cztery ramiona

[skaranie boskie]

Cztery ramiona

Wieczór nadciąga od morza,
jak co dzień -
pozwalasz usłyszeć
kołysanie gnanych wiatrem
odcieni granatu.

I co z tego, że śniegiem
znaczone świty gasną
każdej nocy, bezwiednie
rozświetlone. Leżą w mroku krzyżem
południa -
nigdy nie widziały światła dnia,
chociaż tyle mają go w nazwie.

Wieczór nadciąga od morza,
jak co dzień
cichną stada zgiełku pośród
kojącego aksamitu, nowa noc
też nie wie…
W swojej ciemni nie usłyszy pieśni
złotoustych piasków,
znaczących moją linię
brzegową -
na końcu świata
jest wieczór.



Modena (IT)
11 luty 2015

skaranie boskie

[Lucile]

Witam Skaranie...,
mam kłopot z tym wierszem, bowiem natychmiast po przeczytaniu pomyślałam o południowych krańcach Ameryki Południowej - Patagonii. osobiście, niestety, jeszcze tam nie dotarłam, ale znam te strony z opisów znajomych, którzy w Chile i Argentynie spędzili wiele czasu. Prawdopodobnie ze swoją interpretacją "wyląduję w malinach" - ale co tam, niech i tak będzie

Leżą w mroku krzyżem południa -

no i jak mam to rozumieć? Dla mnie jest to wskazówka, osadzająca całość właśnie w tamtych rejonach, a może nawet i dalej na południe, na Ziemi Ognistej (Tierra del Fuego), przylądku Horn i cieśninie Drake`a. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że nie chodzi to o długość i szerokość geograficzną - nawet mając na uwadze tak ważny fakt, że własnie tam przebiega południk uznawany za granicę pomiędzy Pacyfikiem a Atlantykiem. Wiersz opowiada - tak przynajmniej przypuszczam - o stanie ducha Podmiotu Lirycznego.

pośród
kojącego aksamitu, nowa noc
też nie wie…
W swojej ciemni nie usłyszy pieśni
złotoustych piasków,
znaczących moją linię
brzegową -
na końcu świata

Szczególnie te wersy wywarły na mnie duże wrażenie
A tytuł - wybacz, ciągle nasuwają mi się geograficzne skojarzenia - to swoista "róża wiatrów" Cztery ramiona - więc wybór drogi??? Chyba nie do końca, ponieważ już masz:

moją linię
brzegową -

Wiersz wart zatrzymania się i zastanowienia

Pozdrawiam
Lucile

[skaranie boskie]

Bardzo interesująca interpretacja, Lucile.
Przyznam, że sam bym na taką nie wpadł, choć nie jest daleka mojej. Zwłaszcza w tej frazie:

Wiersz opowiada - tak przynajmniej przypuszczam - o stanie ducha Podmiotu Lirycznego.

Antypody kojarzą się rzeczywiście z krzyżem południa, choć ma on w wierszu trochę...
Może jednak nie będę pisał instrukcji obsługi, w końcu interpretacji może być tyle, ilu interpretatorów. Ktoś kiedyś powiedział, że autor umiera wraz z publikacją. I niech tak zostanie.
Dziękuję za wnikliwą analizę.

[Lucile]

Skaranie...,
proszę, oto moja kolejna interpretacja, tym razem... erotyczna:
Tytuł - "cztery ramiona" - splecione w miłosnym uścisku

jak co dzień -
pozwalasz usłyszeć
kołysanie gnanych wiatrem
odcieni granatu.

Miłość, a może tylko namiętność, jest wielka, codzienna - "wiatrem kołysana", w "granat zanurzona".

I co z tego, że śniegiem
znaczone świty gasną
każdej nocy, bezwiednie
rozświetlone.

Ranek niestety odbiera te fale namiętności

cichną stada zgiełku pośród
kojącego aksamitu

aksamit twojego ciała - to moja linia brzegowa
Skaranie..., przepraszam, czasami mnie ponosi
Przychodzi mi też do głowy interpretacja... religijna.
Taka już ze mnie "dwubiegunowa przekora"

Serdeczności od
Lucile

[skaranie boskie]

oto moja kolejna interpretacja, tym razem... erotyczna

Ta też mi się podoba.
Dziękuję.

[Henryk VIII]

Witaj Skaranie,
dla mnie akurat to wiersz o nostalgii, która nas czasem dotyka - interpretacja / hm, w sumie l.mn. / Lucile jest niezwykła, bo i Lucile ma bezkresną, niezwykłą wyobraźnię.
Ja czytam bliżej , nie odbiegając na antypody.
Piękny fragment;" W swojej ciemni nie usłyszy pieśni
złotoustych piasków" - malowniczo! No i to zakończenie:" na końcu świata
jest wieczór."
Ukłony
H8

[skaranie boskie]

Dziękuję, Henryku.
Miło poczytać pozytywne opinie. Czuję się "połaskotany". Zwłaszcza moje twórcze ego.