Sława i

[Latima]

Zanim spadnie biała kartka na deski,
spojrzycie po sobie i kłamstwo się uwiarygodni.
Wzniesione rusztowanie jest wystarczającym
usprawiedliwieniem dla niewiedzy
podpisujących wyrok.
To już było. Wprawa czyni mistrza.
Tylko ta biel, nieznośnie rażąca oczy.

Ojcowie sukcesu płacą katu,
ale bez podania ręki. Tak wygodniej.

Unoszę głowę ponad zgromadzonych,
świadoma odbywającego się misterium,
które nie ma nic z mistyki; klnę.

Jutro.

Uprzątnięta ulica. Milczenie
rośnie z każdym dniem. Widzę
nadchodzących recytatorów
z zapomnianymi wierszami.

[Alek Osiński]

Ciekawe. Bardziej niż wizję widzę tutaj jednak
chęć zaprezentowania własnej hipotezy.
To trochę jak upadek wieży Babel.

Ale czy samo wyniesienie coś jest w stanie
uzasadnić? Raczej tylko chyba zasłonić inne
rozwiązania.

Uprzątnięta ulica. Milczenie
rośnie z każdym dniem. Widzę
nadchodzących recytatorów
z zapomnianymi wierszami.

Zastanawiające, bo początek sugeruje jakby
było już pozamiatane, a rozwinięcie - jakby
możliwy był powrót do czasu sprzed...

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

ano - biała kartka padająca na deski kojarzy się z rękawiczkami, jakie zwyczajowo kat rzucał n szafot po egzekucji, żeby dać do zrozumienia, że "uczynił swoją powinność". A co do sesnu wiersza - samo życie: jak wielu z tych, których się widzi wokoło, doszło do tak zwanej sławy (cokolwiek to znaczy) - dzięki temu, że inni za nich wykonywali "czarną robotę" (trudno bowiem pracę zawodowego kata nazwać "brudną robotą", bo on jest "bezgrzeszny", jak narzędzie jego pracy). A jak już przy kacie jesteśmy, to ja bym jednakowoż zamiast "katowi" dała "katu", ale nie musisz się ze mną zgadzać, jak nie chesz...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Latima]

Ewu, jesteś nieoceniona w interpretacjach! Tak, to takie rozważania o ludzkich postawach, ale są jeszcze tacy, dla których obce jest dążenie za każdą cenę i uwiarygodnione kłamstwa. Oni znają inne " wiersze".
ps/ skąd się wzięło to - katowi, to ja nie mam bladego pojęcia chyba byłam zmęczona....przed świętami?. Przyrzekam, że naprawdę będę uważniejsza, beznadzieja. Poprawiam, ale się wstydzę, ale wstydzę!

[Gloinnen]

Ojcowie sukcesu płacą katu,
ale bez podania ręki.

To jest bardzo mądre zdanie, Latimo.

Mało kto zdaje sobie z tego sprawę.

W wierszu pobrzmiewa, moim zdaniem, tonacja herbertowska. Z zaakcentowaniem kwestii głęboko sięgających morale.



Glo.

[skaranie boskie]

A mnie przyszła pewna myśl do głowy w trakcie czytania.
Może to zostać uznane za profanację zarówno wiersza, jak i samego tematu, ale nie mogę się powstrzymać, żeby tego nie napisać.
Zastanowiłem się otóż, co by było, gdyby skazaniec opowiedział katu (jednak nie katowi) jakiś niesamowicie śmieszny dowcip, co by go tak rozbroiło, że nie byłby w stanie wykonać swojej roboty. Czy wówczas ułaskawiono by skazańca?
A już tak na poważnie.
Czym różni się kat od płatnego mordercy?
Moim zdaniem tylko zleceniodawcami, ale może się mylę...
Pozostaje wypić za zdrowie skazańca i katu na pohybel.

[Latima]

masz rację, Glo, to herbertowskie pobrzmiewanie, zgadza się. Dziękuję!
Drogie Skaranie B, już nie prześladuj zapracowanej kobiety tą wpadą, potłumaczyła się i poprawiła, no! Twoje przewrotne myślenie o kacie wprawiło mnie w doskonały humor. Wyobraziłam sobie skazańca w tym worku na głowie ( bo chyba im się najczęściej taki zakładało), gdy do uszu dobiega go śmiech. Sam zaczyna się śmiać, głośno! Potem tłum dostaje głupawki, od tego śmiechu wszystko się trzęsie, a jak to bywa z prowizorkami ( przynajmniej u nas), całe rusztowanie, jak w Greku Zorbie, wali się, popy ( czy jakie inne duchowne) uciekają, gdzie pieprz rośnie, a tłum ma ubaw po pachy i na ramionach wynosi skazańca i kata w podzięce za zdrowie, bo ... .
Skaranie, nie kuś, bo mnie od płaczu do śmiechu tylko centymetr i satyra się pisze spod paca, tralalalalla. Dzięki, La

[skaranie boskie]

To pisz, Waćpanna, tę satyrę, pisz...