Alzheimer

[Marcin Sztelak]

Ćwiczą to, co utracone, mimo wszystko
pamięć odchodzi.
I na nic wygodne wyjaśnienie wolnej woli,
postępujący zanik skazuje

na kręcenie się w kółko,
pomiędzy utraconymi znaczeniami.
Chwiejnie krocząc po jednostronnym moście
rzadko obracają głowy.

W końcu już nie chcemy spoglądać w te oczy,
coraz bardziej puste.
Wraz z przygasającą iskrą
stające się tylko lustrem.

Bez odbić.

[Gorgiasz]

Poruszające. Zwłaszcza końcówka.

[E-ska]

Bardzo obrazowy i poruszający wiersz o poszczególnych etapach choroby i przeżywaniu jej przez bliskich. Pozdrawiam.

[ELKA]

Boże, chroń nas przed tą chorobą.
Dobry temat Marcinie, bo dotyka coraz większej grupy ludzi i zamienia w rośliny.

Świetnie to oddałeś w swoim wierszu.

Pozdrawiam.elka.

[Alek Osiński]

Na temat i celnie, chociaż to pewnie temat bez dna
jak każde lustro...

Pozdrawiam