ramiona pełne gigabajtów

[Qń Który Pisze]

Wpadasz po małe wiadomości,
choć czasu nie masz nazbyt wiele,
żeby się spotkać w kilku słowach
z elektronicznym przyjacielem.

Na wirtualnym gdzieś tam skwerku,
bez róży w dłoniach, pośród marzeń,
stanął przed tobą w megabajtach
bez dłoni, oczu, ust i twarzy.

Całował włosy metaforą
i w oczy patrzył wielokropkiem
przytulił spacją i pytaniem,
bo przecież nie mógł wziąć w ramiona


https://youtu.be/uZvKGXNEI0Y

[Lucile]

och, te wirtualne romanse - gorącosłowne - a ciepła nieprzepuszczające

zerojedynkowy uśmiech
od Lucile

[Gorgiasz]

Bardzo ładne, życiowe i realistyczne, tak właśnie bywa. Coraz częściej. Życie gdzieś się przeniosło, a my razem z nim, "bez dłoni, oczu, ust i twarzy".



Tylko interpunkcja nieuporządkowana trochę. Dałbym przecinki po „słowach” i „megabajtach” oraz kropkę po „ramiona”

[Leon Gutner]

Przyjemne całkiem podobnie jak gigabajty danych .
Ulubionych danych

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

Lekkie, przyjemne ujęcie tematu, choć z melancholijną nutką.

Zasadniczo świat wirtualny niewiele różni się od realnego. Mało tego - świat wirtualny, jako wytwór czysto ludzki - bardziej jest zogniskowany na człowieku, na interakcjach między użytkownikami sieci. W realu zbyt wiele aspektów nas rozprasza, no i generalnie ze światem rzeczywistym łączy nas konieczność, a nie wybór.

Pozostaje pytanie, na ile należy ufać zmysłom i na ile można się bez nich obejść, budując relację z drugą osobą. To jest ciekawe zagadnienie, którego echo gdzieś pobrzmiewa u Ciebie, pomimo że za wszelką cenę próbujesz na pierwszym planie wyeksponować wątek romansowy, a jest on jedynie kanwą do dalszych refleksji. Przynajmniej powinien być.

Pozdrawiam,

Glo.

[em_]

Przyjemny, płynnie napisany wiersz.
Podoba się

[Qń Który Pisze]

Lucile, nieznane są podróże po zmysłach i nieznana jest ich sile rażenia.
Dziękuję za te kilka kilo-bytów.

Gorgiasz, dziękuję za odwiedziny.

Leon, ukłony, jak zwykle.

em_, dziękuję bardzo za podobaśka.

Jesteś... Miło mi, że wpdłaś do Qnika. Zawsze jestem pod wrażeniem Twojej niezwykłej umejętności pojmowania rzeczy, ale czy nieustanna konieczność racjonalnego podejścia do życia jest akurat jego nieoddzownym suplementem? Może czasami warto popłynąć rzeką zmysłów, zaufać im i dać szansę na odświeżenie czerwonych krwinek... wspomień? Można sobie czasami tak wymościć swój świat marzeń i fantazji, że wystarczy do końca świata, albo dzień dłużej. I pisać latami o czymś, co trwło tylko... 3 godziny.
Jest wiatr, co nozdrza mężczyzny rozchyla;
Jest taki wiatr.
Jest mróz, co szczęki mężczyzny zmarmurza;
Jest taki mróz.
Jest blask, co uda kobiety odsłania;
Jest taki blask.
Nie szukasz we mnie silnego ramienia,
Ani ci w myśli "klejnot zaufania",
Lecz słony deszcz,
Lecz złoty blask.

Dziękuję za odwiedziny. Nie ma Cię ostatnio na ósmym... czyżby winda gdzieś stanęła pomiędzy piętrami?

[Henryk VIII]

WITAJ,
podoba mi się prawie całkowicie - zgrabnie, spoko. Co mi zgrzyta? - ano ostatnia zwrotka - a konkretnie brak rymu.
Piszesz:

Całował włosy metaforą
i w oczy patrzył wielokropkiem
przytulił spacją i pytaniem,
bo przecież nie mógł wziąć w ramiona

Proponuję taką lekką korektę:

Całował włosy metaforą
i w oczy wielokropkiem patrzył
przytulił spacją i pytaniem,
bo przecież nie mógł wziąć inaczej.

Ukłony
H8

[skaranie boskie]

Na wirtualnym gdzieś tam skwerku,

Owo "gdzieś tam" zakrawa mi na wypełniacz, a przecież o wiele ciekawiej byłoby, gdybyś zstąpił je jakimś sensownym przymiotnikiem, np. Na małym, wirtualnym skwerku, albo na wirtualnym, pustym...
Poza tym jest ok.