przebłyski kwietniowo majowe

[Tomek i Agatka]

/"Zerwij źdźbło trawy, a wszystkie światy odzwierciedlą to zdarzenie" - Allan Watts/

przedzieranie przez gąszcz porosłych pokrzyw,
by ślepo rwać w szeleszczącą tłem szorstkość -
zaścieli się wokół wilczym lnem i szczelnie przylgnie
w ścięte powieki i białka - zalepiając
krtań z podniebieniem

na językach jak i w sercu - surowość tych wszystkich mięs,
które można przełożyć na widoki

bo przecież... co z oczu to i z nieba, jak z kielicha trosk,
przez rdzawy lej, rdest, świst, zgrzyt - szczęk,
a wszystko po to, by koniec końców wpaść pod kopyta,
wprost pod podkowy ubłocone snem

i dalej...

byle ze szczętem - nasiąkać, posępnieć, pęcherzyć, burchleć,
żywą tkanką przyrastać w płótno, kapturzyć, zaciągać,
niczym plastyczną rtęć na pojedynczą żyłkę - równając pod igłę
ustawiać w sztorc,

by sens jak włos drżał
od wrzasku po skowyt
koszonych rąk

*

z rozsypania po kątach jedynie kilka wyschniętych kropel dżdżu,
naparstki ciszy głębsze o oddech i chrzęst. nad-łamanych witek

w zalążkach rojeń - zaledwie wiośniany błysk

o chwytaniu się źdźbła

[Alek Osiński]

Zacny wiersz, a przynajmniej dużo "nośnych"
fragmentów, ale po pierwsze, czy w tym wypadku nie - "zlepiając"?

zalepiając
krtań z podniebieniem

dobre metafory trochę jednak graniczą z przegadaniem, np

na językach jak i w sercu - surowość tych wszystkich mięs,
które można przełożyć na widoki

chyba lepiej brzmi - na językach jak w sercu - surowość
mięs, które można przełożyć na widoki"

albo

a wszystko po to, by koniec końców wpaść pod kopyta,
wprost pod podkowy ubłocone snem

"a wszystko po to, by koniec końców
wpaść pod podkowy ubłocone snem"

ale to oczywiście indywidualny odbiór, więc dalej
się nie czepiam, tak czy siak czytanie na plus...

[Adela]

Chwyciłam się źdźbła i popłynęłam w przebłyski.
To ładny wiersz, spokojny, wiosenny.
A.

[eka]

by sens jak włos drżał
od wrzasku po skowyt
koszonych rąk

Super!

Wyjątkowy wiersz, dynamiczny, rzec można walczący o byt przebłysków w słowach i fakturach płotna.
Wiąże się (cytat) ze znanym efektem motyla, ale to tylko pierwsze tło.

przedzieranie przez gąszcz porosłych pokrzyw,
by ślepo rwać w szeleszczącą tłem szorstkość -
zaścieli się wokół wilczym lnem i szczelnie przylgnie
w ścięte powieki i białka - zalepiając
krtań z podniebieniem

Opis w metaforze aktu twórczego, brak oddechu, brak słowa i obrazu.

na językach jak i w sercu - surowość tych wszystkich mięs,
które można przełożyć na widoki

Zastanawiają owe mięsa, gdzieś mi nawet błysnęło polowanie.
Szorstkość, surowość... tego co maluje (pisze) i co jest malowane (pisane).

bo przecież... co z oczu to i z nieba, jak z kielicha trosk,
przez rdzawy lej, rdest, świst, zgrzyt - szczęk,
a wszystko po to, by koniec końców wpaść pod kopyta,
wprost pod podkowy ubłocone snem

i dalej...

Przepiękna cząstka w metaforze, która rozwija kolejne etapy aktu twórczego.

byle ze szczętem - nasiąkać, posępnieć, pęcherzyć, burchleć,
żywą tkanką przyrastać w płótno, kapturzyć, zaciągać,
niczym plastyczną rtęć na pojedynczą żyłkę - równając pod igłę
ustawiać w sztorc,

by sens jak włos drżał
od wrzasku po skowyt
koszonych rąk

Artysta i jego wrastanie w swoje dzieło. W wierszu, na obrazie stwarzamy siebie. I to proces skomplikowany, jakże trudny, ale nawet kiedy się uda...

z rozsypania po kątach jedynie kilka wyschniętych kropel dżdżu,
naparstki ciszy głębsze o oddech i chrzęst. nad-łamanych witek

w zalążkach rojeń - zaledwie wiośniany błysk

o chwytaniu się źdźbła

Zaledwie błysk/przebłysk źdźbła.

