Bez nadziei

[Toyer]

Jeden z pierwszych moich tekstów

Częstokroć gdy znikam w głębi siebie
nic się nie dzieje bo nie ma Ciebie
matko o krwawiącym parasolu
bezwietrznie poruszająca się
na krawędzi nieba
o siwcie bez nadziei
Gdzie jesteś pytam Cie?

Odszukaj moją rozdartą dusze
skróć me katusze
męczarnie bez pamiętne
i me myśli płomienne

przyjdź gdy nie jestem sobą
poratuj mnie i oszczędź od zagłady
trzy zimne okłady z octu
wybawią cały ogrom ludzkości
od zapomnienia i wiecznej starości

mam mdłości
ości w mej wnętrzności
graja w kości
przyjmują gości
co nie mają litości
żyją bez jasności
w skrytym cieniu
swych wartości

umysł utopił się
w swym ciele
dryfując powoli
na głębokim
bezkresie tajemnic
teraz spoczywa
w czeluściach czarnej materii
nie ma już bakterii

jest czysty jak błękit nieba
niczego mu już nie trzeba
jest sam w sobie samym zachlastany
na ćwiartki porozrywany
a każda z nich
swoje życie ma

lecz czas już się pożegnać
trzeba jednak pamiętać
by nie obudzić się
o poranku bez nadziei
tak jak ja

[karolek]

.

[Toyer]

O to właśnie mi chodziło. Wiem że tekst jest kiczowaty ale zastanawiałem się czy można go jeszcze uratować:) Matką jest nadzieja, twoja wersja ratuje ten wiersz dzięki:) Pozdrawiam