clamavi ad te

[Ewa Włodek]

stanęli przed wybraną
ofiarowując co mieli najcenniejszego
tylko najmłodszy i najuboższy przyszedł drżący
z dłońmi wypełnionymi pustką i wstydem
ale to jemu złożyła w objęcia swój skarb by móc przyjąć dary innych
i stał się wyróżnionym

misa z chalcedonu
wygasła lampa a może próżna urna
zimna i głucha
będąc tylko nią otwieram wymiecione wnętrze

proszę o

[Gorgiasz]

z dłońmi wypełnionymi pustką i wstydem
ale to jemu złożyła w objęcia swój skarb by móc przyjąć dary innych

No cóż, trzeba przyznać, że była logiczna, praktyczna i wyrachowana.

W sumie niezwykle trafna myśl, trzeba mieć puste miejsce, aby coś przyjąć. W duszy też. Czyli kto bierze, jest ubogi, odczuwa brak. Tylko, czy zawsze trzeba się tego wstydzić?

A jako wiersz – w całości znakomity.

[eka]

Ewo, znakomity... część druga wywołała lęk.
Pierwsza - namysł głęboki.

Ale przecież obie cząstki się wiążą. W nadziei.

Pozdrawiam.

[Sede Vacante]

Pierwsza część,mimo, iż zawierająca mądre przesłanie, dla mnie jest na wskroś wyświechtana. To taki morał z "tysiąca przypowieści", powtarzany już niemiłosiernie wiele razy, najczęściej za pomocą takich właśnie prostych sytuacyjek, obrazków, przykładów.

Druga część delikatnie ratuje pierwszą, bo już nie jest oklepanym schematem. Ale myślę, że o wiele lepiej brzmiało by to wszystko, bez tej nieszczęsnej pierwszej części.
Jeszcze raz powtarzam - ona jest i mądra i napisana sprawnie i "o czymś". Ale takich tekstów w postaci wierszy, opowiadań, bajek, przypowieści, etcetera etcetera, czytałem już niezliczoną ilość i zawsze zapisaną podobnym, prostym, niewymagającym większej wyobraźni stylem. Więc ten kolejny raz to już dla mnie zdecydowanie za dużo.

W moim przekonaniu, wiersz - dobry - zaczyna się po pierwszej zwrotce.

[Podróżniczka]

Ewo, parę razy wracam już do Twojego wiersza i coraz bardziej mi się podoba- przekaz i forma.
Pozdrawiam

[Lucile]

Dzień dobry Ewo,

De Profundis Clamavi Ad Te Domine - tak brzmi pełna fraza w tłumaczeniu wg Wulgaty psalmu 130 z Biblijnej Księgi Psalmów, popularnie zwanego 6 psalmem pokutnym.

Czytając w tym kontekście - wiersz (wg mnie) składa się na dobrą, nieco mroczną i wieloznaczną całość.

misa z chalcedonu
wygasła lampa a może próżna urna
zimna i głucha
będąc tylko nią otwieram wymiecione wnętrze

proszę o

Ewo, jeszcze jedno - ta misa też mi się kojarzy biblijne - ze ścięta głową św. Jana i Salome - oczekującą i żądającą


Serdecznie pozdrawiam i życzę udanego weekendu

Lucile

[Ewa Włodek]

W sumie niezwykle trafna myśl, trzeba mieć puste miejsce, aby coś przyjąć. W duszy też.

szczególnie w duszy, Gorgiaszu...

część druga wywołała lęk.
Pierwsza - namysł głęboki.

Ale przecież obie cząstki się wiążą. W nadziei.

lęk, Eko? Chyba - słusznie! A skoro wywołała - to mi się udało zbudować odpowiedni nastrój. Choć - nadzieja, nadzieja...

Pierwsza część,mimo, iż zawierająca mądre przesłanie, dla mnie jest na wskroś wyświechtana. To taki morał z "tysiąca przypowieści", powtarzany już niemiłosiernie wiele razy, najczęściej za pomocą takich właśnie prostych sytuacyjek, obrazków, przykładów.

pewnie, Sede, że wyświechtana! W każdym katechizmie, a i okazjonalnie na kazaniach z ambony, że o jasełkach nie wspomnę - wraca motyw najmłodszego pastuszka, który - nie mając własnej trzody - poszedł z pasterzami przywitać w Betlejem Dzieciątko Jezus, i nie przyniósł ani wełny, ani baranka, bo - zwyczajnie - nie miał! Ale to jemu madonna dała w ramiona Dzieciątko, gdy od dorosłych pasterzy odbierała ich skromne dary dla Niego. Cóż, banał, rzecz jasna, ale celowo przeze mnie wykorzystany banał, bo tak właśnie skonstruowałam ten tekst...

Ewo, parę razy wracam już do Twojego wiersza

i to mnie bardzo cieszy, Podróżniczko. Bo tylko dzięki Czytelnikom słowo - żyje...

