czas martwego ziarna

[Ewa Włodek]

pełnia
noc ma barwę i konsystencję rtęci
ruch bezliku kuleczek umykających błyskiem
by bez końca zlewać się w jedność i rozmieniać na drobne
i jeszcze drobniejsze

…przeszedłszy wąskim gardłem na tę drugą stronę
przycupnęła na miejscu, które jej wskazano,
drżąc ze strachu i bólu czekała, co będzie,

aż niewielki tobołek złożono jej w ręce;
ten kłąb ochłapów krzyczał i pulsował krwawo,
i miała go tak tulić prawie w nieskończoność…

łatwiej jest trwonić niż zachować
suma strat przypomni o sobie między płaczem a zgrzytaniem zębów
kiedy słońce wzejdzie roztopionym złotem

[Alek Osiński]

Wciągnął mnie subtelny początek, bo od drugiej strofy
zaczyna się już jakby "wizja konsekwencji". Trochę
mi to przypomniało Herbertowskie "U wrót doliny",
chociaż tutaj na pewno jest mniej "dystansu"

Ciekawa lektura. Z drobnostek - nie wiem czy
nie powinno być "w miejscu" zamiast "na miejscu"
i "ten" wydaje się niepotrzebne na początku 10 linijki...

Pozdrowienia

[Mirek]

łatwiej jest trwonić niż zachować
suma strat przypomni o sobie między płaczem a zgrzytaniem zębów
kiedy słońce wzejdzie roztopionym złotem

hm ... w blasku dnia widać, a zobaczywszy trzeba żyć

[Gajka]

...kiedy słońce wzejdzie roztopionym złotem...
Ewuniu, ta fraza jest po prostu bajeczna, a cały wiersz piękny

[eka]

Rtęć - piękno i trucizna. Rozproszenie i jedność.
Pełnia końca.
Świetne obrazowanie.

Nieskończona kara za przecięcie życia. Czytam i... czemu ono też ma wiecznie cierpieć?
Bardzo mnie poruszył ten wiersz, Ewo.
Masz wielki talent.

[Ewa Włodek]

Ciekawa lektura. Z drobnostek - nie wiem czy
nie powinno być "w miejscu" zamiast "na miejscu"
i "ten" wydaje się niepotrzebne na początku 10 linijki...

- och, Alku, "na miejscu" - bo to jest miejsce do siedzenia (jak: na krześle, na ławce), a nie w konkretnym miejscu (w pokoju, w tramwaju).
- ten "ten" - też jest potrzebny, bo zaimek wskazuje, że chodzi o konkretny kłąb.
No, chyba, że jestem zadufana. Ale za to bardzo się cieszę, że nie przeszedłeś mimo obojętnie...

...kiedy słońce wzejdzie roztopionym złotem...
Ewuniu, ta fraza jest po prostu bajeczna,

to się bardzo cieszę, Gajko, że znalazłaś u mnie coś dla Siebie...

Nieskończona kara za przecięcie życia. Czytam i... czemu ono też ma wiecznie cierpieć?

tak, Eko, nieskończona, albo - prawie. Dobrze czytasz. A ono nie ma cierpieć, ono już cierpiało, a teraz jest spokojne i bezpieczne tam, gdzie jest. To ona ma cierpieć, doświadczając wizji jego ówczesnego cierpienia...


Kochani, cudnie Wam dziękuję, że zaglądnęliście, pobyliście chwil w tym trudnym świecie i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami...
Samo serdeczne Wam posyłam...
Ewa

[eka]

Mój błąd, że nie zobaczyłam Twej odpowiedzi w tytule.

[Mirek]

wróciło mi się tu jeszcze raz gdyż wiersz wbił mi się w głowę a spokoju nie dawała pierwsza zwrotka

pełnia
noc ma barwę i konsystencję rtęci
ruch bezliku kuleczek umykających błyskiem
by bez końca zlewać się w jedność i rozmieniać na drobne
i jeszcze drobniejsze

z racji wykonywanego zawodu nie raz kontemplowałem noc
wiesz co ... tak właśnie wyglądała ... właśnie tak

ten wiersz czytany właśnie nocą nabiera innego wymiaru

[Hosanna]

wiersz głęboko metaliczny .. przelewają sie w nim elektrony
nie wiem czy oddawanie ich to trwonicieli bo w metalach i ich stopach wciąż za odchodzących przychodzą następne i tylko suma plusów i minusów musi się zgadzać
w ten sposób trwoniąc zachowuje
a zachowując trwoni

[em_]

Witaj,
wciąga od początku do końca.
No i tytuł niezły
pozdrawiam