Poziomy

[eka]

Osiągnięcie wyższego poziomu w sztuce polega na tym, że twórca nie jest w stanie zejść na niższy. Jeśli potrafi, wciąż do niego aspiruje.




-------------------------
Dziękuję, Alku.

[Gorgiasz]

Dla mnie istnieje tutaj pewna sprzeczność. Wyższy poziom w sztuce jest osiągany (świadomie napisałem „jest osiągany”, a nie „osiągamy”) niezależnie od naszej woli (choć jest ona swoistym „inicjatorem”), pragnień, intelektu, umiejętności etc; pełnią one tylko rolę pomocniczą, „techniczną”. Jej źródło nie tkwi w człowieku (np. w jego umyśle), lecz jest poza nim. Potwierdzają to wypowiedzi niektórych wielkich artystów. Sformułowania „nie umie zejść” i „potrafi” zakładają, że jej źródłem jest człowiek. A moim zdaniem nie; chociaż można przyjąć, że w uproszczeniu tak się mówi, bo tak zresztą jest, ale jeśli przyjmujemy to literalnie, to wpadamy w słowną pułapkę, traktując siebie jako źródło i podmiotowego twórcę.

A z czysto życiowego i praktycznego punktu widzenia: co z tzw chałturą? Jeśli artysta ma kłopoty finansowe, często podejmuje się czegoś, co z założenia nie może być wykonane „na poziomie”. Bo tego nie życzy sobie zleceniodawca. Musi się „zniżyć”. A potem wraca przecież do swojej właściwej twórczości.

[Patka]

Też nie przyjmuję myśli, wybacz, eko. Nierzadko się zdarza, że wielkiemu, świetnemu autorowi podwinie się noga i napisze coś słabego. I to nie oznacza, że powrócił na początek, przestał umieć pisać. W drugą stronę bywa podobnie - średni twórca niespodziewanie płodzi piękne dzieło, nagle jednak nie staje się dobrym artystą. No i Gorgiasz ma rację z tą "chałturą".

W ogóle - co to znaczy, że "nie umie"? Nie zależy to tylko od człowieka, no ale o tym też już Gorgiasz wspomniał, więc nie będę rozwijać myśli.
Najmniej mi się podoba druga część myśli, bez niej może bym jeszcze przyjęła początek. Zakładanie, że po potknięciu się wracamy na start, wydaje mi się błędne i przesadne.

[eka]

Wyższy poziom w sztuce jest osiągany (świadomie napisałem „jest osiągany”, a nie „osiągamy”) niezależnie od naszej woli (choć jest ona swoistym „inicjatorem”), pragnień, intelektu, umiejętności etc; pełnią one tylko rolę pomocniczą, „techniczną”. Jej źródło nie tkwi w człowieku (np. w jego umyśle), lecz jest poza nim.

W założeniu chodziło mi o osiągany poziom umiejętności w każdej dziedzinie sztuki, od dajmy na to komponowania po pisanie i dlatego będę upierała się przy swoim. Intelekt intelektem, wena weną, ale sposób wykonania, wypracowany a nie zesłany warsztat, to przepustka do wejścia na wyższy stopień. Jest ich wiele, od totalnego kiczu, który można przeskoczyć bez żadnego wysiłku, ot, chociażby oglądając, czytając, słuchając mistrzów, po kolejne, cechujące coraz lepszym opanowaniem artystycznego rzemiosła.
I wydaje mi się, że po osiągnięciu pewnego pułapu, nie można z tego poziomu zejść.
Ale jest taki okres, kiedy raz się udaje, a podczas kolejnej próby nie. I to jest ten moment, kiedy od twórcy zależy, czy wróci do punktu startu.

A z czysto życiowego i praktycznego punktu widzenia: co z tzw chałturą? Jeśli artysta ma kłopoty finansowe, często podejmuje się czegoś, co z założenia nie może być wykonane „na poziomie”. Bo tego nie życzy sobie zleceniodawca. Musi się „zniżyć”. A potem wraca przecież do swojej właściwej twórczości.

