domyślam się, że masz takie w swoich zbiorach. Chyba po raz pierwszy tak się rozgadałaś. Ludzkie gadanie.

Poprzedniej nocy przechodziliśmy przez bramę czasu, jak przez bramę snu. Z różnymi modlitwami i marzeniami.

powtarzam modlitwy
jakby mnie ochronić miały przed
powtarzam słowa
jakby mnie ochronić miały przed
powtarzam zaklęcia
jakby mnie miały uchronić
powtarzam siebie

[iTuiTam]

patykiem po płocie stuka słońce
melodią dawno zapomnianą
i wszystkie szmaciane lalki potraciły głowy
a studni lustro połyka nowe odbicia

najbardziej mnie wziął ten fragment,
bo góra z dołem łączy się tutaj najbardziej
namacalnie i czuje się, że nie można
tego uniknąć

góra i dół łączą się nieodwołalnie
Dziękuję za odwiedziny, Alku.

[eka]

moje dłonie pokazują lata
zawstydzone płaczące po kątach
zaplątane w prześcieradła
głuche i nieme
anioły przebiegają alejkę

przechodząc przez bramę snu
gubię lata
zegary bez wskazówek
klepsydry z przelewającym się piaskiem
zwolnione tempo spirali pióra
wiewiórka wiecznie szykująca się do skoku

jak daleko jeszcze
czy tylko jeden
kontynent

nienazwania

Dla mnie ten fragment najwymowniejszy, może dlatego, że ładunek liryki zatapia, może dlatego, że tu podsumowujesz poprzednie wersy. Taka werso-pointa - clou.
Bardzo refleksyjny, choć z silnym akcentem.
Pozdrawiam, Elu. Dobrze, że tylko raz w roku jest jego koniec.

[anastazja]

moje dłonie pokazują lata
zawstydzone płaczące po kątach
zaplątane w prześcieradła
głuche i nieme
anioły przebiegają alejkę

Piękny wiersz, z upodobaniem - ta strofka. Chociaż wszystkie wdzierają się w zamyślenie. Czas, co to takiego, wciąż odliczamy, przechodząc przez tę bramę. TuiTam Czytam już kilkakrotnie i ciągle coś, z moich wspomnień, choćby lalka szmacianka cień stukający po płocie. Nie można się nie zachwycić. Pozdrawiam z życzeniami w ten nowy rok.