wszystko wszystko jedno

[em_]

więc już powyłączane
odbiornik - odbiór - interpretacje
którym niczego nie brak poza tym
że brak im jasności

chciałabym wytłumaczyć każda wylaną na stół łzę komsomołki

chciałabym zamknąć ci oczy żebyś nie widział czego nie widać

czas to ruchome miejsce -
pamięć być może za nim nie nadąża
ale ten moment trwa jak posąg

cisza zasłaniająca galaktyki i boga

niemy krzyk któremu zabrano płuca
bo cichnął przed światem

[eka]

Bardzo dobry wiersz.
Tytuł podzielony ukośnikiem, nie łączy ta kreska a wyraźnie rozgranicza desygnaty: wszystko (ogrom) i wszystko jedno (nic mnie nie rusza).
Jasność i brak kontrastu.
Próba ochrony adresata, moment na tle kosmicznej przestrzeni. Najważniejszy.

I ta bolesna cisza, niemożność powiedzenia najważniejszego.

[em_]

Dzięki Eko

[alchemik]

em_, wiersz jest po prostu świetny.
Chciałoby się powiedzieć, że to zwykły brak energii, każe wyłączać poszczególne odbiorniki dla oszczędności.
A może tej energii zabrakło już całkiem i wyłączenie jest automatyczne.
A tytuł dopowiada, a właściwie wskazuje jedyny kierunek, opowiada o jaką energię chodzi.
Jedyną ważną, czyli energię życiową, witalność. Ten stan, gdy nam jest wszystko/wszystko jedno, nazywamy depresją, a więc stanem poniżej umownie nazywanego zerowym. Stanem, kiedy emocje najpierw zmieniają zwrot na przeciwny, nabierając zabarwienia pejoratywnego, potem gasną.
Zwyczajnie, nie chce się nawiązywać ponownych kontaktów, nie chce się działać w jakikolwiek sposób. Choroba duszy, a nawet rodzaj śmierci za życia, niestety świadomej i bolesnej.
Psychiatrzy i neurolodzy twierdzą, że to brak pewnych neurohormonów, przekaźników synaptycznych, typu serotonina. Ładują więc prozac, który ten poziom serotoniny podwyższa.
Ponoć organizm w mniejszym stopniu produkuje również endogenne opiaty, endorfiny, które są warunkiem koniecznym łagodzenia wpływu środowiska zewnętrznego.
O endorfinsch powiada się, że są hormonami szczęścia.

A w wierszu rozstrząsanie zaszłości, rozczulanie nad swoim zmarnowanym życiem.

A może to po prostu brak miłości?
Brak kogoś z kim można się dzielić, bo odszedł w taki czy inny sposób z życia .
Samotnośc jest jak krzyk, którego nie można wyartykuować, bo brak gardła, strun głosowych, płuc.
Brak szczęśliwości.

To wszystko czytam w Twoim wierszu, em_.


Pozdrawiam
Jurek.

[Mirek]

W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali..."

tak mi się pokojarzyło
nie wiem czy taki był zamysł ale i tak wiersz w łepetynie zostanie mi

[em_]

Alchemiku, ale żeś się rozpisał

dzięki chłopaki

[Podróżniczka]

Em, bardzo ciekawie napisany wiersz. Czytam go już któryś raz z kolei i coraz bardziej mi się podoba

"Niemy krzyk któremu zabrano płuca
bo cichnął przed światem"-to jest niesamowite.

Pozdrawiam

[em_]

Dzięki

[anastazja]

Cierpienie, wypalenie duszy, pod wpływem różnych czynników życiowych. To bardzo zły stan. " Niemy krzyk...
to najbardziej bolesne milczenie. Czasem samotnym jest się we dwoje. Niekoniecznie samotność oznacza liczbę pojedynczą. Piękny i wartościowy wiersz. Bardzo dla mnie. Pozdrawiam em_

[em_]

Dziękuję Anastazjo,
pozdrawiam