Czas nie znosi spóźnień

[Meltemi]

Patrz, z gracją znów topnieje marzec.
Za moment bulwary rozpychać się będą
jak rzeka, rozpędzać - nabierać wiatru w buty.

W rozdaniach młody lipiec
roześle podbicia uśmiechów. Sandały na drogę.
Za progiem powietrze i ostry smak parmezanu
zbierane częściej niż w klaserze znaczki. Daty

garbują twarze, mają cień szakala.
Wciągniemy biel oczami, ktoś sprawdzi rozkład
nabożeństw. A chciałoby się jeszcze raz,
kradnąc zamieć słońca, zapętlić w nowe
- zapisklić.

[em_]

Daty garbują twarze - dobrze powiedziane

[karolek]

Nieźle. Przemijanie i chęć narodzenia się od nowa.

[Meltemi]

Dzięki za wizytę!

[Leszek Sobeczko]

Masz metaforykę nie do podrobienia, wyróżnia się bardzo. Nie wiem czy dobrze czytam, ale to nieważne; wiersz buduje we mnie obrazy, jeden po drugim, nakładają się na siebie. Mimo że, ma swój początek w marcu a kończy lipcem, to wybiega daleko poza te ramy. Przemijanie jest wieczne, jak czas zresztą. Jest te uniwersalne, można nałożyć własną mapę życia i wszystko ze sobą współgra. Brawo Meltemi. Brawo.

[alchemik]

Czas jest tylko pozornie cykliczny, mimo że tworzy pętle płynie tylko do przodu jak spirala jakaś.
A na każdym elemencie tej spirali inne obrazy.
Metaforyka rzeczywiście ciekawa.
Przepływanie od roztopów do tłumów ciągnących chodnikami.
A twoj kalendarz pisany jest obrazami, zapachami, zmianami na twarzy i śmiercią.
Puenta niezła. Chciałoby się od nowa, zapętlenia czasu. Odejście w nicość jest nie do przyjęcia.

[Meltemi]

Leszku, Twoją pozytywną opinię bardzo sobie cenię.
Alchemiku, witaj! Cieszę się, że zajrzałeś!

Dziękuję Panowie, pozdrawiam!