Münch

[jabberwocky]

Tym mostem co donikąd wiedzie,
kamiennym chłodem onieśmiela
nikt już nie idzie i nie jedzie.
Ten most nie łączy lecz rozdziela.

Postać w rozpaczy krzykiem swoim
ciszę nad mostem zawieszoną
jak nożem przenikliwie kroi,
dłonie jej ust już nie zasłonią.

Powietrze wokół krzyk rozdziera,
a postać nieruchomo stoi,
nadzieja ostatnia umiera
i tego się najbardziej boi.

Jak skamieniała w tej rozpaczy
trwa w swoim bólu nieprzerwanie,
nikt jej nie słyszy, nie zobaczy
i nie odwróci się przez ramię.

Swój ból wykrzyczy aż do końca,
nic nie uleczy jej cierpienia
i nie dla niej promienie słońca
ani nadzieja ukojenia.

[lczerwosz]

Bardzo

[Podróżniczka]

Doskonale oddałeś nastrój i tego obrazu
Jesteś mistrzem rymowanych wierszy-chapeau !

[Leon Gutner]

Leo nie jest zachwycony aż tak bardzo jak poprzednicy . Mocno mnie tu i tam zatrzymało rytmicznie .
Jest klimat ciekawie zbudowany i pomysł nieźle zrealizowany.
I to z pewnością warte uwagi .

Z uszanowaniem L.G.

[Gorgiasz]

Bardzo ciekawy utwór i twórcze oddanie ekspresyjnego w swym wyrazie, obrazu.

[kerim13]

Rzeczywiście; klimat i ekspresję oddałeś świetnie, ale zgadzam się z Leonem. W kilku miejscach wiersz kuleje rytmicznie. Poszedłeś na kompromis pomiędzy opisem, a rytmiką. Opis wyszedł - rytm poszedł.