Kolia

[Ewa Włodek]

Filigranowo cienkie, srebrne włókna
dekorują dekolt niedbale splątanym splotem,
dyskretną elegancją rozjaśniając czerń.

Czerń w twojej myśli dominowała,
gdy dałaś mi tę cząstkę siebie;
wtedy nie wiedziałam, a dziś nie jestem pewna,
czy to byłaś ty, czy ona.

Ona. Jej mrok odebrał jasność twojemu spojrzeniu,
i przeniosła na ciebie wypełniający ją ból,
by stał się coraz bardziej nie do zniesienia,
żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się do niego,
odchodząc wraz z nią.

A ja mogę tylko przesuwać w palcach nici z księżycowego metalu
jak paciorki różańca,
próbując podzielić się z tobą światłem,
które czasem udaje mi się na nich zapalić.

[eka]

Ewuniu, światło i mrok, walka - jakże istotna odsłona życia. Tutaj w świetnym pomyśle, ale trochę się pogubiłam w gęstwinie zaimków środkowych zwrotek:

Czerń w twojej myśli dominowała,
gdy dałaś mi tę cząstkę siebie;
wtedy nie wiedziałam, a dziś nie jestem pewna,
czy to byłaś ty, czy ona.

Ona. Jej mrok odebrał jasność twojemu spojrzeniu,
i przeniosła na ciebie wypełniający ją ból,
by stał się coraz bardziej nie do zniesienia,
żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się do niego,
odchodząc wraz z nią.

Ale może to moja ślepota winna.
Cząstka pierwsza i ostatnia - super!
Pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

trochę się pogubiłam w gęstwinie zaimków środkowych zwrotek:

Ewa Włodek pisze:
Czerń w twojej myśli dominowała,
gdy dałaś mi tę cząstkę siebie;
wtedy nie wiedziałam, a dziś nie jestem pewna,
czy to byłaś ty, czy ona.

Ona. Jej mrok odebrał jasność twojemu spojrzeniu,
i przeniosła na ciebie wypełniający ją ból,
by stał się coraz bardziej nie do zniesienia,
żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się do niego,
odchodząc wraz z nią.

Ewo, to nagromadzenie zaimków - celowe, i chyba dobrze, ze się pogubiłaś, ponieważ ten karkołomny zabieg miał "obrazować" stan "ty lirycznego", właśnie pewien specyficzny rodzaj pogubienia (szczególnie ta "ona" na końcu jednej cząstki i początku - drugiej). Nie wiem, czy to dobry zabieg, Ty odebrałaś tak, jak mi zasygnalizowałaś. Zobaczę, co ewentualnie powiedzą Inni i zastanowię się, czy jeszcze kiedyś pokusić się na eksperyment tego typu...
Cieszę się za to, że dobrze przyjęłaś pozostałe cząstki...

cudnie Ci dziękuję za to, że wstąpiłaś, poczytałaś i podzieliłaś się ze mną Swoim zdaniem w przedmiocie. Jak zawsze - zastanowię się, podumam...
samo serdeczne do Ciebie...
Ewa

[eka]

Ona - obdarowująca,
ona - kolia,
ona - czerń:

żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się do niego,
odchodząc wraz z nią.

On - mrok?
Uwolnić się do niego?

Ewuś, próbuję...

[Ewa Włodek]

Ona - obdarowująca,
ona - kolia,
ona - czerń:

eka pisze:
żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się do niego,
odchodząc wraz z nią.


On - mrok?
Uwolnić się do niego?

Ewuś, próbuję...

ja liryczne - obdarowana
ty liryczne - obdarowująca
ona liryczne - to, z czym zmaga się obdarowująca (jednym z symptomów tego, z czym się zmaga, jest ból, u nas rodzaju męskiego)
kolia - tylko, albo aż - artefakt, nie wskazany żadnym zaimkiem

pomogłam, Ewo?
z uśmiechami...
Ewa

[coobus]

Akceptuję całość taką, jaka jest. Autor ma dziś nieograniczone środki wyrazu do wykorzystania, praktycznie nie ma ograniczeń jeśli chodzi o swobodę wypowiedzi i jej formy. Pokazuje to praktyka. Chyba wszystko już było a i tak wiele jeszcze przed nami. A wiersz zdobył moje uznanie. Profesjonalizmem.
Pozdrawiam, Ewo.

