geometria absolutna

[Qń Który Pisze]

wymyślę promień pasujący do koła
codzienności i zatoczę łuk
ze świata twoich świątecznych słów
posplatam w kolorowy sutasz
i przyciągnę cię blisko ust
żebyś mogła zobaczyć jak pulsują
kolejne przestrzenie powietrza

a potem wypalę cię do końca jak pochodnię
i będziesz stygła godzinami
niepowtarzalną stylistyką
zagubionej geometrii wiosny
i możesz się uśmiechać rubinową czerwienią
satynowej obecności spełnienia


https://youtu.be/e1jN_UPl-E4

wersja proponowana przez Iczerwosza i sporo lepsza od mojej
Dodałem malutkie Conieco i ująłem... ledwieco

wymyślę promień pasujący do koła
codzienności i zatoczę łuk
ze świata twoich słów

posplatam w kolorowy sutasz
i przyciągnę blisko
do ust

żebyś mogła zobaczyć jak pulsują
kolejne przestrzenie
powietrza

wypalę do końca pochodnię
i będziesz stygła godzinami
niepowtarzalną stylistyką
zagubionej geometrii wiosny
z satynowym uśmiechem
spełnienia

[Alek Osiński]

zagubionej geometrii wiosny

brzmi atrakcyjnie, ale

uśmiechać rubinową czerwienią
satynowej obecności spełnienia

to chyba trochę przesyt, od którego
odbija się nieco "cukrowa czkawka"

jak dla mnie przynajmniej...

[lczerwosz]

wymyślę promień pasujący do koła
codzienności

No niby promień zawsze pasuje do koła.
Ale dopowiadasz, że koła codzienności, więc sprawa nie jest już tak oczywista.
Cały pomysł w podpaleniu ukochanej świetny, oczywiście uczuciowe to całopalenie jest, emocjonalne. Alek mówi, że przesyt, racja, pewnej domyślności być zostawił coś.
W kwestiach technicznych albo lepiej, w kwestii miłych dla ucha konstrukcji słownych. Napiszę, jak bym to czytał/pisał:

wymyślę promień pasujący do koła
codzienności i zatoczę łuk
ze świata twoich słów

posplatam w kolorowy sutasz
i przyciągnę blisko
do ust

żebyś mogła zobaczyć jak pulsują
kolejne przestrzenie
powietrza

wypalę do końca pochodnię - tu nie mówimy, czy to dziewczyna płonie, czy pochodnia jest rodzaju męskiego
i będziesz stygła godzinami
niepowtarzalną stylistyką

zagubionej geometrii wiosny
z uśmiechem rubinowym
spełnienia w satynie - to nie kolor ale materiał bawełniany pościelowy

[Qń Który Pisze]

Macie rację, Iczerwosz, Twoja wersja przemawia do mnie i widać, że znowu popłynąłem w "landrynkową lyrykę". Mniej cukru, a więcej kofeiny
Dziękuję Alkowi i Tobie, Iczerwosz, za wczucię się w tego... pochodnię Sam pisałeś.że to może być rodzaj męski oder?
Zainstaluję Twoją sugestię pod moim syropem klonowym, żeby było widać, co i jak się zmieniło po zasadnej interwencyji

[lczerwosz]

wypalę do końca pochodnię
i będziesz stygła godzinami
niepowtarzalną stylistyką
zagubionej geometrii wiosny
z satynowym uśmiechem
spełnienia

jak dla mnie jest super, nie miałem śmiałości, ale te rubiny rzeczywiście nadmiernie świeciły.
Teraz wiersz kończy się tak pogodnie, tak szczęśliwie,
to się udziela. Ja ci zazdroszczę

[Gloinnen]

Tak, Leszek w tym wypadku nadał wierszowi właściwy szlif.

Ja bym jeszcze oskubała końcówkę:

niepowtarzalną stylistyką
zagubionej geometrii wiosny
z satynowym uśmiechem
spełnienia

"niepowtarzalną stylistyką
geometrii wiosny
z satynowym uśmiechem".

Spełnienie rozumie się samo przez się.

Pozdrawiam,


Glo.