po uczynkach...

[Nilmo]

"Cześć Nilmo Pamiętny z TM?"

Cześć
...stare dzieje..z 7-8 lat temu?

Ja tam odczucia wstrętu nie zaznałem. Jeno przesyt lekki na zoologię...zwłaszcza szczepioną. A biologię kocham

[Beata]

Nie liczę godzin i lat... skoro już policzyłeś, to znaczy, że pewnie tak jest.
A propos tej zoologii - też jej nie znoszę, szczególnie gdy wyziera z ludzi. I stąd takie alegoryczno-zoologiczne bajki plotę.

[Nilmo]

Wiesz Beata...z tym wyzieraniem to ja myślę, że to dobro z człowieka wyziera, a nie zoologia. Zoologią jesteśmy Smutne to lecz sprawiedliwe, słuszne i ponoć ma być zbawienne. Tylko mamy za mało pokory w sobie, by przyznać że w darwinowskiej kolejce widzimy w oddali małpie plecy. Może i ten Twój wiersz jest słuszny, jak tak się głębiej zastanowić.
Może napiszę autobiografię moich stóp?
Pozdrawiam.

[Beata]

Też rzekę - słusznie prawisz.
I wyobrażam przy okazji - tekst na miarę pewnej słynnej "autobiografii".
Radosnych stóp i pięknych, dalekich od zoologii ludzkich serc życzę z okazji i bez okazji Nilmo

[czochrata]

miałam na myśli gulasz węgierski w bridżu...skąd mogłaś wiedzieć,że to poniekąd komplement...

[Beata]

Droga czochrata, jestem kompletnym antytalentem karcianym :-D
Sama widzisz, że fachowy język wytrawnego brydżysty to dla mnie czarna magia.

[Gloinnen]

Bardzo spodobał mi się ten wiersz.

Z tym patosem, to trzeba jednak uważać. Zarzucanie go przychodzi bardzo łatwo (heh, i kto to mówi), natomiast zdecydowanie istnieją różne jego odmiany. Każdy wiersz w jakimś sensie jest patetyczny, ponieważ wzmacnia znaczenie opisywanych rzeczy, zjawisk, odczuć, dodaje im ciężaru gatunkowego. Natomiast należy unikać wszelkiego rodzaju przesady. Patos staje się karykaturalny w połączeniu z banałem oraz kiczem, a także - gdy zagłusza to, co Autor ma do powiedzenia, wysuwa się na pierwszy plan, staje się krzykiem szaleńca. W konwencji "krzyku szaleńca" broni się jedynie w utworach z pogranicza satyry bądź groteski (wtedy ten efekt jest zamierzonym i świadomie użytym zabiegiem poetyckim).

Tyle mojego mądrzenia się...

Utwór odczytuję przede wszystkim jako gorzką refleksję o ludzkiej hipokryzji, o tym, jak człowiek nie potrafi odnaleźć i zrozumieć wagi najważniejszych rzeczy, koncentrując się na tym, co nieistotne.
No i pobrzmiewa tu echo myśli - "ludzie ludziom zgotowali ten los"... Radykalnie oceniasz, Beato, człowieka, który wyrządzając tyle zła bliźnim, wprowadza mrok w świat, który - zgodnie z boskim planem, miał być przecież jasny i czysty.

Pointa podkreśla dobitnie to, w jaki sposób ludzie niszczą wszystko to, co dobre i piękne, przekreślają sens tego, co otrzymali od Boga...

Ale może się mylę?

Pozdrawiam (po)świątecznie,


Glo.