Rysunek na zroszonej szybie

[Ewa Włodek]

Byłam w twoich ramionach - siedemnastoletnią,
chcianą-nieosiagalną za granicą tabu.
Przywołana nadeszłam z równoległych światów,
nie wiedząc, czemuś po mnie tak zachłannie sięgnął.

W zaklętym, bladym świetle, przyduszonym szeptem
nadałeś mi jej imię, chociaż znałeś moje,
i - słodka tajemnica - stałam się fantomem,
co - chociaż rzeczywisty - przecież nie istnieje.

Przeniknęła cię falą ekstatycznych dreszczy
skupiona w moich dłoniach tajemna energia
i ożyłeś; dziś znowu powoli umierasz.
Odejdziesz. Ja odeszłam; nie pamiętam, kiedy.

[Leon Gutner]

I cóż to zroszona szyba potrafi napisać w poetce ?
Ładnie - Ewowo .

Z przyjemnością L.G.

[Liliana]

cudnie, Ewuniu,

dodaj ogonek w słowie nieosiągalną

serdeczności

[coobus]

Rysunki na zroszonych szybach potrafią się utrwalić na całe życie. Siedemnastoletnia... A teraz, niby odeszłaś, a przecież cały czas jeszcze odchodzisz. Być może nigdy do końca, czego dowodem ten wiersz. Nie wnikam, czy to Twoje imię pomylił, czy kogoś innego. To nawet bez znaczenia. I tak widzę Ciebie, czytając.
A wiersz tak piękny, jak imię...

[Ewa Włodek]

I cóż to zroszona szyba potrafi napisać w poetce ?

no, właśnie, Leonie...

dodaj ogonek w słowie nieosiągalną

ooo, dzięki za podpowiedź, Lili, poprawię...

Nie wnikam, czy to Twoje imię pomylił, czy kogoś innego. To nawet bez znaczenia. I tak widzę Ciebie, czytając.

ooo, Coob! Mnie? Och...


Kochani, cudnie Wam dziękuję za obecność, za dany mi czas i za dobre, konstruktywne słowa...
moc serdecznego do Was...
Ewa

[Henryk VIII]

JAK ZWYKLE - CZARODZIEJKA! , piszesz:" W zaklętym, bladym świetle, przyduszonym szeptem
nadałeś mi jej imię, chociaż znałeś moje,
i - słodka tajemnica - stałam się fantomem,"

Ukłony
H8

[Ewa Włodek]

JAK ZWYKLE - CZARODZIEJKA!

och, Wasza Wysokość, całe szczęście, że nie wiedźma!

ślicznie Ci, Ósmy Henryku, dziękuję, że wstąpiłeś, pobyłeś i powiedziałeś serdecznie...
samo dobre do Ciebie...
Ewa