Chłopaki apokalipsy

[Marcin Sztelak]

Alfa i omega porzucone za kanapą,
tuż obok pudełka po pizzy i zapomnianych
kapsli – najtańsze piwo w okolicy.

A w telewizji wytarta symbolika stajenki
oraz wzruszenia na widok sierotek na mrozie.
Szczególnie tych ponad czterdziestoletnich.

Trywialnie zasypiamy tuż przed pasterką,
z gorzkim posmakiem opłatka na języku.
Niespełnione życzenia robią za poduszkę,

nadchodzi czas noworocznych postanowień.
Z góry skazanych na porażkę, jeszcze petardy
i szampan, koniecznie na dworze.

Później już tylko oczekiwanie na zagładę
– jak corocznie.

[pallas]

Interesujące te chłopaki z apokalipsy może jednak alfabet się jeszcze nie skończy.
Widać, że został gdzieś do kąta sprzątnięty między codzienne rzeczy to pokazuje jak blisko nas jest koniec. Może o nim nie raz myślimy. Początek i koniec wpisują się w nasze codzienne życie.
A druga zwrotka ukazuje symbole, które są zapomniane w naszej pamięci, a może dziś znaczą już kompletnie co innego. Łzy z kolei pokazują sztuczność, bo widzieliśmy to już wiele razy. U ludzi starszych widać to najlepiej.
Następnie podmiot liryczny, który jest zbiorowy. Wskazuje on na oklepanie pewnych tematów, które z monotonią się powtarzają. Wiele rzeczy robimy z przyzwyczajenia, a nie, że po prostu tak czujemy. A nasze marzenia się nie spełniają, bo pozostajemy bierni. Są one tylko snem i niczym więcej. Nie warto za nimi gonić. Nasze postanowienia są puste i w większości nic nie znaczą.
Szybko się poddajemy i w padamy w błędne koło monotonii.
Ostatnie dwa wersy mówią o tytułowej apokalipsie czekamy na nią corocznie. A tak naprawdę powinniśmy żyć i iść przez nasze problemy i trudności, bo wtedy stajemy się silniejsi, kiedy nie dajemy się złapać monotonii.
Piękny wiersz, który pokazuje świat i nas jacy jesteśmy.

Tytan

[alchemik]

Jak corocznie, oczekuję na świąteczną zagładę.

Trafiłeś mnie tym wierszem w punkt, choć jak na apokaliptyczny jest dość delikatny.

Pustka emocjonalna, która nie jest pustką, a zawiścią, zazdrością.

Przyglądaniem się z kąta.

Cykliczność niepostanowień.

W zeszłym roku popełniłem na te Święta mocniejszy wiersz.

skowyt

Jurek

[eka]

Upadli w niemoc jeźdźcy apokalipsy... co im się roiło, a co naprawdę zniszczyli. Dobry tytuł, a nie wiem czemu, chyba przez apokalipsę, odczytuję wiersz przez pryzmat ostatnich wydarzeń.
Skazane na porażkę wszystkie postanowienia. Wszystkie wartości w obliczu zmiany (tu: postanowienia noworoczne) trywializują się, stają się nic nie znaczące.
Zamyślił.

[Alek Osiński]

O matko! Czyli Marcinie nie ma żadnej nadziei? Tylko siąść i płakać?
Wiersz dobrze napisany, ale zieje okrutnym i bezwzględnym pesymizmem

[Marcin Sztelak]

No nie, nadzieja jest zawsze... nawet ta głupia i wylękniona, siedząca cichutko w kąciku

[ono]

superowski - bardzo dobry

[em_]

- później już tylko oczekiwanie - i tak bym zakończyła,
ale to ja.
Ciekawy wiersz