Myślę, że całość o trudzie ogarniania, przekładania świata na obraz i słowo.
Wspaniały wiersz!

[coobus]

Mądre,dobrze wyszukane motto. I świetny wiersz, który uznaje tu za wydarzenie. Bo cieszy każdym słowem. Przysiadłem przy nim na dłużej. Pozdrawiam

[Tomek i Agatka]

Aleksandrze, Adelo, Eka, Coobusie - Dziękuję Wam z całego serca za te chwile z moim skromnym wierszydłem. Niezwykle cieszy mnie Wasz odbiór, tym bardziej że ta moja 'wenna' to tak kapryśna panna, iż ciężko ją w ryzy okiełznać, dawkuje się jak lek, rozrzucając tu i ówdzie pojedyncze słowa. Rozgardiasz i kompletny brak czasu, i ta cała matematyka przetrwań, jaka musi wydarzać się wokół, nie sprzyjają uwadze, więc rzuca mnie w kamienną otchłań, zadając niebyt. Inną razą, podstępnie skruszała, zabiera sobie co zechce, podporządkowując głowę - obezwładnia też ręce. Bez niej źle, a z nią... - wszelki rozpad i ogarnianie światów zupełnie od nowa.

*

Aleksandrze,

czy w tym wypadku nie - "zlepiając"?

Zdecydowałam się na 'zalepiając', bo bardziej mi pasuje jako łącznik pomiędzy wersami:

zaścieli się wokół wilczym lnem i szczelnie przylgnie
w ścięte powieki i białka - zalepiając
krtań z podniebieniem

Poza ślepym brnięciem i wrastaniem w zadaną szorstkość, ważne było dla mnie, żeby spróbować oddać ból, stąd w domyśle cała gama takich pojęć jak: przyleganie, obklejanie, zadławianie, zakrztuszanie, ściskanie, tkwienie, trwałe zakleszczanie, aż do kompletnych owładnięć, z których tak trudno się uwolnić, 'przedrzeć'.

chyba lepiej brzmi - na językach jak w sercu - surowość
mięs, które można przełożyć na widoki"

na językach jak i w sercu - surowość tych wszystkich mięs,
które można przełożyć na widoki

Ten dłuższy zapis, wynika dla mnie naturalnie ze sposobu mojego wyrażania się na co dzień, ale także z tego jak czytam na głos, więc poniekąd przemycam tu te cząstki. Bez 'i' byłoby dla mnie o sylabę za krótko, jeśli w ogóle mogę mieć jakieś pojęcie o wyczuwaniu brzmienia tekstu. Co do 'mięs' - 'wszystkich' miało za zadanie podkreślić ich mnogość, można tu sporo podpiąć, wszak surowość rozmaitych 'mięs' chodziła mi tutaj po głowie

"a wszystko po to, by koniec końców
wpaść pod podkowy ubłocone snem"

bo przecież... co z oczu to i z nieba, jak z kielicha trosk,
przez rdzawy lej, rdest, świst, zgrzyt - szczęk,
a wszystko po to, by koniec końców wpaść pod kopyta,
wprost pod podkowy ubłocone snem

Pozwolę sobie tutaj nie zawężać spektrum obrazowania, dla mnie to całe przechodzenie z przestrzeni jednego detalu do następnej z warstw, i cała gama dodatkowych znaczeń.

Aleksandrze, Dziękuję serdecznie za podzielenie się własnym spojrzeniem na tę tkankę, za poświęcony dla mnie czas. Niezwykle cieszą mnie Twoje słowa, i oczywiście nie wykluczam zmian, bo być może jeszcze dorosnę do takowych, podczas kolejnych odsłon. Pozdrawiam najradośniej

_

Adelo,

Chwyciłam się źdźbła i popłynęłam w przebłyski.
To ładny wiersz, spokojny, wiosenny.
A.

Chwytanie się źdźbła jest bardzo ważne, maleńkie źdźbło a jaka moc!
A wiersz z pewnością wiosennie burzliwy

Dziękuję najpiękniej i pozdrawiam z uśmiechem

_

Eka,

Po stokroć Dziękuję za czytanie i pozostawiony ślad, ciekawie interpretujesz, dla mnie na pewno mieści się tam cała walka i jakkolwiek ją rozumieć czy próbować znaleźć sens, zatraca, równa, podporządkowuje, bywa wycieńczająca. Chwytanie się źdźbła ma dla mnie wymiar nadziei, tej ostatniej.

Pozdrawiam radośnie : )

_

Coobusie, brakuje mi słów, Dziękuję z dygnięciem, najmocniej, radość dla mnie ogromna z takiego obiegu spraw.

Pozdrowienia i uśmiechy od smoczych stworzeń ślę