Brat

[witek kiejrys]

Brat

Po raz pierwszy moje marzenia umarły kilka dni po narodzinach brata,
ale ty mi nie wierzysz, twierdzisz, że dziecko nie może żyć bez marzeń.
A jednak Andrzej chyba też nie znał marzeń. Nie miał kiedy, był zbyt delikatny,
a jego koledzy nie dawali mu czasu na złapanie oddechu;
wszystko to z powodu urody i tej delikatności, które układał niewinnymi
pasjansami - przekonując, że to nie on, tylko los wybiera rozwiązania.

Byłem w nieco lepszej sytuacji, bo gdy wyrastałem z dziecięctwa,
zanim obwołano narodzonego świętym rodziny,
często marzyłem: o bracie, o siostrze, o kimkolwiek, kto zechce
dzielić się ze mną, a ja z nim - wpierw sobą, potem resztą.
Miałem swoją samotność, czas i tęsknoty, które dzieliłem wielokrotnie,
by za chwilę ożywiać, nadawać znaczenie i imiona; mogłem zrzucać
z siebie siermiężne, a wkładać kolorowe stroje wypełnione treścią,
jak w baśniach, które we śnie opowiadał mi tato.

W ciszy, samotności i w samym sobie szukałem siebie,
starając się nie podążać śladem raf i katastrof, o których wiedziano,
a porzucone wraki były nader widocznym świadectwem klęski,
nie tylko nieudaczników, ale także tych, którzy nie w porę
dostrzegali grozę gapiostwa i zapomnienia. To pozwalało rachitycznemu
chłopakowi nabierać sił, jakich nikt się po mnie spodziewał;
pozwalało odkrywać w sobie talenty, dzięki którym bieda szła w niepamięć.
Chwilami gubiłem się, chwilami górę zaczynała brać euforia -
wtedy spadałem, boleśnie kalecząc się i obijając – a każdy upadek sprawiał,
że znacznie dłużej od innych dochodziłem do siebie.

Andrzej nie musiał, on miał mnie już przed czasem zanim zakiełkował,
a będąc w łonie z ciekawością mógł na mnie spoglądać,
jak na obraz, który przysłaniał to, co jeszcze piękniejsze,
a co poza mną, niewidoczne.

[jaga]

[eka]

Liryczna proza. Więzy braterskie, powtarzalność układu złych pasjansów losu.
Bardzo piękna teza o poznawaniu bez ograniczeń w łonie matki.
Najciekawsze momenty wiersza.

Udanego.
Nie kłóciliście się?

[witek kiejrys]

jago, dzięki. Przy okazji rewanżuję się.

Pozdrawiam

eko, to miłe, że coś tam wpadło w oko.
Nie, nie kłóciliśmy się. Andrzej był młodszy o siedem lat, poza tym, wprost nieprawdopodobnie zapatrzony we mnie; chyba do końca. Ale czasami irytował, rzadko.

Serdeczności

[eka]

Dobrze mieć starszego brata. Teraz rozumiem, Jego już nie ma.
Serdeczności, Witku

[Henryk VIII]

Witaj,
wiersz bardzo osobisty i czuje się w nim silny ładunek emocjonalny. Nie da się go obojętnie czytać.

h8

[anastazja]

Przepiękny, prawdziwy i bardzo osobisty. Witku, mam liczne rodzeństwo, wiem o czym piszesz. Też tak miałam. Tym bardziej rozumiem temat.
Pozdrawiam