W rodzinie

[Alek Osiński]

W rosarium Santa Maria de Anchelii, długie łodygi
róż, którym wyzwanie rzucił Franciszek, nieśmiało
odtwarzają skrofuliczne kolce. Niektóre

niepewnie sięgnęły poza wyznaczone plastikową
taśmą pole; przejście wzbronione – więc skręcają
się w próbach wyśledzenia jego ducha.

Nieczytelne płatki po nabożeństwie wpijają się
w szarawy grys, bez upiększeń – przychodzi tylko
do połowy i jeden raz zagląda w zakratowaną

niszę. Niżej niż głowa rozkłada się wygłodzony
kamień, ze zdartym do połowy torsem;
podniecone turkawki zdają się jednak dostrzegać

nieco więcej, wypatrując miejsc, gdzie ład i chaos
pochodzą z tej samej canzony. Pinia zwierza się
swojej zimnolubnej siostrze: nie uwierzysz

jak wiele wypada przemilczeć, chociaż my
jak to my, wiecznie przecież w biegu.

[eka]

Opis "kwiatków" św. Franciszka, czyli jak jedność elementów świata, którą czuł natchniony z Asyżu można dostrzec i subtelnie przedstawić. Tęsknimy, choć większość w biegu.
Dostrzegać sacrum jak On i... peelowi to się udało.

Piękny w prostocie i metaforyce wiersz.

[Gajka]

Jak zawsze - pięknie

[alchemik]

Magia, czy też, jak nazwała to Ewa sacrum, ( kwestia światopoglądu) jest poza zasięgiem zwykłego postrzegania.
Ja wiem, że istnieje, ty też to wiesz. Istnieje poza fizykalnością zwykłych doznań.
Oczywiście można zaobserwować ją fizycznie i nie zwrócić uwagi.
Ot, kwiat kwitnie. Płatki opadły, zamienił się w owoc.
Duch Franciszka, to symbol jedności człowieka z przyrodą.
Zrywamy tę jedność na poziomie wiary.
Bracia młodsi, tak moglibyśmy nazwać rośliny i wszelkie inne stworzenia. Czy napewno młodsi, a może to właśnie opiekunowie?
Wszak istnieją wypelniają rzeczywistość wchodzą w interakcje ze sobą i ze światem.
A my uważamy, że tylko ta szarosina bryłka galaretowatej materii zwanej przez nas mózgiem upoważnia do uzurpowania sobie własności nad światem i wszelkimi innymi stworzeniami.
Gdzieś tam zgubił się duch, który przepełnia przyrodę i brakuje mu dostępu do naszego ducha.
Blokada. Czy świadoma? Wątpię, raczej brak poczucia współnależności do tej rodziny.
Oczywiście to się zemści. Już się mści.
Dobrze chociaż, że są poeci nieświęci i święci tacy jak Franciszek z Asyżu.

[Henryk VIII]

Witaj,
jestem pod wrażeniem. Piszesz:" podniecone turkawki zdają się jednak dostrzegać

nieco więcej, wypatrując miejsc, gdzie ład i chaos
pochodzą z tej samej canzony." - no tak - święty Franciszek przecież uratował turkawki, to jakże by inaczej
Jest refleksja, jest ziarno goryczy ( " nie uwierzysz

jak wiele wypada przemilczeć, chociaż my
jak to my, wiecznie przecież w biegu."). Pytanie o człowieka jako takiego po powierzchnią utworu. Echo przeszłości, a więc mijanie - może to stygmat naszych czasów, a może wszelkich...

H8

[em_]

Według mnie jest trochę zbył opisowo (jak na wiersz),
ale w sumie ciekawie.
Pozdrawiam

[coobus]

za wiersz