Cielę i malowane wrota

[Alek Osiński]

Podstawy astroturystyki zakładają istnienie na ziemi
czarnych plam. Miejsca niewybrudzone światłem
doczesnym, polanki nad Sanem stykające się ramię
w ramię z księżycowymi pastwiskami.

Wystarczy wyciągnąć ręce i nabrać ile trzeba,
na późną kolację i jeszcze, żeby trochę zostało rano,
kiedy kończy się wędrówka i mleko rozsadza krowie
wymiona. Wszyscy się nie najedzą, choćby łyczek

dość jednak, żeby rozgrzać trzewia. Gwiazdy
wypływają na powierzchnię i język gotów wyłuskać je
spośród fałdów kożucha. Do kubków skapną na tyle
zsiadłe, aby poczuć. Ferment. Rzeczy bez pojęcia.

[eka]

Gwiazdy między fałdami lirycznego świata, fałdki poetyckiej rzeczywistości na drodze Mlecznej Drogi... ale smakowicie zjadany ferment z kosmicznego piękna.
Wiersz zaczyna się od niby czegoś niemożliwego: czarnych plam (dziur) i gwiezdnej turystyki.
Ale przekornie: czarne plamy – polanki nad Sanem – to te, które nie zassały brudnego światła doczesności. Dlatego metafizycznie sąsiadują najbliżej jak można z miejscem, gdzie je zbiera podmiot liryczny.
Cała druga zwrotka to całonocne zbieranie zachwytu, dojenie Drogi Mlecznej - ale fajny koncept! W egipskim panteonie boginie Hathor i Nut były przedstawiane jako niebiańskie krowy, tutaj wierszu zobaczone na księżycowych pastwiskach. Ale noc się kończy, a peel dalej, pewnie pisząc wiersz, karmi się ich obrazem.
Tyle radości z duchowego nektaru Absolutu, tyle piękna – konsumowanego w zwrotce trzeciej.
Zsiadłe gwiazdy, osiadłe na lirycznym języku, rozgrzewają pióro poety.
I zmysły czytelnika, Autorze.
Nie do pojęcia, jak można płynnie połączyć kosmologię z mitologią i poezją. I z codziennością.
Takie mleko lubię.
I nieoglądanie świata jak ten wół, ale jak cielę które pokornie, z radością je, malowane wrota, spija.

[Fałszerz komunikatów]

Co ja tu mogę napisać - wiersz czyta się gładko, nie ma tu miejsca na czkawkowate przestoje.
Przedstawiony jest tu urok wsi, gdzie wszędzie bliżej do nieba - tego dosłownego i rozumianego metaforycznie.
Zdaje się, że takie niebo i gwiazdy na wyciągnięcie ręki jak nigdzie indziej mogą tubylcom spowszednieć.
A jednak, z bezpośredniej bliskości magii i dnia codziennego wciąż zadziać się może ferment
Zacytuje tu Voltera, i jego slynną wypowiedź "Gdyby Boga nie było, należałoby Go wymyślić.", a więc niech każdy wymyśla swoje wrota i mleczną, swojską drogę, na której będzie chwytać gwiazdy.
Dobry tekst, choć zsiadłość gwiazd niekoniecznie mi imponuje, ale ich określenie miało pewnie pasować do mleka i Drogi Mlecznej
Pozdrowienia od smarkacza.

[bartosia]

Przypomniales mi mlodosc nadsanska, kwasne mleko kazdego lata - ojciec je uwielbial i nie tylko
cieleciem bylam...

[Alek Osiński]

Dziękuję

W istocie jest tak, że światło doczesne odcina nas
w znacznej mierze do nieba. Tak naprawdę jego głębi
możemy doświadczyć dopiero jeśli w promieniu
100 km nie będzie żadnej większej aglomeracji
miejskiej...

[marta zoja]

Alku znam kobietę, która szuka nie odkrytych gwiazd przez lunetę internetową;-)...dlatego w każdym miejscu i o każdej porze istnieją światy w nas...wpisane w nasze dusze...poszukiwaniïe siebie niemniejszej galaktyki...jak zapis Twojego wiersza w pamięci:-)

[coobus]

Znam takie miejsce, o którym piszesz. Nie nad Sanem, choć w zeszłym roku tam właśnie na nowo odczytywałem niebo. To miejsce, to Sopotnia Wielka, tam kiedyś niebo spadło mi na głowę za sprawą perseid. Pod Pilskiem. Ale miałem wtedy 12 lat, w środku nocy pełniłem wartę przy namiotach. Pamięć tamtej nocy pozostała. Dlatego wiersz mi bliski. Nie mówiąc o tym, że trzyma dobry poziom.

[Alek Osiński]

Szukanie gwiazd przez lunetę internetową? Bardzo ciekawy pomysł Marto
i tylko szkoda, że to szkło pomiędzy...

Fajnie jest Coobusie czytać niebo, jeszcze fajniej karmić się nim...

[alchemik]

Czarne plamy na Ziemi, jako magiczne kolapsy rzeczywistości.
Światło doczesne, jako racjonalna rzeczywistość rozpraszająca cienie marzeń,
które zalegają jednak w miejscach odległych od miast, na uroczyskach,
tajemniczych miejscach z dzieciństwa. W miejscach właśnie odkrytych.
Często zwyczajnych, albo raczej niezwyczajnych w swojej prostocie i zwyczajności.

Interesująco zapisane w dobrych, niewyszukanych metaforach.
No i oczywiście tytuł, który świetnie sugeruje schwytanie w magiczną pułapkę piękna
poza racjonalnym umysłem.

Jurek