El Nino

[Alek Osiński]

Nie uwierzysz jak łatwo potrafi umknąć moment,
kiedy cichnie wschodni wiatr, a ty dalej stoisz wpatrzony
w chłopca, który muszlą przelewa ocean do dołka

wykopanego na plaży. To musi potrwać. Nie dzisiaj i nie
jutro, czuje się jednak wyraźnie. Woda zamarła
w oczekiwaniu, cofając lodowate jądro poza zasięg dłoni

i wzrok gubi się rozbity jak fala o skałę. Być może miliony
kropli później, ale poznasz przecież po twarzy – zestarzał się,
nie przestaje jednak pisać kolejnej księgi piasku.

W końcu i ona odważy się otworzyć, a przecież musimy
wiedzieć – to strony, w które nie ma powrotu i trzeba
się napatrzeć, żeby później już w domu, nie zmieniając

ani jednego słowa, móc przesypać kobietę z ręki do ręki.

[eka]

Jaki piękny obraz:

cichnie wschodni wiatr, a ty dalej stoisz wpatrzony
w chłopca, który muszlą przelewa ocean do dołka

wykopanego na plaży. To musi potrwać. Nie dzisiaj i nie
jutro, czuje się jednak wyraźnie. Woda zamarła
w oczekiwaniu, cofając lodowate jądro poza zasięg dłoni

i wzrok gubi się rozbity jak fala o skałę.


Metaforyczny El Nino, chłopczyk, który ogrzewa zewnętrzne warstwy oceanu, przelewając je na ciepły piasek. Woda jeszcze go oszczędza. Na lodowate jądro doznań życia przyjdzie czas.
Peel wraca do dziecka w sobie.
Później nadal będzie wiatrem, unoszącym i piszącym kolejne wzory piasku. Piasek to ona, kobieta. Kiedyś ona nabierze odwagi, i otworzy się, i zrozumie, że przeszłości nie można zmienić.
Pointa jest przepiękna, zapowiada inną bliskość, nie opowiadaną lecz dotykaną w całkowitym poznaniu.

Świetna, konsekwentna metaforyczność, nienaganny zapis, wyjątkowo dobry wiersz.

[eka]

To naprawdę jeden z najlepszych wierszy.

[Alek Osiński]

Dziękuję Eko. Cieszy mnie Twój entuzjazm

Przy okazji, nie wiem akurat czy znasz, ale księga piasku,
to też trochę odniesienie do opowiadania Borgesa - Księga piasku,
to taka księga, która, jeśli raz zostanie zamknięta, nie da się
już wrócić na tę samą stronę. Jeśli nie znasz, to polecam

Alek

[em_]

- móc przesypać kobietę z ręki do ręki - mam nadzieję, że do swojej ręki, a nie cudzej
jak zwykle pisane dobrym piórem,
pozdrawiam

[Adela]

Bardzo dobry wiersz, plastycznie napisany. Obrazy przesypują się jak ziarenka piasku.
Trochę to "lodowate jądro" wybiło mnie z rytmu, ale ogólnie przeczytałam z wielką przyjemnością.
Pozdrawiam,
A.

[eka]

księga piasku,
to też trochę odniesienie do opowiadania Borgesa - Księga piasku,
to taka księga, która, jeśli raz zostanie zamknięta, nie da się
już wrócić na tę samą stronę. Jeśli nie znasz, to polecam

Dzięki za polecankę, to jak przeszłość, nie da się wrócić na tę samą stronę, czyli wcale...

[Alek Osiński]

nie da się wrócić na tę samą stronę, czyli wcale...

No właśnie to nie jest do końca oczywiste. w zasadzie nie da się wrócić
na podobnej zasadzie jak u Pani Szymborskiej - "Nic dwa razy się nie zdarza"
ale miejsce, w którym się możemy znaleźć może się okazać również
naturalną kontynuacją&rozwiązaniem...

- mam nadzieję, że do swojej ręki, a nie cudzej

właściwie tak, bo tutaj - dwie ręce jak dwie strony klepsydry - czas się liczy...

Dziękuję wszystkim za komentarze i pozdrawiam

[anastazja]

kiedy cichnie wschodni wiatr, a ty dalej stoisz wpatrzony
w chłopca, który muszlą przelewa ocean do dołka

wykopanego na plaży.

Przecudne wprost! Przemyślenia dorosłego peela, powrót do dzieciństwa. Piasek, który gra główną rolę. A, to porównanie do kobiety, z puentą - zachwyca.
Pozdrawiam Alku.

[Redwood]

naprawdę dobry wiersz, zostaje w pamięci na długo.


Nie uwierzysz jak łatwo potrafi umknąć moment,
kiedy cichnie wschodni wiatr, a ty dalej stoisz wpatrzony
w chłopca, który muszlą przelewa ocean do dołka

wykopanego na plaży.

W końcu i ona odważy się otworzyć, a przecież musimy
wiedzieć – to strony, w które nie ma powrotu i trzeba
się napatrzeć, żeby później już w domu, nie zmieniając

ani jednego słowa, móc przesypać kobietę z ręki do ręki.


Szczególnie te dwa fragmenty przypadły mi do gustu, reszta nie odstaje od nich.


Pozdrawiam znad kubka kawy.