PsYcHe_124

[Gloinnen]

Za wysoko było podjąć płacz z tej nuty (...)
/K. K. Baczyński

Przez całą zimę ćwiczyła zrywanie się
do lotu. W ciasnym wnętrzu skrzynkoklatki
wypisywała z mijających godzin (najczęściej
porannych) - kolejne u s k r z y d l e n i a.

Nie pochwycą jej dłonie, dla których
próbowała pytaniami rozsadzić drewnianą
konstrukcję. Setki wcieleń temu
został zaprojektowany nienaruszalny kształt.
Deski idealnie przylegają do siebie.
Żadne z prze-znaczeń się nie przeciśnie.

(Pozytywne myśli zawsze przyciągały pecha.)

Nie pochwycą jej dłonie, doprowadzające
zmysły do nieprzytomności - sennym ciepłem.

Najwyżej jakieś przypadkowe łapy wyłowią kiedyś
dryfujący domek z dorzecza wyobraźni, z plątaniny
linków. Ktoś otworzy drzwiczki i wpuści
wiatr od lądu, obejmie w posiadanie.

(A może też nie?)

Oczy patrzyły cierpliwie spod śniegu. Z dna oceanu.
Spomiędzy palmowych liści saharyjskiej
oazy. Zza szyby miejskiego autobusu.
Dziczały, traciły z siebie samych
źródła. Oczy niewarte nawet jednego spojrzenia,
jednej minuty, jednego ziarna piasku. Słowa również
zostały im odebrane.

W końcu zamknęły się posłusznie. Nie ma trzeciej drogi.
Przezroczystość musi być
niewidoma.



____________________
Glo.

[witek kiejrys]

Spodobał się, bardziej od poprzedniego.

zabrakło mi jednego słowa - 'skądkolwiek'

[Gloinnen]

Dziękuję, Witku.
A gdzie widziałbyś to słowo?
I czemu - skądkolwiek właśnie?

[eka]

Wypisywanie uskrzydleń... właśnie, ale w jaki sposób? Poezja i tyle.

Oczy patrzyły cierpliwie spod śniegu. Z dna oceanu.
Spomiędzy palmowych liści saharyjskiej
oazy. Zza szyby miejskiego autobusu.
Dziczały, traciły z siebie samych
źródła. Oczy niewarte nawet jednego spojrzenia,
jednej minuty, jednego ziarna piasku. Słowa również
zostały im odebrane.

W końcu zamknęły się posłusznie. Nie ma trzeciej drogi.
Przezroczystość musi być
niewidoma.

Coraz mi trudniej wyrażać swoje odczucia z czytania Twoich wierszy.
Fala emocji... witaj smutku.
Podziw.