Nawoływanie ptaków

[Alek Osiński]

W przedwiosennym parku najlepiej wypadają zdrobnienia
i Emilka wśród gołębi. Wygląda jak jeszcze jeden
z myślących kamieni. Cała ta hałastra chyba powinna
wiedzieć, co dzieje się z czasem rozkruszonym na kolejne
kęsy, skoro powtarzają uparcie - zagadki, anegdoty, skecze.

To zdawkowa część benefisu, ale świat po wyschnięciu
zbiegł się i trudno go włożyć z powrotem. Żadnych więcej
wcieleń, ukradkowych zmian nazw własnych. Słychać
jego ostrzeżenia w imię pisma, a może to tylko umowny
znak na piasku - jakoś to będzie, jeśli znowu jutro

trafimy w umówione miejsce. Niekiedy jednak naprawdę
coś mija, najczęściej przy mrugnięciu okiem, cień przebiega
między ucztującymi. Kawka z góry wpatruje się badawczo
w obcy tłum, tym razem do końca określona
przez architekta krajobrazu.

[eka]

świat po wyschnięciu
zbiegł się i trudno go włożyć z powrotem.

super metafora!

Niekiedy jednak naprawdę
coś mija, najczęściej przy mrugnięciu okiem

ginąca niepowtarzalność.

Emilka jak pomnik wśród , benefis, liryczne ptaki. Taki trop pewnie nieuprawniony.
Wiersz o subtelnym intelekcie, piękny.

[em_]

- Niekiedy jednak naprawdę
coś mija, najczęściej przy mrugnięciu okiem, cień przebiega
między ucztującymi. Kawka z góry wpatruje się badawczo
w obcy tłum, tym razem do końca określona
przez architekta krajobrazu. - to najbardziej przypadło mi do gustu,
całość dobrze brzmi,
chyba nie można mieć zastrzeżeń.

[anastazja]

Wygląda jak jeszcze jeden
z myślących kamieni.

bardzo ladne. Przy tym wierszu (mimo niektorych ostrzegawczych fraz) czuje sie bezpieczenstwo. Duzo do czytania i przemyslenia.
Pozdrawiam Alku.

[Alek Osiński]

Dzięki za zainteresowanie

Pozdrawiam

[iTuiTam]

...
... Niekiedy jednak naprawdę
coś mija, najczęściej przy mrugnięciu okiem, cień przebiega
między ucztującymi. Kawka z góry wpatruje się badawczo
w obcy tłum, tym razem do końca określona
przez architekta krajobrazu.

Tak właśnie jest, świat się zmienia przy każdym mrugnięciu okiem.

Dobrze namalowana scena i to z ptakami.
Ja ptaki tak lubię ogromnie

[Adela]

Piękny wiersz, który przeniósł mnie do tego parku. Wszystko przemija.
Jedyne niezbyt mi tutaj pasuje puenta z architektem w tle. Nie przekonuje.
Ogólnie jednak to bardzo dobry wiersz, klimatyczny, refleksyjny, obrazowy.
Pozdrawiam,
A.

[Gajka]

...W przedwiosennym parku najlepiej wypadają zdrobnienia
i Emilka wśród gołębi. Wygląda jak jeszcze jeden
z myślących kamieni...


Pięknie, ileż to myśli mknie po głowie, kiedy karmimy ptaki, hm ...

[Hosanna]

nie rozumiem ani zdania jednak naprawdę z przyjemnością przeczytałam te tajemnicze konstrukcje zdań

[Gloinnen]

Bardzo mi się ten wiersz podoba.


Ptasia hałastra - nieuchronne skojarzenie z hałasem, a jednocześnie z natłokiem, rejwachem, który zagłusza magię chwili. Dlatego właśnie mija ona nieuchwytnie i bezpowrotnie, a piękno pozostaje niezauważone.

Człowiek wysyła w przestrzeń sygnały i nie wie, kto je odbierze, zrozumie, przyjmie, nasyci się nimi - i w jaki sposób odda i jak przetworzone.
Zazwyczaj to nie ten, dla kogo te sygnały są rzeczywiście przeznaczone. Rozdziobią je zaś "ptaki niebieskie", zupełnie, jak w biblijnej przypowieści.

Pozdrawiam,


Glo.