O niskim poziomie na zamówienie faktycznie nie pomyślałam, ale wydaje mi się, że nawet wtedy nie zmieni warsztatu, a jedynie go świadomie przykryje.

Nierzadko się zdarza, że wielkiemu, świetnemu autorowi podwinie się noga i napisze coś słabego.

To częste przypadki? Hmm... nie potrafię sobie przypomnieć.

Dzięki Wam za komentowanie.

[lczerwosz]

Można zaprzedać się systemowi, mamonie albo jednemu i drugiem, jak bywa nie tylko teraz. Artysta, który osiągnął wysoki poziom może się zeszmacić, a mówiąc dosłowniej, skurwić. Może technicznie zachowuje on sprawność wierszoklecenia czy pacykowania, ale nie muszę przekonywać, że to nie wszystko.

[Fałszerz komunikatów]

Z mej strony mogę tylko życzyć, aby jednak ta noga u twórców się powinęła, w końcu uczymy się na błędach, a z artystą jest jak z dzieckiem Trzymanie się jednej drogi kojarzy mi się ze stagnacją twórczą, a doświadczanie innych wiąże się jednak z koniecznymi siniakami
Pierwsze zdanie czytam jako definicję tworzenia, jako strachu przed epigonizmem, wydzielającego adrenalinę potrzebną do nieustannej ucieczki od niedoskonałości.
Oczywiście, można się na tej metaforycznej drodze z kierunkowskazem ideału zagubić, ale ucieczka wciąż pozostaje ucieczką. W przypadku ludzi tworzących można nazwać ją nazwać samodyscypliną.
Trochę ten strach przed powrotem skojarzył mi się z kotem, który boi się zejść z drzewa

Jeśli potrafi, wciąż jest na linii startu.

Rozumiem, że twórca decyduje gdzie ten swoisty checkpoint ma się znajdować?
Ciekawie przemieszałaś symbolikę alpinistyczną z komputerową

To częste przypadki? Hmm... nie potrafię sobie przypomnieć.

weźmy na przykład "cudownie" znajdywane zapiski nieżyjących artystów, które ze wstydem zostały przez nich schowane do szuflady

[eka]

Artysta, który osiągnął wysoki poziom może się zeszmacić, a mówiąc dosłowniej, skurwić.

Przykłady? Bo mówimy o wysokim poziomie.

Może technicznie zachowuje on sprawność wierszoklecenia czy pacykowania, ale nie muszę przekonywać, że to nie wszystko.

wierszoklecenie ani pacykowanie nigdy nie będzie na wysokim poziomie.

Dzięki Leszku za zajęcie stanowiska.

----------------------------------------------------------
Piotr, ja tam jedną skromną myśl starałam się zapisać, a Ty rozpiąłeś ją na kilometr.
To, co napisałeś wyłącznie dotyczy pretendentów do średniego poziomu.

Dzięki.

[Fałszerz komunikatów]

Trzeba sobie wysoko zawieszać poprzeczkę, Ewa. I tych, wydawałoby się, nieosiągalnych szczytów Ci z całego serca życzę

[bronmus45]

Osiągnięcie wyższego poziomu w sztuce polega na tym, że twórca nie umie zejść na niższy. Jeśli potrafi, wciąż jest na linii startu.

Osiągnięcie prawdziwie wyższego poziomu w sztuce wiąże się ze swoim osobistym, wszechstronnym rozwojem. Jedynie "nadmuchani" przez publikatory sterowane politycznie osobnicy, wznoszący się w ich opisie na wyżyny, pozostaną zawsze na poziomie grafomanów.

[Patka]

Osiągnięcie prawdziwie wyższego poziomu w sztuce wiąże się ze swoim osobistym, wszechstronnym rozwojem.

No, to już jest dużo lepsze od myśli eki.