De Profundis Clamavi Ad Te Domine - tak brzmi pełna fraza w tłumaczeniu wg Wulgaty psalmu 130 z Biblijnej Księgi Psalmów, popularnie zwanego 6 psalmem pokutnym.

Czytając w tym kontekście - wiersz (wg mnie) składa się na dobrą, nieco mroczną i wieloznaczną całość.

tak, Lucile, właśnie tak - psalm pokutny i przypowieść-legenda o najuboższym, a jakże obdarowanym, oraz - nadzieja - tak było w zamyśle i jest...

Ewo, jeszcze jedno - ta misa też mi się kojarzy biblijne - ze ścięta głową św. Jana i Salome - oczekującą i żądającą

też nie wbrew umyślonemu przeze mnie przekazowi - misa: i lampa, i znicz, i urna, i naczynie stołowe i ablucyjne, i tak dalej. I jakże wiele razy peelka miała w ręku misę - w każdym, lub prawie każdym jej zastosowaniu (doslownie i w przenośni)...


Drodzy Państwo, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, daliście mojemu słowu Swój czas i powiedzieliście o nim tyle dobrego, mądrego i konstruktywnego. Cieszę się z Waszych refleksji...
I samo najlepsze do Was posyłam...
Ewa

[alchemik]

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie...

I stajemy się wyróżnieni.
A chcielibyśmy stać się kochankami - cielesną kontynuacją wspólnego życia.

Pozwolisz, Ewa, na moją interpretację z życia współczesnego i moich emocji?
Wiem, że ta moja recenzja to jakby wiersz w odpowiedzi. Ale czy nie zauważyłaś, że wszystkie moje interpretacje są w w mniejszym lub większym stopniu takie?
Odpowiedź na wiersz, dobry wiersz, powinna być go godna.

Konkury.

Jak zwał tak zwał.
Ileż to razy stawałem drżący przed...
A ona ofiarowała mi zaufanie i przyjaźń.
I nie potrafiłem, nie mogłem odmówić.
A potem drżącym głosem chwaliłem jej wybór.

- Jak to dobrze jest mieć takiego przyjaciela - mówiła.
A ja przyjaciel mordowałem w snach jej wybrańców.

Co mi pozostało?
Wygasła lampa (nie rozświetli naszej sypialni, wręcz zdaje się urną na prochy miłości)
Misa z chalcedonu ( nie zjemy z niej wspólnego posiłku po nocy bez snów)
Lodowacieje moje wnętrze wymiecione do czysta z...
... z najgłębszych otchłani piekieł wołam Ciebie o...

[coobus]

Symbole, symbole, symbole... No i dobrze, często to właśnie ich szukamy w wierszu, pomijając dosłowność.
Jak zawsze, Ewo, - zasłużone.

[Ewa Włodek]

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie...

I stajemy się wyróżnieni.
A chcielibyśmy stać się kochankami - cielesną kontynuacją wspólnego życia.

Pozwolisz, Ewa, na moją interpretację z życia współczesnego i moich emocji?
Wiem, że ta moja recenzja to jakby wiersz w odpowiedzi. Ale czy nie zauważyłaś, że wszystkie moje interpretacje są w w mniejszym lub większym stopniu takie?
Odpowiedź na wiersz, dobry wiersz, powinna być go godna.

Konkury.

Jak zwał tak zwał.
Ileż to razy stawałem drżący przed...
A ona ofiarowała mi zaufanie i przyjaźń.
I nie potrafiłem, nie mogłem odmówić.
A potem drżącym głosem chwaliłem jej wybór.

- Jak to dobrze jest mieć takiego przyjaciela - mówiła.
A ja przyjaciel mordowałem w snach jej wybrańców.

Co mi pozostało?
Wygasła lampa (nie rozświetli naszej sypialni, wręcz zdaje się urną na prochy miłości)
Misa z chalcedonu ( nie zjemy z niej wspólnego posiłku po nocy bez snów)
Lodowacieje moje wnętrze wymiecione do czysta z...
... z najgłębszych otchłani piekieł wołam Ciebie o...

powiem, Alchemiku, że nie spodziewałam się takiej interpretacji. Ale ponieważ wiersz opublikowany staje się własnością Czytelników i zostaje poddany Ich spojrzeniu - więc Twoje słowo w przedmiocie bardzo ubogaca mój przekaz, dodając mu nowych znaczeń. Zawsze bardzo mnie cieszy takie podejście do mich tekstów, ponieważ dowodzi, że są w stanie zainspirować Czytelnika.

Symbole, symbole, symbole... No i dobrze, często to właśnie ich szukamy w wierszu, pomijając dosłowność.

ano, Coob, symbole na otaczają, większość przekazów jest symboliczna. Ja się tylko staram rozumieć je i czasem się nimi - posłużyć...



Panowie, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, pobyliście w świecie mojej peelki i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami: indywidualnymi, ciekawymi, mądrymi...
Samo serdeczne do Was posyłam...
Ewa