Ballada dla starego Paryża

[misza]

Żebraczyna z marną zdzirą, biedę na polepie klepie.
Zimą przyjdzie żreć trociny, jeśli jeszcze będzie jutro.
Gdy ukradnie rajcy grosik, to mu drugą ręką utną;
Gdyby zechciał zbożnie pożyć, nigdy mu nie będzie lepiej.

Cień katedry, szubieniczny - nad dachami jak przestroga.
Tylko lilie na chorągwiach śnieżnie pod nim Stwórcę chwalą,
bowiem mrowie miejskich chwastów porzuciło już dekalog
I korzenie zapuściło w grząską ziemię dawnych pogan.

Nocą tłoczno pod mostami, słychać jęki i sapanie;
Czasem suchy kaszel przerwie dziki gwar lubieżnych wyznań.
Idzie stamtąd ciężki odór– zapach potu i zgnilizna:
Złoty czas dla tłustych dziwek zawsze kończy się nad ranem.

Ale kogo to obchodzi, co się dzieje na dnie świata?
Zamącone fale rzeki cicho nucą karmaniolę;
Księżycowe światło płynie jak wylany z kadzi olej.
Młode gwiazdy na ich grzbietach uczą się niezdarnie latać.

Krzywe domy jak omułki obrastają brzegi ściegiem,
Z dala iskrzą się latarnie śpiących łodzi oraz barek.
Lepiej z takim się nie spotkać, który w szynku przebrał miarę,
Bowiem zniknął bezpowrotnie w ciemnych miejscach już niejeden.

Przyjdzie świt, by lekką ręką mgłę z uliczek wolno zgarniać,
Chłodny wiatr na suchych ustach pozostawi mokry osad.
Będzie słychać jak chodnikiem biegnie jakaś postać bosa
Z pierwszym słońcem na ramionach. To jutrzenka lub Marianna.

[Leon Gutner]

Nieskromnie powiem że mam zaszczyt obcować z doskonałą poetyką , świetnym warsztatem, znakomitymi klimatami.
I dodam że jest to obcowanie za każdym razem poruszające .
A przed chwilą przy czytaniu nastąpiła kulminacja tego zjawiska.

I może tyle żeby nie popaść w chwalebne gadulstwo

Z uznaniem L.G.

[misza]

Dzięki, Leo. Autor świadom jednak ułomności własnych
i własnych tworów, przyjmuje Twój komplemenet
i mocno pozdrawia

[Gorgiasz]

Dobry wiersz w ciekawym klimacie. Rysuje plastyczny, wyrazisty obraz tego, co opisuje. Jest co poczytać.

Szczególnie przypadła mi do gustu strofa:

Krzywe domy jak omułki obrastają brzegi ściegiem,

Piękne. Już je widzę.

[eka]

Oj Miszka... ale wciągnęło na paryskie bruki, jak niegdyś Nędznicy i Wolność prowadząca lud na barykady.

Dołączam do opinii Leo i Gorgiasza z całą mocą.

[skaranie boskie]

Może nie powinienem chwalić, żebyś zbytnio w piórka nie obrósł i na laurach nie przysiadł, jednak nie sposób, czytając taką poezję, się od chwalenia powstrzymać. Nie od dziś wiem, że jesteś klasą dla samego siebie, co po raz kolejny potwierdzasz.
Wiersz utrzymany w nienagannej konwencji, dobry zarówno stylistycznie, jak i pod względem zawartych w nim treści. Przekaz nienachalny, acz widoczny, nie próbujesz umoralniać czytelnika, w zamian oferujesz mu chwilę zadumy na nędzą duchową świata. Naprawdę mi się p[odoba i natychmiast polecę go do przeczytania innym.
Jedno, co mi trochę zgrzyta, to tytuł.
Ballady zazwyczaj są o czymś, dla kogoś zaś (komuś) śpiewa się serenady. Niemniej, skoro wiersz balladą jest, odpuszczę sobie czepialstwo.

[misza]

W piórka nie obrosnę (Fioletowa Małpa dobrze wie, żem łysy),
a mam też świadomość niedoskonałości własnego pisania.
Już mi nawet słusznie wytknięto nadmiar "jaków", ale kombinowalem
na wszystkie strony lecz nic nie chciało mi się "wprasować".
Tytuł okropnie pretensjonalny i też nie poradzę.
Taki był pierwszy, roboczy. Potem pomyślałem, że może
to, co pod nim, trochę odkupi grzechy tytułu

[coobus]

Co ja zrobię, Misza, że tak lubię klimaty i melodie Twoich wierszy. I znak wodny pod spodem, niewidzialny dla oczu, ale widzialny dla duszy: intelekt..
Po raz kolejny biję brawo

[misza]

A ja co ja zrobię, biedny Miś, że lubię sobie czasem "poballadzić".
Ot tak - dla czystej przyjemności.
Dzisiaj Paryż, jutro Mława, pojutrze (może) Warszawa

[jaga]