powietrze w lesie pachnie przyjemnie

[Podróżniczka]

poetą trzeba się urodzić
aby nie(z)musu wiersze pisać
a ja niewiasta mala
bez zdania stałego
której się wydaje
(a wydaje wiele)
zbieram słowa z wiatru
spacerując w lesie

czasem słyszę jak dęby
podmuchem wzmocnione
z brzozami się ścinają
gałęziami rozkołysanymi

iskry na mech lądują
trzask echo powtarza
a ja z zadartą głową
w korony spoglądam
zafascynowana efektami
wiatru

później
posłyszane słowa w wersy
cicho zbieram lecz czy z tego
splotu wiersz jakiś wychodzi...

[skaranie boskie]

Mam kilka zastrzeżeń.
Spróbuję je wypunktować.
1. Wiersz - przynajmniej według mojej oceny - nie jest tradycyjną formą rymowaną, więc chyba nie tu powinien się znaleźć.
2.

nie(z)musu

Co to właściwie ma oznaczać? Rozumiem, że "z musu" może być dwuznaczne, bo jak mus, to i musu można nasmażyć. Nie pojmuję jednak, co da ewentualne pozbycie się nawiasów, bądź ich zawartości. No i dlaczego to bez spacji. Taką manierę zauważam u Ciebie odkąd zaczęłaś publikować na Ósmym piętrze, czas więc o nią zapytać.
I wreszcie 3.
Pisanie o pisaniu. Motyw wyświechtany i najczęściej stosowany przez tych, którzy nie mają pomysłu na pisanie, a muszą...
Inaczej się uduszą.

[P.A.R.]

powietrze w lesie pachnie przyjemnie

ty podróżami słów mamy pętle
kiedy skaranie pośród wynurzeń
do michy wlewa trzy czarne róże...

[Leon Gutner]

Rymów nie znajduję a co do reszty jestem póki co bez trwałego zdania

Z uszanowaniem L.G.

[Podróżniczka]

Skaranie, wybacz mi proszę moją "manierę". Masz rację, mnie się "ona" faktycznie często zdarza. Nie chciałabym jednak jej wyjaśniać, aby sprawy nie przegadać.
Muszę przyznać, że Twoja wypowiedź: "Pisanie o pisaniu. Motyw wyświechtany i najczęściej stosowany przez tych, którzy nie mają pomysłu na pisanie, a muszą...Inaczej się uduszą"-wprowadził mnie w bardzo wesoły nastrój. Śmieję się w duchu jeszcze teraz-dziękuję.
Jednak co do mojego tekstu, on ma swoją wymowę, aczkolwiek znowu nie dotarł
No cóz, będę dalej dzielnie próbować.

[Gloinnen]

powietrze w lesie pachnie przyjemnie

Tytuł brzmi jak zdanie wprost wyjęte z elementarza dla pierwszaków.

W tym tekście jest cień zamysłu, ale to, co najciekawsze i to, co stanowi jego zasadniczą treść - ginie w natłoku tzw. "pisania o pisaniu", które zasłania sobą istotę wiersza.

czasem słyszę jak dęby
podmuchem wzmocnione
z brzozami się ścinają
gałęziami rozkołysanymi

iskry na mech lądują
trzask echo powtarza

Obraz walki drzew, aż iskry spadają na mech, wiatru szalejącego w konarach, echa, które zwielokrotniło dźwięki - jest interesujący. To właśnie on natchnął peelkę (w tym wypadku chyba tożsamą do pewnego stopnia z Autorką) do stworzenia wiersza. Cała reszta istnieje obok i jest zbędna, przeszkadza w zobaczeniu sedna. Odautorski komentarz czyni tekst nadmiernie egocentrycznym. Zamiast skupiać się na Twoich twórczych dylematach, mogłabyś się postarać lepiej przyjrzeć tym drzewom i powalczyć ze słowami, aby jak najwierniej oddały to, co chcesz pokazać odbiorcom. Oczywiście, to trudne, stąd w pewnym sensie zrozumiałe jest asekuranctwo, w stylu "ja niewiasta mała" i "lecz czy z tego splotu wiersz jakiś wychodzi". Ale może warto samego siebie usunąć w cień, aby wyeksponować świat postrzegany.

Pozdrawiam,


Glo.

[skaranie boskie]

Jednak co do mojego tekstu, on ma swoją wymowę, aczkolwiek znowu nie dotarł

Dotarł, dotarł.
Ale nie w tym rzecz.
Wiersz, to nie jest czytanka. Nie będziemy się z niego uczyć poznawania świata. My, czytelnicy, już ten świat znamy i nie trzeba nam go wkładać łopatą do głowy. Wolelibyśmy się zachwycić jego pięknem, tym, którego sami nie dostrzegliśmy.
Choćby ta walka drzew.
Sama w sobie zapewne piękna, tylko - i tu powtórzę za Gloinnen - czy rzeczywiście warta poznania jedynie w kontekście odniesień do samej Autorki? A może wystarczyło pokazać piękno niezależne od otoczki?
Może pozostać wierną lasowi, drzewom, może echu, które niesie granie rogu Wojskiego (to tak dla porównania)?
Spróbuj może pójść w tym kierunku i nie przejmuj się, jak powiedzą, że przegadałaś. Słowa są zawsze potrzebne, choćby po to, żeby było co wycinać.
To jest tak, jak z podanym gościom tortem.
Oni mają go zjeść i poczuć smak, a nie słuchać ile kosztowały jajka, mąka i cukier. A już na pewno nie chcą słyszeć, jak go robiłaś. Taka wiedza może jedynie doprowadzić do tego, że go w ogóle nie zjedzą, albo - co gorsza - zwymiotują.

[Podróżniczka]

Wiesz, Skaranie, ja mam wielki problem, jeżeli "dwóch na jednego" Wtedy: "ja niewiasta mala bez zdania stałego której się wydaje (a wydaje wiele)" na jedną stronę się przechylam i tylko "trzask echo powtarza" . W tym momencie następuje " To jest tak, jak z podanym gościom tortem" odruch

[skaranie boskie]

To nie o dwóch na jednego chodzi.
Przecież nie staczamy pojedynku, tylko rozmawiamy o utworze.
Niestety, nieudanym. Przynajmniej moim, a chyba i Glo zdaniem.
Tylko tyle i aż tyle.