okruch

[coobus]

krew potrafi zawracać
wbrew wszelkiej logice
i zwalnia też czasami
na rogatych progach

a cisza
co nie ciszą
i krzyk co nie krzykiem
zawieszają nietrwałość
przysiadając obok

bo teraz
właśnie teraz
gdy pękły zapory
doczekanie nakładasz
na czas zatrzymany

białego chleba okruch
dajesz ustom
głodnym

przebarwionym
spękanym
od niecałowania

[nienażarty]

to doczekanie nakładasz brzmi jakoś sztucznie
i końcówka może: i niecałowanym - lepiej mi pasuje

ogólnie pomysł fajny
pozdrawiam

[Leon Gutner]

Okruszek Coobiego hm ...
Dla Leona to cały bochen Chleba
Co do pieca nie włożysz pyszny chlebuś piszesz

Z przyjemnością L.G.

[Ewa Włodek]

och, Coob! Przedziwnie Twój dzisiejszy wiersz, a szczególnie jego dwie ostatnie strofy, korespondują mi z nauką rekolekcyjną, jakiej dziś wysłuchałam, a której najogólniejszym sensem było to, jak żyć, żeby Komunia była Ciałem Chrystusa, a nie tylko opłatkiem. Ale może tylko tak mi się wydaje, że o tym pisaleś? Tak, czy siak - zapada w pamięć...

uśmiechy posyłam Tobie...
Ewa

[eka]

krew potrafi zawracać (...)
na rogatych progach

Bardzo mi się metafora podoba.

[coobus]

Ewa – cóż, Ewo, nie miało to nic wspólnego z religią, choć tak mogło się kojarzyć. Nie to chciałem dać ustom przebarwionym, spękanym od niecałowania. Bo różnych okruchów łakniemy w obliczu głodu.

nienażarty – jednak zostanę przy zamieszczonej wersji, akurat taką czuję, proponowane zamienniki nie oddają tego, co zamierzałem zapisać. Niemniej dziękuję za uwagi

Eka - z podziękowaniem

[Stepanian]

Nie zmieniaj ani słowa. Wiersze jak ten ponownie budzą we mnie poetę.

[coobus]

Dzięki, Stepanian. Pozdrawiam.

[anastazja]

krew potrafi zawracać
wbrew wszelkiej logice
i zwalnia też czasami
na rogatych progach

- nic dodać nic ująć. Jak zwykle

[Qń Który Pisze]

dłoń spada palcami
wprost w ramiona
czekania

właśnie tam
gdzie powinna
dotykać najbardziej

Piękna poezja budzi do życia nawet zwyczajne chwasty