Rebelie czasu

[eka]

Szelesty i dwa motyle na ciepłej skórze. Miękkim, słonecznym cieniem przesypywane strony lasu.
W upalne południe chwila wiąże z jasną polaną.
Ugiął się.

Tępy jest topór odcinający światło. W czarnych zimach z karku zszedł na struny.
Nie ufam, nawet kiedy luzuje ucisk,
tworzy go przecież zmiana.

Gdy za wolno odkładam chleb, liże otwarte kości.
Nasza intymna więź. Tyle zostało – drwi.

Już złamał bezpieczne symetrie. Falą przyboju przelaliście się przez dłonie.
Zdarzenie jest wielorakie, jednocześnie inne, rozgałęzia początki
i meandrują w jego twarzach dorzeczami.

Być siłą, która podnosi i ściąga przypływy.
Bo nam, niepewnym, na ostrych pęknięciach – otrzeźwienia.
Rozpylone zapadnie.

[Sede Vacante]

Próbowałem przeczytać, ale dla mnie zdecydowanie za długie, rozbudowane. Te zdania zdają się mnie popędzać i im dłużej czytam, tym bardziej zawiłe.
Nie dla mnie taka forma.

[eka]

Sede, to cenna informacja.
Dziękuję.

[Sede Vacante]

Cóż, to tylko moje zdanie. Za dużo dla mnie prozy w wierszu.
Fakt, że nie jest to "prosty wierszyk"(to akurat zaleta), w połączeniu z dłużyzną, sprawia, że może być trudno się nie zniechęcić.
Ale jak piszę, jeśli komuś pasuje taki wymagający styl, myślę, że może w nim wiele znaleźć. U mnie to kwestia gustu. Wolę krótsze, ostre, ale proste formy.

[eka]

rozumiem, dzięki raz jeszcze.

[lczerwosz]

Bardzo trudne, choć wiele z Twoich wierszy zrozumiałem.
Tym bardziej chcę i ten

Szelesty i dwa motyle na ciepłej skórze. Miękkim, słonecznym cieniem przesypywane strony lasu.
W upalne południe chwila wiąże z jasną polaną.

Skojarzenie z upałem, latem rozżarzonym do białości

Ugiął się.

Tępy jest topór odcinający światło. W czarnych zimach z karku zszedł na struny.
Nie ufam, nawet kiedy luzuje ucisk,
tworzy go przecież zmiana.

Topór zawsze taki jest. Ale tępy nie w sensie ostrza, tylko mądrości. On tnie, uderza, zabija, odcina i nic więcej podobnie jak ściskający go w ręku kat.
Rebelia to i walka za rebelię i z rebelią, może kara dla rebeliantów. Kto rebelię podnosi. Czas. Mówi sie że goni. Ale to może więcej, satrapi.

Gdy za wolno odkładam chleb, liże otwarte kości.
Nasza intymna więź. Tyle zostało. – drwi.

To jest relacja wiążąca o śmierć, uwikłanie. Podobne do starego małżeństwa, gdzie nienawiść jest podstawą stosunków, tak przynajmniej to widać.

Już złamał bezpieczne symetrie. Falą przyboju przelaliście się przez dłonie.
Zdarzenie jest wielorakie, jednocześnie inne, rozgałęzia początki
i meandrują w jego twarzach dorzeczami.

Przechodzisz do liczby mnogiej, osaczenie na wielu polach, potem szturm, jakby powódź. Są twarze, wiele. Wyobrażam sobie oblicza świata, różne aspekty a jednocześnie wszystko jej porywane, zmieniane, to rzeczywiście rewolucja. Zmiana historii.

Być siłą, która podnosi i ściąga przypływy.
Bo nam, niepewnym, na ostrych pęknięciach – otrzeźwienia.
Rozpylone zapadnie.

Bo nam niepewnym (siebie, przyszłości) co zostaje. Chwile otrzeźwienia na spękanej powierzchni.
Rozpylone, nie wiem, może chodzi o niemożność identyfikacji niebezpiecznych miejsc, zapadni. Tego nie pojmuję.
Ale chce PL-ka być silna, walczyć. Pytanie z kim, z czasem? Zatrzymać? Zatrzymać zmiany?

[Gajka]

Jak dla mnie, zbyt rozbudowana metaforycznie proza poetycka , oczywiście dobra dla koneserów, jednak wydaje mi się, że dla przeciętnego czytelnika może stanowić enigmę

[eka]

Jak dla mnie, zbyt rozbudowana metaforycznie proza poetycka , oczywiście dobra dla koneserów, jednak wydaje mi się, że dla przeciętnego czytelnika może stanowić enigmę

No cóż, zatem chyba
Dzięki, Gajko, za przybycie i opinię. Ze względu na formę, nie mogłam wrzucić do prozy poetyckiej.
Miłego dnia.

[Gorgiasz]

A mnie ten tekst bardzo odpowiada; świadomie pisze tekst, bo choć najbliżej mu do formy wiersza, to jednak z prozą poetycką również ma coś wspólnego. Pierwsze wersy kierują moją myśl w stronę Tołstoja (Jasna Polana), wiem, że to prawdopodobnie nadinterpretacja, ale to moje subiektywne odczucie, które natychmiast ustawia moją percepcję utworu.

A dalej mam coś, co lubię najbardziej:

Tępy jest topór odcinający światło. W czarnych zimach z karku zszedł na struny.
Nie ufam, nawet kiedy luzuje ucisk,
tworzy go przecież zmiana.

- wspaniałe metafory, zza których skrycie wygląda filozofia, dająca o sobie znać także w czwartej zwrotce, choć wszystko to dyskretne, taktowne, lecz jakże pełne głębokiej i niebanalnej treści. I wyjątkowa plastyczność przedstawienia, to wszystko widzę, widzę nie tylko wyobraźnią, lecz czymś jeszcze, tym, do czego słowa i konstrukcje myślowe nie mogą już przetrzeć drogi.

[lczerwosz]

A jednak pomóż mi jakoś lepiej zrozumieć.