bezprzestrzeń

[alchemik]

przymknięte a światło piekące
ostre i płaskie
dalekie

łomot kół dobiegł do bocznicy
ślepy tor
gdy oczy pełne mgieł

poprowadziłby gdzieś
tylko te semafory opuszczone

senne maki

przesłaniają odległy horyzont

na lewo łoskot i... strach

na prawo łoskot… wyschnięta łza

ślepy tor
oczy w nieśmiałym blasku

i zapach ów który pcha
ten oddech ciężki lokomotywy

chciałby powiedzieć że widzi
poniesie gdzie szyny niosą

lecz przeląkł się dnia

J.E.S

[nie]

Jest w tym jakiś lęk i przygnębienie.

Genialnie zbudowany klimat.

[coobus]

Jest w tym jakiś lęk i przygnębienie.

i chyba jakieś zagubienie w bezprzestrzeni. Która tak naprawdę jest namacalną przestrzenią. Dobrze się czyta, wiersz wyciąga na wierzch refleksje i myśli własne czytającego, nie od razu można pójść dalej, trzeba na chwilę pod nim przysiąść. Co uczyniłem. Dziękuję za gościnę.

[eka]

Oj, jak depresyjnie, gorzka bezsilność podmiotu. Boczny tor, ślepy, a na na pozostałych łoskot (bdb określenie) w lęku i stracie, bezpowrotnej.
Faktycznie klimat niesamowity, wciągasz czytelnika na ten tor, w doznania peela.
Powieki przymknięte i ostre, przenikliwe światło. W nieśmiały blask bocznego toru.
Ale metaforyczna lokomotywa (życiowy pęd) nie chce jeszcze zjeżdżać z głównych torowisk.
Ciężko oddycha, bo świadomy jest swego lęku - motorniczy.
Bardzo emocjonalny wiersz.
Brawo.


Co do formy... uszczupliłabym ilość zaimków. Te, ów, ten - na pewno są niezbędne?

[ono]

przymknięte a światło piekące
ostre płaskie zagubione jak ślepy tor
parafraza bocznicy gdy oczy pełne mgieł

poprowadziłyby gdzieś
tylko semafory opuszczone
jak senne męki przesłaniają horyzont

łoskot rozwala trzewia jak łza zagubiona
strach przed brzaskiem wznieca pożogę
pędzi poza wyznaczony kres
bez prawa do do ekskomuniki


zastanów sie nad taką wersją - no chyba , że nie do końca rozumiem strach pela przed stykiem/konfrontacją z dniem codziennym


kamil

[alchemik]

Kamilu, każdy ma taką wersję, na jaką zasługuje, a która z kolei generuje w sprzężeniu zwrotnym odpowiednią parafrazę ginącą w łoskocie kół.

Wiesz, ja się przywiazuję do moich wierszy, nawet tych najgorszych.

Fakt, wygładzam je czasami ale swoją, czułą ręką.

Dzięki za wgląd.

[ono]

Fakt, wygładzam je czasami ale swoją, czułą ręką.

ja też mam czułą rękę, ale do zmian na siłę nikogo nie namawiam....czasami trzeba dojrzeć

kamil

[witek kiejrys]

Drobny, naprawdę drobny retusz jest potrzebny.
Ale też wciągnął mnie bez reszty. Kilkakrotnie czytam i podziwiam.
Grabula!

Pozdrawiam, witek

[Lucile]

Dołączam się do wszystkich pochwał Pomimo tego minorowego klimatu (a może dlatego - przykuł uwagę) czytam z usatysfakcjonowaniem

Pozdrawiam
Lucile

[anastazja]

ślepy tor
oczy w nieśmiałym blasku

jednak w tym całym koszmarze, jest maleńka iskierka...w nieśmiałym blasku - fajna metafora. Mroczny wiersz, z moich ulubionych. Pozdrawiam.