perła

[marta zoja]

gdybyś porównał miłość
do cennej perły
jak rodzącej się gwiazdy
na dnie oceanu

a może wiesz już jak
dzień równa się z nocą
a wszechświaty połączone
wtargnięciem w siebie

bolą słodko nie przypadkiem
odkrywają poławiacze pereł
uwierający kamyk w muszli
jak trudno kochać nie swój

egoizm

prawda bez miłości... jest niczym

[Bożena]

coś w wierszu mi się podoba i coś przeszkadza- nie umiem na razie sprecyzować- muszę wrócić później- serdeczności marto

[marta zoja]

Dzięki Bożenko za zatrzymanie... Pozdrawiam MZ

[Gloinnen]

Bez ostatniego wersu, który go psuje - wiersz przyjmuję w całości.

Fragment o pokochaniu cudzego egoizmu - w zasadzie też wymyka się kryteriom poetyckości, choć skądinąd jest bardzo rozsądny i trafny.

Najlepsza druga strofa, a dokładniej - wszechświaty, które się nawzajem przenikają - do bólu, a ten ból pozwala zrodzić, stworzyć prawdziwe skarby.

Gwiazda rodząca się na dnie oceanu - jak odbicie, ale też jako symbol przemieszania się dwóch rzeczywistości, dwóch żywiołów.
Można też szukać analogii z powstawaniem życia. Przyjęcie w siebie ziarna (piasku), które zaowocuje powstaniem czegoś nowego, pięknego jest jak zapłodnienie i narodziny. Ocean pełniłby wówczas rolę kobiety - przyjmującej, otwartej, bezbronnej wobec tego, co w nią zostanie rzucone. Nieuchronność cierpienia na linii zetknięcia się oceanu z niebem - stanowi u Ciebie poetycką, sugestywną definicję miłości.



Glo.