od a do b

[eka]

przestrzeń poszukuje
krótszej drogi

zamyka kolejne grodzie
rozpoznaje
punkt
napromieniowany jak konieczny fakt

i nie może go lepiej
powiedzieć swej pamięci

[lczerwosz]

Wyobraziłem sobie powódź. We mnie, w głowie, nie wiem, na statku. Jak woda, która szuka najkrótszej drogi, toruje, przedziera się, zalewa, topi.
Zamykane kolejne grodzie. Dla uratowania tego, co się da.
Promieniowanie, jak skażenie. Konieczność ustępstwa. Oddania mniejszej części dla uratowania pozostałej.

i nie może go lepiej
powiedzieć swej pamięci

Ale to wynika z konieczności. Co ma powiedzieć. Że oddałem na straty, na śmierć, zostawiłem za zamkniętą grodzią. Krótko. Konkretnie. Tak najlepiej.
Widzisz, mój komentarz dotyczy Twojego wiersza, ale mojego odczytania. Nie ostatnio mi napisał, że imputuję mu poglądy a potem je atakuję i zwalczam. Może coś w tym jest.

[Fałszerz komunikatów]

Punkt ma jeden wymiar (popraw mnie, jeśli błądzę), tymczasem przestrzeń zakłada trójwymiarowość. Z kolei grodzie skojarzyły mi się z siatką kartograficzną, gdzie punkty na mapie są oddzielone współrzędnymi (dżizas, mam nadzieję, że się nie wygłupiłem teraz tudzież nawigacją morską, gdzie ten punkt się znajduje.
Pamięć także nasuwa skojarzenia z tą elektroniczną.
Czyżby chodziło o szukanie rozwiązań pewnych problemów, za pomocą ich oswajania, poprzez znalezienie innego, prostszego ich wymiaru? Promieniowanie sugeruje tu zapowiedź nieodwracalnych zmian, niekoniecznie korzystnych dla "przestrzeni".
Namotałem,co?
Aha, i koniec kijarzy się z pewnym znanym powiedzeniem o konsekwencji w działaniu

[Hosanna]

nie zawsze wiem czemu rezonuje
ale rezonuje choć nie rozumiem
najbardziej

przestrzeń poszukuje
krótszej drogi

rozpoznaje
punkt konieczny

i nie może go lepiej
powiedzieć swej pamięci

choć kusi mnie aby rozpoznanie tego punktu
było obietnicą dla przyszłości
a nie usprawiedliwieniem przeszłości

[Alek Osiński]

Oj, trudny wiersz do odczytu.Trochę czuję tutaj obecność brzytwy ockhama,
czyli wracamy do prostoty, ulegamy olśnieniu oczywistością, ale mogę błądzić

i nie może go lepiej
powiedzieć swej pamięci

"powiedzieć" troszkę jakby zgrzyta, może - opowiedzieć
lub przekazać...

[em_]

Droga - od a do b - wcale nie musi być taka krótka, choć jest chyba najkrótszą z możliwych.
Ładna puenta,
pozdrawiam

[Adela]

Przestrzen, przestrzenie pomiedzy, zawieszenie, odnalezienie punktu, uchwycenie lub raczej proba uchwycenia czegokolwiek - to interesujace, osobiscie lubie takie rozwazania. Zastanawia mnie fakt konieczny, nie wiem, czy umiem go odczytac.
Pozdrawiam,
A.

[she]

Pamiętam jak na matematyce rysowaliśmy odcinki. Jeden koniec oznaczało się jako a, drugi jako b. Więc jest tutaj odcinek pomiędzy dwoma punktami.
W punktach tych - krańcowych mogą znajdować się dwie jednostki, zmierzające ku sobie. Może ich dzielić odległość sensu stricto, ale może dzielić czas, inna przestrzeń. Punkt napromieniowany można by odczytać jako punkt zetknięcia, odcinek wtedy staje się zerowy.
Ale być może odcinek od a do b jest drogą jednego podmiotu. Musi znaleźć się najpierw w niedającej się zliczyć ilości punktów, leżących na odcinku; musi zaistnieć określona ilość zdarzeń, by mogło się zmaterializować się to, na co czeka, do czego dąży. Kolejne grodzie muszą się zamykać...hmmm... jak dni, etapy w życiu (?) Tak jakby były określone warunki konieczne do spełnienia.
A ostatnia część miesza w mojej głowie przyszłość z przeszłością. Powstaje mi jakaś swoista pętla czasowa.
Tak sobie główkuję.
Wiersz bardzo ciekawy, ale i wymagający pod względem interpretacji
Pozdrawiam.

[eka]

Dziękuję

Krótko. Konkretnie. Tak najlepiej.

Dziękuję za podzielenie się - sobą. Swoimi emocjami.

Promieniowanie sugeruje tu zapowiedź nieodwracalnych zmian,

Tak, ale już dawno po zmianie. Dzięki za wyłowienie.

rozpoznanie tego punktu
było obietnicą dla przyszłości

Świetnie to wyczułaś.

"powiedzieć" troszkę jakby zgrzyta, może - opowiedzieć
lub przekazać...

Tyle, że trudno opowiadać punkt, jego treść.
Nie sądzisz?

Droga - od a do b - wcale nie musi być taka krótka

Właśnie, masz rację.

uchwycenie lub raczej proba uchwycenia czegokolwiek

Zdecydowanie - uchwycenie najważniejszego.
Dzięki.

Powstaje mi jakaś swoista pętla czasowa.

Peelowi też.


Cieszę się z Waszych odwiedzin. Niesamowite komentarze.

[witek kiejrys]

Jeśli istnienie/byt/życie, ma dla nas jakikolwiek sens, to pamięć zawsze będzie elementem drogi ku przyszłości (także tej, która może dotyczyć innej, odrębnej już przestrzeni).
Wszystko w tym wierszu rozumiem (oczywiście, po swojemu), mam jedynie drobne wahnięcie przy przestrzeni, bo jako nieogarniona, przyobleka się raz w jedną, by drugim razem przybierać zupełnie inną postać. I niech już tak pozostanie.

Podoba się. Dobry wiersz!