[eka]

ja liryczne - obdarowana
ty liryczne - obdarowująca
ona liryczne - to, z czym zmaga się obdarowująca (jednym z symptomów tego, z czym się zmaga, jest ból, u nas rodzaju męskiego)
kolia - tylko, albo aż - artefakt, nie wskazany żadnym zaimkiem

pomogłam, Ewo?
z uśmiechami...
Ewa

Czerń w twojej myśli dominowała,
gdy dałaś mi tę cząstkę (czerni?) siebie (obdarowująca);
wtedy nie wiedziałam, a dziś nie jestem pewna,
czy to byłaś ty (obdarowująca), czy ona (czerń?).

Ona (czerń?). Jej mrok odebrał jasność twojemu (obdarowującej) spojrzeniu,
i przeniosła na ciebie(obdarowującą) wypełniający ją (czerń?) ból,
by stał się coraz bardziej nie do zniesienia,
żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się do niego (bólu?),
odchodząc wraz z nią (???).

Sama zobacz, dobrze?
Ostatniego wersu nie rozumiem.
Dzięki za dotychczasowe wyjaśnienia.
Pozdrawiam i przepraszam za niekumatość.

[Henryk VIII]

Jak dla mnie - traktat o barierach komunikacyjnych ( które ranią). Piszesz:"
A ja mogę tylko przesuwać w palcach nici z księżycowego metalu " - boleśnie... Ale czyż to nie bolesne wersy boleśnie wrastają w wieczność - okrutnymi cierniami...?

[Ewa Włodek]

Akceptuję całość taką, jaka jest. Autor ma dziś nieograniczone środki wyrazu do wykorzystania, praktycznie nie ma ograniczeń jeśli chodzi o swobodę wypowiedzi i jej formy. Pokazuje to praktyka. Chyba wszystko już było a i tak wiele jeszcze przed nami. A wiersz zdobył moje uznanie. Profesjonalizmem.
Pozdrawiam, Ewo.

ooo, to mnie cieszy, Coob, że tak to widzisz...

Ewa Włodek pisze:
ja liryczne - obdarowana
ty liryczne - obdarowująca
ona liryczne - to, z czym zmaga się obdarowująca (jednym z symptomów tego, z czym się zmaga, jest ból, u nas rodzaju męskiego)
kolia - tylko, albo aż - artefakt, nie wskazany żadnym zaimkiem

pomogłam, Ewo?
z uśmiechami...
Ewa




Ewa Włodek pisze:
Czerń w twojej myśli dominowała,
gdy dałaś mi tę cząstkę (czerni?) siebie (obdarowująca);
wtedy nie wiedziałam, a dziś nie jestem pewna,
czy to byłaś ty (obdarowująca), czy ona (czerń?).

Ona (czerń?). Jej mrok odebrał jasność twojemu (obdarowującej) spojrzeniu,
i przeniosła na ciebie(obdarowującą) wypełniający ją (czerń?) ból,
by stał się coraz bardziej nie do zniesienia,
żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się do niego (bólu?),
odchodząc wraz z nią (???).


Sama zobacz, dobrze?
Ostatniego wersu nie rozumiem.
Dzięki za dotychczasowe wyjaśnienia.
Pozdrawiam i przepraszam za niekumatość.

[ Szczegóły posta ]

hmmm, Eko:
czerń w twojej myśli dominowała,
gdy dałaś mi tę cząstkę siebie (obdarowującej, czyli - kolię),
wtedy nie wiedziałam, a dziś nie jestem pewna,
czy to byłaś ty (obdarowująca), czy ona (czerń, cokolwiek to znaczy).

Ona. (czerń) Jej mrok odebrał jasność twojemu (obdarowującej) spojrzeniu,
i przeniosła na ciebie (obdarowującą) wypełniający ją (czerń) ból,
by stał się coraz bardziej nie do zniesienia,
żebyś w końcu zapragnęła uwolnić się od niego (bólu),
odchodząc wraz z nią (czernią - cokolwiek to znaczy).

Nie rozumiesz ostatniego wersu tej cząstki, czy wiersza?

Jak dla mnie - traktat o barierach komunikacyjnych ( które ranią).

w jakimś sensie, Wasza Wysokość, w jakimś sensie...

A ja mogę tylko przesuwać w palcach nici z księżycowego metalu " - boleśnie...

boleśnie, bo czyż świadomość, że nie możemy zrobić nic, żeby pomóc - nie boli?


Kochani, cudnie Wam dziękuję za obecność, za dany mi czas, za serdeczne słowa i za wątpliwości - Ece, która zmaga się z trudną materia, może kiepsko, zbyt hermetycznie zapisanego sensu...
Moc dobrego, najlepszego Wam posyłam, Ewa

[anastazja]

A ja mogę tylko przesuwać w palcach nici z księżycowego metalu
- ładniuchne.
I podoba mi się