Listy do Hioba

[Halina S]

Witaj umiłowany, trwający przy Panu.
Pełna podziwu klękam, że prostując plecy
odnalazłeś się w dźwiękach i nie spłyciłeś dnia.

Najpierw posłuchaj, drogi - rozbijam skarbonki!
Słyszysz? Tylko w nocy, by serce nie pękło
szeroko otwierane. Zasłaniam dzieciom oczy.

Wtedy umilkł śpiew sto lat, tort na imieninach -
przy tłusto śliskich stołach, już się nie wyginam.

Wiem, chwila, by z pokorą ponownie przyklęknąć;
dojrzeć, że moje małe. Twoje - większe piekło.

Mężczyzna - wielka miłość - opluta, wyśmiana.
Kocham, kiedyś... raz jeden odważyłam wyznać;
rana, krwawiąca ciągle. Bez szans, żeby blizna...

Czy widziałeś w absurdzie boskiego oddechu
ciało, w którym robaki (król much tylko czekał).
Posocznica zatruła krew tego człowieka.
Poddał się nie potrafiąc walczyć i uciekać.
Ściskałam sine ręce, szepcząc - Boże, prędzej.

Pokój temu domowi - Tobie i mnie, Hiobie.

Krzyk (o dziewiątej rano)Mamo, nie chcę umierać!
Czy wiesz, jak zmienia wszystko, kiedy w tobie mieszka -
ostatni krótki oddech, cały czas trwający.
Widzę, że i to czujesz, bo za pierś się chwytasz.
Dobrze, na chwilę zamilknę. Już o nic nie pytam.

Przyjaciele - w pamięci... bardzo zabolało,
gdy opuścili wszyscy. Nie pojmując, odszedł
ostatni zwany bliskim - nie spojrzał. Rozumiem.
Dziś Hiobie już nie umiem. Staję się zbyt twarda.

Przyklękam. Wciąż zdumiona, miłością i męstwem
składam z ufnością prośbę - wesprzyj - w Twoje ręce.

Z nadzieją, że odpiszesz,
póki jeszcze się czołgam, dopóki nie leżę.
Ja, cienka szarpana kreska - wątpię.
Ty - trwasz w wierze.

[pallas]

Hioba tu trzeba traktować jak symbol, tak mi się wydaję. Hiob ufał Bogu bezgranicznie i się Go nie zaparł, pokazuję też, że człowiek to marność nad marnościami i wszystko marność, bo każdy przecież umrze. W wierszu mamy peelke, która pisze listy do Hioba i czeka na odpowiedź od niego, ma nadzieje, że do niej napiszę. Pomoże jej w chwilach zwątpienia, słabości.

[Leon Gutner]

Zaciekawiła mnie forma i budowa tego wiersza .
Temat mniej .
O istocie tekstu świadczą wybrane mocne i ładnie zapisane fragmenty .
Niestety gubią się w obszerności wiersza .Mam wrażenie ze to najważniejsze o co chodzi w wierszu miesza się z nieistotnymi niepasującymi do reszty zdaniami .
Ogólnie - trochę tu bałaganu .
Gdyby wybrać istotne dla tematu linijki a resztę okroić byłoby dużo lepiej.

W każdym razie z ciekawością a w niektórych momentach z przyjemnością .

Uszanowanie L.G.

[eka]

Peel chce o swoich tragicznych doświadczeniach porozmawiać z jeszcze bardziej pokaleczonym Hiobem. O próbie wiary, o losie który zarzucił za dużo na ramiona.

[Halina S]

dziekuję bardzo za komentarze. Wstawiłam z obawami, czy w ogóle powinnam cos takiego publikować???

Postaram się wyeliminować część tekstu. Muszę tylko spokojnie przemyslec. Gdyby Państwo mieli ochotę, chętnie posłucham, co wydaje się Państwu zbędne.

Pozdrawiam serdecznie.

[Gorgiasz]

Gdyby Państwo mieli ochotę, chętnie posłucham, co wydaje się Państwu zbędne.

Nic. Wiersz jest znakomity między innymi poprzez swoją skrajną szczerość i pewien rodzaj intymności, wyrażone w bardzo osobisty sposób. I bolesną autentyczność. Nie dostrzegam żądnych dłużyzn, ani zbędnych fraz. Tu nawet jakiekolwiek przemyślenie nie jest potrzebne, stanowiłoby tylko intelektualną nadbudowę. Napisałaś tak, jak czułaś. I to wystarczy.

[Halina S]

Dziekuję bardzo Gorgiaszu za poczytanie . Jednak poprawiłam i powyżej wstawiam nową wersję. Wersję, którą czytałeś, daję poniżej w komentarzu. Pozdrawiam:)


Witaj umiłowany, trwający przy Panu.
Pełna podziwu klękam, że w postawie stojącej,
nadal znajdujesz w dźwiękach sens każdego dnia.

Muszę z Tobą pogadać, na pewno zrozumiesz.

Najpierw posłuchaj, drogi - rozbijam skarbonki!
Słyszysz? Tylko w nocy, by serce nie pękło
szeroko otwierane. Moich dzieci oczy.

Wtedy umilkł śpiew sto lat, tort na imieninach -
przy tłusto śliskich stołach już się nie wyginam.

Wiem, chwila, by z pokorą ponownie przyklęknąć;
dojrzeć, że moje małe. Twoje - większe piekło.

Mężczyzna - moja miłość - opluta, wyśmiana.
Kocham, które raz jeden, odważyłam wyznać;
rana, krwawiąca ciągle. Bez szans, żeby blizna...

Nawet i to nic Hiobie. Choć mówili - koniec,
rozdmuchując światełko, myślałam o Tobie.

Czy widziałeś w absurdzie boskiego oddechu
ranę, w której robaki (było przecież lato).
Posocznica zatruła krew tego człowieka.
Poddał się nie potrafiąc walczyć i uciekać.
Ściskałam sine ręce, szepcząc - Boże, prędzej.

Pokój temu domowi - Tobie i mnie, Hiobie.

Krzyk (o dziewiątej rano) Mamo, nie chcę umierać!
Czy wiesz, jak zmienia wszystko, kiedy w tobie mieszka -
ostatni krótki oddech, cały czas trwający.
Widzę, że i to czujesz, bo za pierś się chwytasz.
Dobrze, teraz zamilknę. Już o nic nie pytam.

Przyjaciele - w pamięci... bardzo zabolało,
gdy opuścili wszyscy. Nie pojmując, odszedł
ostatni, zwany bliskim - nie spojrzał. Rozumiem.

Dziś Hiobie już tak nie chcę, nie umiem. Twardniejąc,
zmieniam się w kamień czarny. Jest źle. Coraz gorzej.
Nie chcę lodu na ustach. Oparcia brak- pustka.

Przyklękam. Wciąż zdumiona miłością i męstwem
składam z ufnością prośbę - wesprzyj - w Twoje ręce.

Z nadzieją, że odpiszesz,
póki jeszcze się czołgam, dopóki nie leżę.
Ja - cienka szarpana kreska - czekam,
trwający w wierze.