Czytanie zapisków z nieudanej wyprawy

[misza]

Czytałem twój pamiętnik - dziennik okrętowy
z bezowocnej podróży do nieznanej ziemi.
Opowiadasz, że słońce nie chciało zachodzić
nad sinymi łąkami kwitnącego morza.
Wypalało na plecach równikowe piętno
przemywane kroplami bardzo gorzkiej wody,
strącanej z lekkich skrzydeł niedostępnych ptaków
kołysanych oddechem wiatru od Północy.

Trzymałeś kurs na białe pola brzegu mapy,
tam, gdzie mogło być wszystko o czym pomyślałeś;
ale z każdą godziną pełną niepewności
ścieżka drogi do domu stawała się dłuższa
znaczona torem piany za wyniosłą rufą.

Pod niebem wypłowiałym i całkiem podobnym
do sztywnego od soli żaglowego płótna
rozpływała się przeszłość. Przyszłość się zgubiła.
Nie zgadzały się daty, pory dnia i roku.
Coraz częściej słyszałeś donośne wołanie
o człowieku za burtą, chociaż nie wiedziałeś
czy znad ciemnej krawędzi nie wołają ciebie.

Wróciłeś pokonany i długą relację
spisywałeś nocami na szorstkim papierze
barczystym lasem liter języka żeglarzy.
Wszystkie były solidne i proste jak maszty,
bowiem prawda jest taka jak ją spamiętałeś,
gdy ty, zapamiętany - istniejesz naprawdę.

[Alek Osiński]

jeśli chodzi o formę, jak dla mnie dość monotonna,
jak uderzenia fala za falą, ale jeśli się temu nie poddać,
to przesłanie cenne, warte, żeby się skupić na tym,
co może wyrzuca...

[misza]

Popłynąłeś?
Z pozdrowieniami

[em_]

Podpisuję się pod przedmówcą, treść sama w sobie zachęca, natomiast można coś zmienić w zapisie.
Pozdrawiam

[misza]

Forma przynudza?
Będę musiał się dobrze zastanowić.
Dzięki za uwagi i pozdrawiam

[eka]

bowiem prawda jest taka, jak ją spamiętałeś,
gdy ty, zapamiętany - istniejesz naprawdę.

To ciekawe spostrzeżenie i prawdziwe. Odtwarzamy przeszłość, co rusz schodząc z kursu faktów.
Wiersz może być o konkretnym podróżniku do takiej np. Antarktydy, ale myślę, że głównie ma tło metaforyczne, autobiograficzne.
Pozdrawiam.

[coobus]

To Twój pierwszy biały wiersz, na jaki trafiłem, Misza. Ja też patrzę na to, jak na przekaz metaforyczny, pod który można podciągnąć niejeden z życiowych wątków. Idąc przez życie, odbywamy podróż do ziemi nieznanej. Zawsze możemy sobie coś zarzucić, choć nie w kategoriach klęski. Ale klęski się zdarzają...
Nie wiem, czy wiersz jest przegadany, ale czegoś w nim brakuje, jakiejś wyczuwalnej przyprawy. W wierszach rymowanych czujesz się pewnie lepiej, mają ten smak i zapach, a czasami nawet czterdziestoprocentową moc. Ale nie czepiam się. Czujesz słowo i to trzeba docenić.

[misza]

Eka
Metaforycznie, metaforycznie.
Skąd skojarzenie z Antarktydą, bo też mam taki
wiersz i także biały?

Coobus

Obecnie mniej piszę białych i wolnych, ale w moim
ponad trzydziestoletnim "całokształcie" wiersze białe i wolne stanowią
(co Cię może zadziwi) większość.
Czasami tylko w białym albo w wolnym wierszu
można "się zmieścić"

[eka]

przemywane kroplami bardzo gorzkiej wody,
strącanej z lekkich skrzydeł niedostępnych ptaków
kołysanych oddechem wiatru od Północy.

Trzymałeś kurs na białe pola brzegu mapy,

Chyba ten fragment nasunął obraz Antarktydy. Trudno mi teraz odtworzyć moje pierwsze czytanie.

A drugie uświadomiło... wiesz, rzadko pojawia się na tym forum wiersz biały.
Pięknie płynie trzynastozgłoskowcem historia życia peela, i myślę, że autor Statku pijanego nie powstydziłby się tego wiersza, gdyby pisał w dojrzałym wieku.

[misza]

Dziękuję, Eka
Przyznam, że lubię czasami poczytać Rimbaud'a.
Warto niekiedy sobie popłynąć