Wspólczesnym Robinsonom

[Latima]

Kapitanie, gdybyś zawierzył wróżbom,
twoja tułaczka nie skończyłaby się na
bezludnej wyspie, gdzie rosną tylko
chwasty o czepliwych korzeniach.
Ich siła przebicia tłumi szlachetne
rośliny posadzone ręką ogrodnika.

Bezradny szukasz przyjaciela.

Murszejące wiązania
oddaliły możliwość ucieczki.

Wypatrywanie stało się nałogiem.

Ujawnione dziecko, które wyszło
z twojego wnętrza, nie wezwie pomocy,
wesoło biega za zdradliwymi motylami.

Morze jest żywiołem, a widoczny
na horyzoncie żagiel to balon podatny
na wiatr. W nim ulatują naiwni.

[Podróżniczka]

Drogi Latima, czytając Twój wiersz, przypomniałam sobie, że kiedyś też napisałam "coś tam" na temat bezludnej wyspy i Robinsona.Pośpiesznie odnalazłam ten "twór" i chociaż poziomem nie dorasta , to jednak odważę się odpowiedzieć nim na Twój wiersz:

na bezludnej wyspie
rojno się zrobiło
bo wielu odkryło
że na wyspie miło

to sprawił Robinson
który żył w naturze
Piątek mu pomagał
a jak nie powtórzę

bowiem tam nie byłam
a więc nie widziałam
mogę opowiadać
co w książce czytałam

[lczerwosz]

Ujawnione dziecko, które wyszło
z twojego wnętrza

Zaciekawił, zaniepokoił. Zacząłem się zastawiać, ile jest we mnie kapitana, ile skazanego na samotność ponownego odkrywcy znanych już ludzkości technik i możliwości. Czy jest on dzieckiem, czy właśnie dorosłym.
Często myślę o nieciągłości cywilizacji, o nagłym powrocie do epoki kamienia łupanego.
Ale tego aspektu nie znalazłem w Twoim wierszu.
Jednak inne sprawy zaprzątają Twoją głowę - kwestia samotności. Temat rzeka. We współczesnym świecie jesteśmy samotni. W społeczeństwie zatomizowanym. W małżeństwie, wiadomo, samotność we dwoje.

Ujawnione dziecko, które wyszło
z twojego wnętrza,

To mi zgrzyta anatomicznie jakoś. Albo pierwotnie. Jak z jaskini.
A naiwni jesteśmy wszyscy. Bo chcemy.

[Latima]

Dziękuję, Podróżniczko. Leszku, poszedłeś ciekawym tropem. Dziecko jest tu metaforyczne, więc spokojnie, ale Twoja refleksja o sobie jest tym, czego oczekuję od czytelnika, dziękuję , La

[Gloinnen]

Gdy przeczytałam Twój wiersz, Latimo, zastanawiałam się, skąd taka zbieżność, bo mam wrażenie, że jest pisany jakby o mnie, choć to oczywiście czysta koincydencja. Ale faktycznie, drzemie we mnie taki homo viator, który biega za tymi motylami, szuka i nie znajduje, chce zbiegać cały świat w pogoni za iluzją szczęścia. Dotąd, dopóki nie zostanie rozbitkiem.
Myślę, że szukanie szczęśliwych wysp jest z gruntu skazane na porażkę. Raczej należy uprawiać swój ogródek, jak powiedział Voltaire ustami Kandyda, tylko świat za ogrodzeniem jest o wiele ciekawszy, a tęsknota za nieznanym przecież nie została przypisana do naszej natury przypadkowo i niepotrzebnie.
Tworzenie wierszy też jest sposobem na poznawanie świata. Wiesz o tym?

Pozdrawiam,


Glo.

[Latima]

Glo, kto jak kto, ale ja to wiem od 15 lat. Co do ogródka - świat poza jest ciekawszy za każdą cenę! O Tobie, może o mnie, bo to dziecko jest w nas, goni za złudzeniami, nie wezwie pomocy; ale jest siłą napędową. Lubię te nasze refleksje, bo poezja mówi więcej, szerzej, może szuka przyjaciela, z którym podzieli się podobnym światem, wyspą, ale to chyba najtrudniejsze, gdy rozum podpowiada, że szczęście dla naiwnych. Dziękuję za to, że odbierasz utwory czułkami wysuniętymi z wrażliwej skóry, La