Piąta pora roku

[alchemik]

Ze wschodu, polatując, nadpełzały prząśle.
Dreszcze się wybudzały od piersi po piersi.
Alarmowały gęsi, ustawiając włosści.
Dłoń rozpieszczała skórę na rozkaz proszący.

Przez porę zakwitnienia jedynego kwiatu,
w oceanie herbaty, rozlanym po czterech
literach, lgnę przez plecy, wynurzam z pościeli,
wiersze, kręgi przeliczam mocno głodnym wzrokiem,

rozmaślonym po błoniach na przyrody łonie,
przyglądając się gwieździe w żarze z papierosa,
oraz tym dwom odbitym, które w oczach płoną.

Do tej pory to sekret, nie miałem nikomu
opowiadać o prząślach, nie chciałem roztrząsać,
aż do tej pory roku, bo przecież kradziona.

[pallas]

dreszcze się wybudziły od piersi po piersi

Masz tu 12 sylab a piszesz w trzynastozgłoskowcu.
Po formie widzę, że to sonet.
Piekielnie trudno coś takiego się pisze.

Nie wiem co mam napisać. Ale wydaje mi się, że to erotyk.
Dla mnie strasznie ciężki w tych słowach.
A piąta pora mówi mi, że to ta jedyna miłość.
Prząśle- zastanawia mnie to słowo.
Pewnie jakiś neologizm.
Może mówisz o poezji, bo i wiersze, i literki.
Z nią trudno się do gadać ona potrafi zaczarować.
Tajemnicą jest, zresztą pełno tajemnic dookoła, a największą człowiek.
I co skrywa w środku.

Tytan

[alchemik]

alchemik pisze:
dreszcze się wybudziły od piersi po piersi

Policz dobrze, Tytanie.

Tak, to o miłości, o poezji, o miłości do poezji, o miłości do kobiety, oraz erotyk ciała skryty za słowami.
Piąta pora roku, to właśnie miłość. Zawsze kradziona od czasu. I trochę poza czasem.
Postanowiłem tak ją nazwać.
No i sonet, niby klasyczne pisanie, choć trochę się zabawiłem w ramach tej formy.

A prząśle, drogi Piotrku, to tajemnica mojej piątej pory roku.
Budzi się w tym czasie. Mógłbym wymienić więcej flory i fauny tego okresu.
Ale każdy poeta ma swoją.

Jurek

[pallas]

Jurku policzyłem rzeczywiście jest trzynaście.
Nie wiem, czemu policzyło mi się dwanaście.

[EdwardSkwarcan]

przez porę zakwitnienia jedynego kwiatu
w oceanie herbaty rozlanym po czterech
literach lgnę przez plecy wynurzam z pościeli
wiersze kręgi przeliczam mocno głodnym wzrokiem

Ładnie grzeszniku Ostudź zmysły

[Leon Gutner]

Ładnie .
Skomplikowanie ale bardzo dobrze zapisany wiersz.

Leo zatem z przyjemnością .

Uszanowanie L.G.

[alchemik]

Dziękuję za dobre słowa.
Wszystkim.

Edziu, nie ostudzę nawet w zimnym piwie.

Ale może coś więcej?

To wiersz o milości i erotyk zarazem, w którym banalna, niewspółczesna forma, posłużyła mi do przełamywania banału.
Wiersz jest dedykowany, choć w myślach tym razem.

Jurek

[tabakiera]

Kuszące muszą być te prząśle, skoro nakłoniły do kradzieży.
Przypomniała mi się piosenka Grechuty:
https://www.youtube.com/watch?v=nnU4tS8kDfI,
a szczególnie jej ostatni wers.

Odczytuję erotycznie, ale nie tylko.
To sonet o czymś, co nie miało prawa się wydarzyć, a wydarzyło się.
O rodzaju zaczarowania (oczarowania).
No i o strachu, który został przezwyciężony przez niebanalną siłę.
Ciekawa gra słów i możliwość wielu spojrzeń (interpretacji),
pozdrawiam.

[alchemik]

Bardzo ładnie to zinterpretowałaś, Dorotko.

Pewnie chciałbym więcej na temat użytej techniki do liryki.
Akurat, Ty się znasz.
Kiedyś rozmawiałem z Polliterem, a on wychwalał moją zdolność do klasyki. Sonety, wilanelle i takie tam różne formy. A wiesz, że on na poezji zna się jak mało kto.
A dobrze wiesz, Dorotko, że od dawna chciałem się z tego otrząsnąć. Chciałem stać się poetą współczesnym, a nie jakimś tam epigonem Leśmiana, który też zresztą był epigonem.
Uwielbiam Leśmiana, jakby co.
Odpowiedziałem mu, że napiszę sonet współczesny. To jeszcze nie ten. Ten jest łamańcem i żartem, choć moim zdaniem udanym i lirycznym. Zastosowałem tu sporo Twoich technik na swój sposób.
Milczysz.
Ale rozumiem Twoje obawy, spowodowane tym, że jesteś moją muzą.

Jurek

Dodano -- 18 paź 2015, 21:50 --

A co powiecie na wersję z interpunkcją?


Ze wschodu, polatując, nadpełzały prząśle.
Dreszcze się wybudzały od piersi po piersi.
Alarmowały gęsi, ustawiając włosści.
Dłoń rozpieszczała skórę na rozkaz proszący.

Przez porę zakwitnienia jedynego kwiatu,
w oceanie herbaty, rozlanym po czterech
literach, lgnę przez plecy, wynurzam z pościeli,
wiersze, kręgi przeliczam mocno głodnym wzrokiem,

rozmaślonym po błoniach na przyrody łonie,
przyglądając się gwieździe w żarze z papierosa,
oraz tym dwom odbitym, które w oczach płoną.

Do tej pory to sekret, nie miałem nikomu
opowiadać o prząślach, nie chciałem roztrząsać,
aż do tej pory roku, bo przecież kradziona.

Mi, mi mi się podoba, więc zmieniam.

[eka]

Ja za sonetem z interpunkcją, pamiętam wiersz bez niej i już pierwszy wers budził zastrzeżenia.
A w ogóle skomplikowana, przemyślana rytmizacja i współczesne obrazowanie, niemal odwaga, szczerość - bardzo ożywia tradycyjną formułę sonetu.