gdy przewracasz strony to nie szelest papieru

[datura]

ufryzowani upozowani
stali się szaradą w cudzych oczach i ustach
zastygli w celuloidzie jak pająki w bursztynie
nie podejrzewają że kiedyś byli

mężczyźni tulą dzieci
kobiety zaciskają piąstki
każdy zamknięty w kłamstwie
znudzony swoim lub obcym ciałem

i tylko ona
rozchyla rozchyla
ramiona

pozwól jej spłonąć

[Podróżniczka]

Daturo, nawet nie wiesz, jak bardzo podoba mi się Twój wiersz. Czytałam go parę razy, delektując się każdym wersem.

[datura]

Podróżniczko niezmiernie mi miło czytać tak miłe słowa, ale wydaje mi się, że jeszcze muszę nad tym wierszem popracować;)

[Podróżniczka]

Daturo, nie oceniam wierszy pod względem warsztatowym, to pozostawiam prawdziwym ekspertom. Miałam natomiast ogromną przyjemność w czytaniu, a i przekaz wiersza bardzo do mnie przemówił. Pozdrawiam

[eka]

Bohaterowie, którzy zapomnieli, że byli.
Blichtr, odgrywanie ról, prawda jak znikający punkt.
Ale tytuł sugeruje jej odkrywanie, czyli szukajmy prawdziwych uczuć papierowo-celuloidowych ludzi?
Ona, rozchylająca to miłość, wrażliwość.
Ma spłonąć, czyli dopełnić się w żarze uczuć, tak do końca?

Peelka chce spłonąć, wtopić się w świat gry.
Nie wiem, coraz trudniej mi ogarniać Twoje wiersze, choć są warsztatowo coraz lepsze.

[datura]

Eko, cieszę się bardzo z Twojej wizyty:)
Napiszę może tyle, że w wierszu chciałam nawiązać do tego, że kiedyś wszyscy staniemy się tylko fotografiami w cudzym albumie, do napisania tego wiersza natchnęły mnie właśnie takie stare zdjęcia.

[eka]

Dzięki.

[datura]

)
Chociaż troszkę mnie martwi to, że nie widać wystarczająco mojej inspiracji i zamiaru. Masz może jakiś pomysł na zmiany?:)

[eka]

No tak, raczej wiersz zdominował czas przeszły, refleksja o naszej albumowej przyszłości się nie przebija. Druga cząstka też nie ma tego potencjału. Trzeba by coś dodać miedzy istniejące wersy.
Hmm...


ufryzowani upozowani
stali się szaradą w cudzych oczach i ustach
zastygli w celuloidzie jak pająki w bursztynie
nie podejrzewają że kiedyś byli

długo przewracam strony

nasi mężczyźni tulą dzieci
nasze kobiety zaciskają piąstki
każdy zamknięty w kłamstwie
znudzony swoim lub obcym ciałem

i tylko ona
rozchyla rozchyla
ramiona

pozwól jej spłonąć

------
Może tak?

[Sede Vacante]

Świetny!
Osobiście, nie mam żadnych zastrzeżeń.
Bardzo mi pasuje do tragicznej postaci, która nie mogąc odnaleźć się w naszym zupełnie "pomylonym" świecie, rzuca się w ogień, by ukrócić mękę życia w nie-życiu.

Piękny obraz.