Imię

[Ewa Włodek]

Dziś znów wyrwałeś mnie ze snu,
przyzywając po imieniu, jak wtedy, kiedy dławiłeś się wrzaskiem,
żebrząc nim o moment zapomnienia,
a ja wiedziałam, że jedyne, czym mogę cię wspomóc,
to odmienny stan świadomości, zamknięty w małej, szklanej fiolce.

Dziś znów krzyczałeś,
a ja widziałam twoje obłędne oczy i obrzmiałe usta
w twarzy, pociągniętej ciemnymi smugami
zmieszanych z prochem łez, a może rozkładu?

Dziś, każdym włóknem wsłuchana w twoje wołanie,
w którym moje imię było naznaczone przeciwnie do jego desygnatu,
znów niosę w sobie bolesną świadomość, że tylko mnie chcesz wezwać,
i że wszystko, co mogę ci dać,
to równa nieskończoności bezsilność.

[Gorgiasz]

Dobre, ale smutne, bardzo smutne, wręcz dołujące.

i że wszystko, co mogę ci dać,
to równa nieskończoności bezsilność.

Tak, bezsilność jest straszna. I może się jawić jako nieskończona. A nawet taką być.

[coobus]

Ojciec, mąż, bywa że i syn... Tak jak napisałaś - bezsilność. Taka sama bezsilność. U mnie chwila zadumy i słowa uznania dla wiersza i autorki

[eka]

Cierpienie. Błaganie, wycie o pomoc i błaganie o możliwość jego udzielenia.
Wciąż, po latach, wraca. Trauma z tych najdotkliwszych. Tak duża, że peel wolałby, aby to nie jego imię było wykrzyczane, ukryte pragnienie opuszczenia tej relacji.

Sens takiego bólu - jest jakiś?

Wstrząsnęłaś, Ewo.

[Hosanna]

nie zawsze lecz często końcówki przemawiają najmocniej

tak jest i tym razem

niosę w sobie bolesną świadomość, że tylko mnie chcesz wezwać,
i że wszystko, co mogę ci dać,
to równa nieskończoności bezsilność.

apeluje do mojej kobiecej strony która znajduje sens w ratowaniu
w mocy ratowania
w zaszczycie ratowania
wtedy bezsilność jest najtrudniejsza do przyjęcia

pacjent przychodzi do lekarza
lecz lekarstwo zamknięte we fiolce
jest bezsilne

wzywanie na pomoc gdy jest ona niemożliwa
domaganie się cudu uratowania wbrew wszystkiemu

kogo bardziej boli
tego kto cierpi i wzywa
czy tego kto wezwany i ma tylko bezsilność wraz z czułym żywym sercem które pragnie ratować
dwa cierpienia spotykają się

dotykają się
i to jest akt miłości

obustronny

[Henryk VIII]

Witaj,
wiersz mocny, trudny, ważny - jak dla mnie mówi o uzależnieniu - i mężczyzny, i podmiotu mówiącego ( kobiety) - w 1-szym przypadku od czegoś, w 2-gim od kogoś.
Piszesz:" Dziś, każdym włóknem wsłuchana w twoje wołanie,
w którym moje imię było naznaczone przeciwnie do jego desygnatu,
znów niosę w sobie bolesną świadomość, że tylko mnie chcesz wezwać,
i że wszystko, co mogę ci dać,
to równa nieskończoności bezsilność."
Bardzo inteligentnie uchwycone relacje obojga , proces świadomości tego co jest/ w przypadku kobiety/, emocje, bezradność...

[Ewa Włodek]

Dobre, ale smutne, bardzo smutne, wręcz dołujące.

i że wszystko, co mogę ci dać,
to równa nieskończoności bezsilność.
/quote]
Tak, bezsilność jest straszna. I może się jawić jako nieskończona. A nawet taką być.

smutne - i owszem. Gorgiaszu. A dołujące - no, nie wiem, może ta bezsilność jest w stanie na chwile odebrać chęć do dalszej walki?

Wciąż, po latach, wraca. Trauma z tych najdotkliwszych. Tak duża, że peel wolałby, aby to nie jego imię było wykrzyczane, ukryte pragnienie opuszczenia tej relacji.

Sens takiego bólu - jest jakiś?

właśnie, Ewo, to może być i tak, ze peelka podświadomie wolałaby, żeby nie było jej dane doświadczać tej traumy. Świadomie chyba tez by wolała, nie w sensie - żeby to ktoś inny był na jej miejscu, lecz żeby ten, do którego się zwraca, nie musiał doświadczać swojego cierpienia.
A czy taki ból ma sens? Z ludzkiego punktu widzenia każdy ból, poza bólem porodu, kiedy to przychodzi na świat nowy człowiek, oraz może bólem terapeutycznym nie ma sensu...

Ojciec, mąż, bywa że i syn... Tak jak napisałaś - bezsilność. Taka sama bezsilność.

tak, Coob, nie ważne, kto cierpi i odchodzi, bezsilność jest zawsze taka sama...

nie zawsze lecz często końcówki przemawiają najmocniej

tak jest i tym razem

i to mnie cieszy, Hosanno, bo tak konstruowałam tekst, żeby końcówka była - nośna. Zaś szczególnie cieszy mnie Twój wierszowany komentarz do tego tekstu. Jest niesamowity...

wiersz mocny, trudny, ważny - jak dla mnie mówi o uzależnieniu - i mężczyzny, i podmiotu mówiącego ( kobiety) - w 1-szym przypadku od czegoś, w 2-gim od kogoś.
Piszesz:" Dziś, każdym włóknem wsłuchana w twoje wołanie,
w którym moje imię było naznaczone przeciwnie do jego desygnatu,
znów niosę w sobie bolesną świadomość, że tylko mnie chcesz wezwać,
i że wszystko, co mogę ci dać,
to równa nieskończoności bezsilność."
Bardzo inteligentnie uchwycone relacje obojga , proces świadomości tego co jest/ w przypadku kobiety/, emocje, bezradność..

w jakimś sensie masz rację, Sire: mężczyzna nie jest uzależniony, tylko - umiera w bólu, zaś kobieta - być może nawet jest uzależniona od niego, albo od swojej miłości do niego? I na pewno jest świadoma sytuacji, więc - bezsilność tym mocniej doskwiera...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, poczytaliście i powiedzieliście tyle dobrych, mądrych słów. Tym bardziej, że wiersz jest z tych dla mnie ważnych, a wiem, że nie jest łatwy ani przyjemny...
Samo dobre Wam posyłam...
Ewa

[anastazja]

Niewypowiedzianie mocne i bolesne. Alez jak bardzo mo znajomy Zamyslilas i przypomnialas Ewuniu.
Zawsze dla Twojej tworczosci