Oscura

[Mchuszmer]

Oscura

W ociężałości skrzydeł krocząca,
śród siebie szumiąc i w sobie lecąc,
ćma się przetacza bez tchu brzęcząca.
Bezmierna, straszna,
swój strach
widząca;
miriadooka, bielmem brzemienna
ćma bez odwłoka, bez łba.
Bez końca.

[Marcin Sztelak]

Bardzo anachroniczne, ale mimo to, a może właśnie dzięki temu bardzo mi wiersz przypasował, ale popracowałbym nad dość nieładnymi rymami.

Pozdrawiam.

[Lucile]

Bezmierna, straszna,
swój strach
widząca;
miriadooka, bielmem brzemienna

miriadooka - natychmiast skojarzyła mi się (nie wiem, czy słusznie) z książką Szczepana Twardocha "Drach", która w tym roku została laureatką Nagrody Literackiej Nike.

miriadooka - stwór mistyczny, wszystkowiedzący, taki ziemio-smok w Twoim wierszu stał się ćmią

W ociężałości skrzydeł krocząca,
śród siebie szumiąc i w sobie lecąc,
ćma się przetacza bez tchu brzęcząca.

czyli nie taki straszny i złowieszczy stwór - żar jasności łatwo go pokona.
Wierszowi nadałeś tytuł Oscura
i wszystko jasne, tkwimy w grze, gdzie od trzech lat "karty rozdaje"... on - Oscura - uczeń, latarnik.

Już za to, że tekst skłonił mnie do interpretacji - może zboczyłam na manowce, pewna nie jestem, bo trochę się boję i uciekam przed tą

ćma bez odwłoka, bez łba.
Bez końca.

pozdrawiam
Lu cile

[eka]

W ociężałości skrzydeł krocząca,
śród siebie szumiąc i w sobie lecąc,
ćma się przetacza bez tchu brzęcząca.
Bezmierna, straszna,
swój strach
widząca;
miriadooka, bielmem brzemienna
ćma bez odwłoka, bez łba.
Bez końca.

-----------------------------------
O! Jesteś i w tej postaci, dzięki, Szmerze... no tutaj tak zintensyfikowałeś obraz i ruch metaforycznej ćmy, że mam w uszach nie szmerek, a całą ponurą, ciemną, przerażającą kaskadowością grozy - symfonię. Musiałabym znaleźć odpowiedni soundtrack, może Hansa Zimmera, do obrazów kreowanych w wierszu, aby oddać swoje akustyczne wrażenia. Stąd, z potrzeby oddania dźwięków przerażającej brzęczącej, taki a nie inny, wygłos wersów. Imiesłowy mają drażnić, mają też swój znaczący akcent.

Drugi niesamowity walor - obraz, który tłumaczy treść. Nie wiem, jak to powiedzieć składnie, wiersz mnie przydusił, zmalałam w kąciku patrząc na ciemną nieuchronność, która jest nośnikiem największego lęku...
Sprzeczność, ćma, motyl nocy, zawsze leci do światła. I co ją czeka? Wielka metafora.
Im bardziej zbliża się do dobra (światło, jasność - opozycja wobec zła ciemności), tym bardziej traci, na koniec zostają jej tylko uczucia, ciało spala światło.

Czym/kim jest bohaterka lirycznego horroru? W pierwszych trzech wersach posiada zadziwiające cechy. Jest w pełni immanentna - wsobna. To nie żaden oddzielny byt.
To część psychiki i... wiedzy?
Niesamowity wiersz.
Wrócę.

[ono]

świetne

[em_]

Chyba najbardziej podoba mi się zakończenie,
a reszta jest dobrym poprzedzeniem.
Ciekawie,
pozdrawiam

[Alga]

Zaintrygowałeś, ciekawe obrazowanie.

Już widzę grafikę.

Pozdrawiam

[karolek]

Ciekawy styl pisania, taki "dźwięczny i wdzięczny"".

Pozdrawiam

[alchemik]

Szmerze, mój ty intrygujący przyjacielu.
Z rymami, może bym się zgodził, ale całość jest na tyle inspirująca, jak to u Ciebie, że tego nie zauważam.

Kto pisał?
Simon, czy Alexander.

Zainspirowałeś mnie na tyle, że napisałem Ci odpowiedź wierszem.
Tak jak sobie pisaliśmy parodie wierszy.
Tylko że to nie jest parodia, a zainspirowana druga strona medalu.

Homo Ciem

Jerzy Edmund

[tabakiera]

Jeśli mam się do czegoś przyczepić, to do rymów na "ąca". Jednak przełknęłam ze względu na obraz. Widzę siebie w krzywym zwierciadle, jak babcię kocham! Nie tylko siebie, całą ludzkość. Zagubioną, z przypalonymi skrzydełkami. Leci do światła, a światło spala, bo do wiedzy trzeba dorosnąć. Coś tam brzęczy, często niezrozumiale dla siebie samej.
No, zaciemiło się,
pozdrawiam.