w zgięciach

[Alga]

odchylam lekko ciszę
zaglądam pod rzęsy tam topór zawieszony na czereśni
iści się zmową snów
napisano przecież nie będziesz... a jesteś
piorunochronem myśli nadprzestrzennie mijam
powody ciepła w zgięciach czasu
nam nie starczy możemy się modlić
o zagięcie wektora istnień równoległych
lecz na wszelkie jutro odciśnij mi błogość
będę ją wywabiać samotnością skóry
kwiat kasztanowca nie wyrośnie nam z nadgarstków
popłyniemy w siebie jak czysta zachłanność
dopóki czart czy anioł wstrzymują złorzeczenia
i samospełniający się powód do zaśnięcia

[alchemik]

Zgięcia, to kieszenie czasu. Miejsca szczególne w pamięci.
Marzenia, rozmyślania przedsenne.
Topór na czereśni to jak miecz Damoklesa, wśród słodkich owoców.
Czyżby, myśl o rozstaniu, które spowodowało samotne noce?
Napisano nie będziesz... Może próby pogodzenia się ze stanem istniejącym?
Ale przecież nieudane. On wciąż ściąga myśli. Jest ośrodkiem ciepłych, emocjonalnych doznań poza przestrzenią i czasem. Istnienia równoległe, to takie, które nie mają wspólnych punktów w czasoprzestrzeni, a marzenia są jak równoległe światy, w których być może są razem.
Pozostaje nadzieja. Może w modlitwie, o zagięcie wektora linii życia, o spotkanie.
Kwiat kasztanowca sugeruje majową wiosnę. Marzenia płyną, pędzą do kulminacji może do snu, w którym znowu są razem.
A więc życzę spełnienia, choćby we śnie. A po przebudzeniu odmiany świata.

Bardzo interesujący wiersz. Ładny, w swojej tęsknocie i metaforach.

[lczerwosz]

zgięcie czasu, coś jak zakręt historii

[oskari valtteri]

dla mnie szczególny obraz:
"topór zawieszony na czereśni"
coś jakby przymus, żeby pobudzić odwagę.
bo "napisano przecież nie będziesz... a jesteś"
bardzo na tak całość.

[Alga]

Alchemiku - wszedłeś w wiersz z kluczem w ręce. I pasował od pierwszego włożenia
Dziękuje za piękne słowa i życzenia - w imieniu peelki.

Leszku - prawie


Oskari - ciekawie czytasz, i topór Ci nie zawadza.

Dziękuję za czytanie i pozdrawiam