niech płonie

[Nula.Mychaan]

Liliano portalu już nie ma.
Każdy kto sie o niego otarł ma w sobie wrzeszczący ślad, chociaż miejsce zniknęło.

[alchemik]

Wiecie co? Byłem ostatni na pokładzie.
Wylogowałem się okolo północy.

Buszowałem po okręcie pelnym zjaw i duchów.
Bardzo dziwne uczucie.
Wiedziałem już, że Wrzeszcze padły, ale ja miałem niezerwane połączenie. Zrobiłem kilka wpisów dla nikogo właściwie. Symbolicznie.
Pożegnałem.
Wstawiłem na główną ostatni swój wiersz. Nomem omen.
O ten

kalendarium - tydzień po tamtej stronie


w poniedziałek oznajmiono mi że umarłem

cały wtorek spędziłem w nieutulonym żalu
płakałem za tym czego już nie doświadczę
a może to było środa?
przez większą część czwartku gapiłem się na nieboszczyka
w lustrze
piątkowa kontemplacja sufitu nie dała mi żadnej satysfakcji
w sobotę wypiłem litra umiera się przecież tylko raz
od niedzieli miałem kaca i nie poszedłem na mszę za swoją duszę

nowy tydzień rozpocząłem oczekiwaniem na sprostowanie z Góry

o pomyłce?

J.E.S.

Twój wiersz, Ewo, komentowałem na Wrzeszcze i niech tak zostanie.

Ja zszedłem ostatni ze statku widma.

Satysfakcja wątpliwa, ale jednak.

I chyba napiszę o tym wiersz
Tytuł już mam Mary Celeste, jak ta brygantyna opuszczona przez załogę.

Bo ona tam gdzieś jest pływa, po falach przestrzeni informacyjnej.

[lczerwosz]

ja myślałem ze to było o 8p, ale dowiedziałem się, że nie. Dzięki Bogu.
To jak z czasów wojny. Lecą bomby. Ludzie wystraszeni w piwnicach.
Nagle huk. Sypie się gruz, szkło.
Cale szczęście, nie na nas,
tylko na sąsiadów!

[eka]

Dziękuję Wam bardzo gorąco za wpisy. Mam nadzieję, że Wasze nie spłoną.

Tak, to mała apokalipsa, koniec dookreślonej przestrzeni internetu.
Straszne i dziwne uczucie.

Jerzy, czytałam tam Twój wiersz, umieściłeś nad moim Znowu.

otwiera drzwi niezamknięte na klucz
cichną płomyki między tytułami
a na wysokiej nóżce
do połowy pusty
schmurniały kielich wina

i butelka
bezradna wśród słów
które truchleją pod spojrzeniem
zbiera ich tętno w dłonie

czy już teraz
wsunie szmer
między kartki stu lat samotności


Wyrzuciło mnie wieczorem przy próbie zalogowania.
Dzięki za podzielenie się tym czasem.

[alchemik]

A ja na twój nieoficjalny konkurs o tematyce rozkosz wysłałem ci taki składany erotyk.
I już po konkursie.

nakierowanie

gdy nadejdzie fala
zanurz się niech pieści
unoszenie nie jest złe

wiernie odpłacę
muskając skrzydłem tam

gdzie trzymałem dłonie

* * *

słodki nektar
na dnie kwiatowego kielicha
spijaj go śmiało

nie sięgasz?
zaplotę nogi w kostkach
przyciągnę

umrę?

na chwilę tylko
zanurz się głębiej

J.E.S.

Niesamowite. Spodziewałem się końca, ale nie wierzyłem do końca.

[eka]

Chciałam los odwrócić. Niestety, tragizm był we Wrzeszcze wpisany.
-----------------------

Dzięki za odzew, który tutaj mogę przeczytać
A ja znam te wiersze, przecież tutaj je opublikowałeś. Komentowałam.

Jak idzie pisanie Mary Celeste?

[Gloinnen]

Myślę, że to rzeczywiście jest przygnębiające, gdy znika, umiera fragment przestrzeni, który tak długo był swego rodzaju - przytuliskiem, miejscem wspólnym, oswojonym kawałkiem świata - nie tylko dla jednej osoby, ale dla całej wspólnoty. Później pozostają tylko rozproszeni, smutni nomadowie, poszukujący nowych siedlisk po cyfrowych pustyniach.
To sygnał generalnie dla wszystkich ludzi, którzy coś robią dla innych, aby pamiętali, że spoczywa na nich odpowiedzialność za niewielką społeczność, jaką stworzyli. Bo mamy do czynienia z żywą materią.
Świat jednak nie znosi próżni. Tak naprawdę poetyckie słowo i wrażliwość ludzka przyjmą się wszędzie, gdzie znajdą odrobinę ziemi, światła i wody. Maleńkie roślinki potrafią przetrwać nawet na dalekiej Północy.
Życzę, abyście znaleźli takie właśnie miejsce.

[eka]

Dzięki, Glo.

[coobus]

Zapoznałem się z wierszem i komentarzami. Nie znałem tematu, nie otarłem się o niego. Ale teraz jestem z Wami. Bo rozumiem, na tyle, na ile to jest możliwe. I wracam jeszcze raz do wiersza. Wczytuję się już uważniej...

[Mirek]

nie mów za mnie
wrzeszczę
wystawiając peela za wiersz

bez wylogowania

tak po prostu świetne i już