Nadzieja

[ELKA]

Kiedy idziesz samotny
ona gdzieś tam zalotnie
znaczki stopu na drodze
rysuje

w głowie myśli bal mają
nie chcą lecz zaczepiają
o ten uśmiech co kusi
czaruje

czy cię złapie za rękę
szczęście wczoraj wyklęte
i przestawi wskazówki
zegara

do tej chwili gdzie słowo
podzieliło ze sobą
serca w których wciąż żyje
wiara

[Leon Gutner]

Pochwała za próbę użycia trudnej formy.
Jak trudnej - widać po wierszu .
To próba zmierzenia się z formą o czym dobitnie świadczy zagubienie w treści .
Mam wrażenie " porzucenia tematu " Czyż nie tak Elko ?

Nie było wiadomo już co dalej pisać prawda ?

Brawo za odwagę ale Leo proponuje na razie regularne i bardziej popularne klasyczne formy .
Póki co .

Z ciekawością L.G.

[ELKA]

To faktycznie była próba...chciałam spróbować, posypałam się, teraz wstyd, ale nadal będę próbowała, bo to jest przepiękna forma.

Dziękuję za wsparcie.

Pozdrawiam. elka

[Leon Gutner]

Żaden wstyd .
Niech wstydzi się ten kto wcale nie próbuje.

Powodzenia .

Z uszanowaniem L.G.

[skaranie boskie]

Zacznę od pytania:
O jaki stop chodzi w poniższych wersach?

ona gdzieś tam zalotnie
znaczki stopu na drodze
rysuje

Kontynuując, poprę wypowiedź Leona, a na zakończenie dodam, że ostatni wers popsuł mi całość.
W podobnych formach dbałość o szczegóły, o niuanse warsztatowe, jest cholernie ważna. Spróbowałaś strofy zbliżonej do safickiej i chwała Ci za próbę, jednak musisz pamiętać, że w takowej rytmika jest arcyważna, a już skrócone wersy nie powinny ani na jotę od niej odbiegać. Tymczasem kończysz wiersz wiarą, która obudziła we mnie niewiarę. Niewiarę w twoje zdolności. Mam nadzieję, że nieuzasadnioną.

[ELKA]

Ten wiersz, albo niby wiersz jest o rozstaniu...ona żałuje słów, które powiedziała w złości, on jest zbyt dumny, żeby wybaczyć, ona o tym wie, dlatego szuka z nim kontaktu, on to widzi...a ja widziałam, jak bardzo im na sobie zależy, stąd wiara w ich miłość...


znaczki stopu- jej nieudolne próby przypomnienia, że jest obok i czeka...żeby się przy niej zatrzymał i wysłuchał.