niebyt

[eka]

w nadgarstku urojone minuty
jeśli po dłoni zejdą
nic odtworzą

[Fałszerz komunikatów]

Wielka zagadka, ale to fascynujące będzie ją rozwiązywać.
Wydaje mi się, że ten okruch można rozpisać jako życiowe motto: jeśli na przyszłość spoglądamy przez palce, czyli nieobiektywnie, odbiegać i tym samym uciekać nam będzie Chociaż urojoną minutą można, a nawet chyba trzeba nazwać także wykreowaną przez siebie przeszłość
Forma tekstu przypomina zaklęcie A może to niezgoda na to, co przyniosły nam dłonie?

[em_]

Dużo treści jest w tych kilku słowach,
i bardzo ładnie to wygląda.
Pozdrawiam

[Alek Osiński]

A mi się od razu narzucił się obraz
podciętych żył i krew spływająca
po dłoni w tytułowy "niebyt"...

[eka]

A może to niezgoda na to, co przyniosły nam dłonie?

Niebyt (nic) nie cieszy, zatem jak najbardziej odpowiedź twierdząca.

---------------------------------------

Dużo treści

Dzięki Em_, sporo zamierzałam przemycić.

---------------------------------------

A mi się od razu narzucił się obraz
podciętych żył i krew spływająca
po dłoni w tytułowy "niebyt"...

Naprawdę od razu? Jak to dobrze, że jesteśmy w miejscu, które umożliwia poznanie odczytu, informacji zwrotnej. Bardzo ciekawa interpretacja, pasuje.
Alku, skupiłam się bardziej na urojeniach, które zapisane, mają w garści nic.
Ręka tworząca nic.
A więc niebyt ma materialne odbicie, totalnie puste. Forma bez treści.
Oto mniej więcej mi chodziło.
Dzięki.
BTW, coraz bardziej zaczynam doceniać koncepcję sztuki nobilitowaną przez Umberto Eco.

[tabakiera]

Mi kojarzy się z zegarem na bransolecie, który zsuwa się z dłoni i ginie. Pewnie źle, bo jest "z", nie "na", jednak zafiksowałam się. Z zegarem, bo są urojone minuty (Szczęścia? Może przez kogoś ofiarowane?). Jeśli urojone i zejdą po dłoni, nic nie otworzą, pozostaną tylko niespełnione marzenia.
Pozdrawiam.

[eka]

Jakby nie patrzeć w niebycie brak wszystkiego, nawet urojonego czasu. I prawdziwych zegarków też, null. Wszystko ginie, a jednak jest w słowach, jeśli zmaterializują się pod opuszkami piszącego.
Dzięki za fiksację, bardzo podoba się.

[Alek Osiński]

skupiłam się bardziej na urojeniach, które zapisane, mają w garści nic.
Ręka tworząca nic.
A więc niebyt ma materialne odbicie, totalnie puste. Forma bez treści.
Oto mniej więcej mi chodziło.

A więc Ewo, skupiłaś się jednak na "teorii", czy może raczej tworzywie - urojona
rzeczywistość tworząca system naczyń połączonych. Bardziej zmysłowo to odebrałem,
ale może mam skrzywienie na tym punkcie, bo utożsamiam (wiem, trochę to chore -
czas z krwią) w jakimś wierszu pisałem nawet "czas płynie w żyłach"
dlatego te "minuty" od razu zwizualizowały mi się jako krople krwi
odchodzące w niebyt.

[coobus]

za słowo nic, które jest tu czymś.

[eka]

Bardziej zmysłowo to odebrałem,
ale może mam skrzywienie na tym punkcie, bo utożsamiam (wiem, trochę to chore -
czas z krwią) w jakimś wierszu pisałem nawet "czas płynie w żyłach"
dlatego te "minuty" od razu zwizualizowały mi się jako krople krwi
odchodzące w niebyt.

Wcale nie chore. Dla pojedynczego podmiotu, czas to płynąca krew od początku zaistnienia własnego systemu krwionośnego i serca, które nadaje jej ruch.
Kiedy nie ma czego pompować (podcięte nadgarstki) odchodzimy w niebyt.
Podoba mi się Twoja myśl interpretacyjna.
Teorie są tylko teoriami.

za słowo nic, które jest tu czymś.

Dokładnie, Coby.
Nic można ubytowić w materialnym zapisie rojeń.