wszechzmiana (zaduszkowy wiersz miłosny do sztambucha)

[alchemik]

O szyby deszcz wali
cholerny jesienny
a ja w swojej dziupli
niezmiennie ci wierny

coraz to przybieram
odmienną swą postać
potrafisz kochanie
kłamstwom moim sprostać

przez wieki czas wali
o wieko trumienne
pokochałaś kości
bardziej się nie zmienię

[eka]

Próba onomatopei - Autor świadomie wykorzystuje znany chwyt z Jesiennego deszczu.
Wiersz z kluczem przede wszystkim ujawniającym się w 2. części tytułu. I tutaj ironia aż wali po oczach. Potem już subtelniej, ale z oczywistym przesłaniem.

Ciekawszy jest na pewno motyw zmiany/ trwałości.
Wierność partnera - dopiero w wieku trumny, ale 2. strofka chyba nawiązuje do manipulowania partnerką za życia.
Znowu ironia, jak i w tym, że peel odwrócić tej martwej, wreszcie wiernej, odsłony nie może.

Kto wie Alchemiku? Kto to wie?

[pallas]

Wszech zmiana - powinno być osobno jeśli o poprawność zapisu chodzi.
Tytuł iście z baroku.
Tytuł mówi mi o zmianach, ale o wszech czyli taki jakby powiedzieć trudnych do zmiany, wręcz nie możliwych.
Jak eka napisała autor świadomie wykorzystuje chwyt z Jesiennego Deszczu, co według mnie świetnie mu wyszło.
Na pewno wiersz o miłości, który mówi o smutku jaki powoduje pogoda, ale także zdenerwowanie peela, że musi siedzieć w dziupli czyli jakimś wygodnym przybytku. Nie odpowiada mu to.
Ta wierność jest trudna, kobieta, którą prawdopodobnie kocha peel, zrobiła na nim duże wrażenia, bo nawet wie kiedy kłamie. I czas, który nieubłaganie płynie, a on jeszcze nie dostał odpowiedzi. Tak, że ta kobieta same będzie tylko kości, bo nasz peel uparty i nie chce się zmieniać.

Tytan

[tabakiera]

Sprostać kłamstwom to ogromne wyzwanie dla kochania.
Peel ma swoje mroczne tajemnice, tkwi w dziupli. Niezmiernie wierny.
Dlaczego wierny? Czy dlatego, że wieko zamknięte, czy z wyboru?
Czas płynie, wali przez wieko, choćby najbardziej szczelne.
Wydostać się takiej trumiennej traumy nie jest rzeczą prostą.

Jedno jest pocieszające - kości nie ulegają szybko rozkładowi.
A skostnienie? To już większy problem,
pozdrawiam ze świata żywych.

[alchemik]

He he! Całkiem ciekawe interpretacje tego mojego smutnego, autoironicznego żartu.
Za oknem wiatr gwiżdże, wyje.
Rozwala mi obudowę na tarasie.
W centrum Sopotu wiatr zwalił drzewo, które zabiło kobietę i poraniło jej matkę.

W sercu jesień.

Pallas, oczywiście świetnie wiem, jak się pisze wszech zmiana.
Tu nawiązałem do wszechzmiany mistycznej, coś jak boska wszechmoc.
Niech mi dadzą pałę z ortografii.

Jurek

[Leon Gutner]

W tym autoironicznym żarcie uwagę Leona zatrzymało :

przez wieki czas wali
o wieko trumienne

Ciekawa uwaga a całość z ciekawością

Z uszanowaniem L.G

[lczerwosz]

pokochałaś kości
bardziej się nie zmienię

Bywa, że w imię miłości partnerzy starają się dopasować do siebie, to ustępowanie dobrowolne, istotne jest samoograniczanie swojej wolności.
Ale jednocześnie albo zamiast tego odbywa się bezwzględna walka o władzę, "docieranie się" pary polegające na względnie wzajemnym ustępowaniu pod wpływem niekoniecznie wyartykułowanych żądań. Często w atmosferze poniżenia, ratowania związku w imię czegokolwiek lub kogokolwiek, najczęściej dla dobra dzieci. Jeśli proces jest względnie wzajemny to jeszcze nie jest najgorzej.
Źle jest, gdy jedna strona, co ma zapewne za wiele empatii, zbyt bardzo ustępuje, dusi się. Dociśnięta do ściany, szuka kompensacji, powietrza. Wtedy czasem związek pęka. Albo tkwi w zakłamaniu.

[Alga]

Początek wybrzmiewa od razu jak Requiem dla snu, które fantastycznie "wybiera" nastrój wiersza będącego inspiracją.

Zatem na początku peel bierze duży rozpęd, a potem jakby wycofuje się. Pokazuje swoją niemoc, wysychanie na wiór, granicę zmian, do której już doszedł, więcej nie jest w stanie poświęcić, by ją przekonać. wiersz jak otwarte dłonie peela, jak wyciszanie prośby.

Trochę mi brakuje misternego kunsztu Autora, ale autoironia dobrze się komponuje z takim stylem.

Pozdrawiam