Formatowanie. W środku

[Marcin Sztelak]

Duży, żółty pies leży naprzeciwko
mojego balkonu.

Jego pan łapczywie zaciąga się powietrzem,
spija blask z okien.
Nie wiem czyich.

To pewnie miłość albo feromony.
Ostatni romantyk marznie tuż po północy.
Ewentualne to duch walentynek,
mocno wkurwiony plastikiem.

Duży, żółty pies warczy przez sen.
Nie merda ogonem.

[eka]

Nie ostatni, nie ostatni... takich romantyków nocą patrzących w okna lub ciemne niebo - multum! Psy, nie tylko żółte, wyciągają panów z domu i to jedna z ważniejszych zalet tych czworonogów.
Koty wychodzą same.

A metaforyczny pies niech nie formatuje na siłę wszystko to, z czym mu nie po drodze.

---------------
Podoba się myśl wiersza i sposób jej ujęcia.

[Alek Osiński]

Wkurwiony duch Walentynek
poruszył mną nie na żarty. Dobre!
Zwłaszcza pod kątem idei - uwierz
w ducha...

[alchemik]

Pewno palił papierosa na balkonie, Marcinie, bo jego połowica nie znosi dymu.

Oczywiście muszę być tym zgryźliwym.

A dlaczego?
Bo sam jestem romantykiem.
Moja ukochana posądza romantyków o zabawianie się cudzymi uczuciami.
W tym mnie, jako zdeklarowanego romantyka.

Jest cholernie zazdrosna o moje internetowe uczucia, choć to tylko walka o dusze.
Może, nie w Jej przypadku.

Najbardziej o pewną Rudą poetkę, dla której wcześniej pisałem wiersze.
Nie potrafi zrozumieć, dlaczego Ruda jest wciąż dla mnie ważna.

Ma psa, czarnego kota, rybki i gryzonie.

Ma mnie, choć na odległość.

Też wychodzę na balkon, pozornie patrząc w gwiazdy, podczas gdy przez paralaksę, spoglądam z Trójmiasta na Warszawę, otrząsając peta.

Popraw interpunkcyjnie ten niezły wiersz, Marcinie.

Jurek

[żebro]

Podoba mi się całość. Pomysł i forma
Wkurwiony duch walentynek - świetne, według mnie pasuje idealnie
Pozdrawiam.

[Bożena]

Ostatni romantyk marznie tuż po północy.

- może nie ostatni- kiedyś też mi się wydawało, że nikt przede mną ani po mnie- jednak czas zweryfikował byli i będą wciąż zakochani- dobry wiersz-